|
Post by engeltje on Apr 4, 2007 13:10:06 GMT -5
Catherina duwde de deur open, met haar schouder. Haar rechterhand zat stevig om haar linkerpols geklemd, alsof hij er anders af zou vallen. Ze zuchtte, liep naar de receptie en keek naar de vrouw die erachter zat. "Reden? Naam? Afspraak?" vroeg de dame kalm. "Waarschijnlijk- bijna zeker- gebroken pols, Catherina Micht, nee" mompelde ze, terwijl de vrouw verschillende dingen in de computer typte. "Ga daar-(ze wees naar de wachtkamer)- maar zitten, er komt een dokter naar U toe" zei de vrouw. Catherina liep naar de wachtkamer en ging zitten. Mischien dat David of Rachel haar nog zou volgen.
|
|
|
Post by Bridget.David.Evan.Loïs on Apr 4, 2007 13:33:18 GMT -5
David was Catherina desondanks achterna gerend en stormde als het ware de witte wachthal van het ziekenhuis in. De dame achter het bureau keek bestraffend naar hem, en zo stil als hij kon strompelde hij verder en ging voorzichtig naast Catherina zitten. Een tijdje durfde hij niets te zeggen en staarde alleen maar naar het witte behang, maar trok daarna weer zijn mond open. "Hoor eens, het spijt me echt" zei hij onhandig
|
|
|
Post by Peter & Rachel & Charlotte on Apr 4, 2007 13:46:18 GMT -5
Rachel was snel achter Catherina en David aan gekomen. Ze duwde de grote deur open en zag David en Catherina al in de wachtkamer zitten. Ze sloeg geen acht op de vrouw achter de balie, die haar en David bestraffend aankeek. Was het soms verboden om in een wachtkamer te zitten? Rachel grijnsde even onmerkbaar en ging naast Catherina op een van de stoelen zitten. Ze hoorde nog net wat David zei. Ze wilde tegen hem zeggen dat het niet zijn schuld was, maar toch hield ze haar mond. Waarom wist ze zelfs zelf niet.
|
|
|
Post by engeltje on Apr 5, 2007 8:04:16 GMT -5
"Het maakt niet uit, mijn linkerpols is toch niet zo - stevig" besloot ze, terwijl ze een pijnlijke grijns tevoorschijn toverde. Ze keek David en Rachel expres niet aan, want niemand had hier echt de schuld, al dacht David van wel. "Het maakt ècht niet uit hoor, het was gewoon een stom ongeval"
"Catheria mait? Of zeg je Migt? Whatever, dokter Sanders zal je verder helpen" kraste de vrouw achter de balie. Catherina keek naar de vrouw, haar blonde haar maakte haar geizhct perfect. "Ik ben dokter Sanders, maar zeg maar Lisa" glimlacht de vrouw. Catherina knikte en liep naar de vrouw. "En zij (ze wees naar David & Rachel) mogen ook mee. Hoe heten ze?" vroeg de vrouw niewsgierig. "Rachel en David" antwoorde Catherina. Ze wenkte Rachel en David en liep de dokter achterna.
|
|
|
Post by Bridget.David.Evan.Loïs on Apr 5, 2007 10:35:38 GMT -5
David veerde overeind en liep achter de vrouw aan. Hij vond haar maar een hele vreemde verschijning, hij wist bijna zeker dat dat blonde haar niet natuurlijk was, want het had de kleur van stro. Altijd als hij iets dacht, zag hij het ook meteen voor zich, en deed moeite zijn lach te smoren en probeerde zijn aandacht op iets anders te richten. Alles, behalve het hoofdhaar van deze vrouw.
|
|
|
Post by Peter & Rachel & Charlotte on Apr 5, 2007 11:56:18 GMT -5
Langzaam maakte Rachel zich los van de stoel. Ze liep achter David, Catherina en de vrouw aan. Ze wierp even een vragende blik naar David toen ze zag dat die een lach probeerde te smoren, maar besteedde daar verder weinig aandacht aan. Ze versnelde haar pas een beetje, waardoor ze naast Catherina kwam te lopen.
|
|
|
Post by engeltje on Apr 6, 2007 3:58:43 GMT -5
Catherina had het vreemde idee dat ze de dokter kon vertrouwen, maar liet dit niet merken. Haar zus was bedrogen door zo'n iemand, waardoor ze niet durfde. "Dokter Sand- Lisa?" begon Catheria aarzeled. De dokter keek haar vragend aan. "Voor je verder gaat- Hier moeten we zijn- Hoe is het gebeurt?" zei de dokter, alsof ze al heel lang aan het praten waren. "Nou- Ik liep de bieb uit en toen knalde David tegen me op, waardoor ik op de grond viel en- het spreekt voor zich" zei ze met een lichte grijns naar David. Ze wist dat hij een enorm schuldgevoel had op dit moment.
|
|
|
Post by Bridget.David.Evan.Loïs on Apr 6, 2007 4:10:55 GMT -5
De grijns trok langzaam van Davids gezicht en schuldbewust staarde hij naar de grond. Nou hoefde hij in ieder geval niet naar dat mens te kijken, met haar strohaar. Lachen deed hij nu in ieder geval niet . "Het ging perongeluk" verklaarde hij, voor de voor zijn gevoel ongeveer 20ste keer.
|
|
|
Post by engeltje on Apr 6, 2007 4:14:31 GMT -5
"David, volgens mij moet je een lesje anti-schuldgevoel voor ongelukken hebben" grijnsde Catherina, al was de lach wel pijnlijk. De dokter lachde, pakte haar pols en onderzocht hem.
Na enkele minuten, mischien wel langer, hield de dokter op. "Dat is niet de eerste keer dat ie gebroken is, of wel?" Catherina kikte, hij was inderdaad meerdere malen gebroken geweest. Ze had er altijd last van gehad. "Dat word gipsen" zei de dokter. Ze liep weg, waarschijnlijk om verband te halen.
|
|
|
Post by Bridget.David.Evan.Loïs on Apr 6, 2007 4:19:05 GMT -5
David lachte schaapachtig. Eigenlijk lachtte hij alleen maar omdat Catherina lachtte en de dokter met het strohaar lachtte. Na een paar seconden stopte hij weer en deed zijn handen in zijn zakken, en keek hoe de dokter wegliep. Hij wierp een blik op Catherina's pols. "Is het al vaker gebroken?"
|
|
|
Post by engeltje on Apr 6, 2007 4:32:48 GMT -5
"Nog maar 4 keer, dit word de 5e. Dat krijg je als je in een opvanggeval in India woont" lachte Catherina, ze vond het wel leuk om een schuldgevoel bij David in te werken, al was dat niet zo moeilijk. "Zo, hier is het verband, het gips kun je vanmiddag laten zetten" zei de dokter, die de kamer weer binnen was gekomen. Ze pakte Cath's pols en verbond deze.
|
|
|
Post by Bridget.David.Evan.Loïs on Apr 6, 2007 4:41:23 GMT -5
"Oh.," zei David en was stil, en bleef stil. Zonder iets te zeggen staarde hij vaag voor zich uit terwijl hij zijn handen in elkaar had geklemd en die tegen zijn voorhoofd aan hield. Hij hield niet van ziekenhuizen. De eentonige sfeer die er hing, het witte licht, de dokters in hun witte jassen en op de achtergrond de geur van magnetron eten en ziektes.
|
|
|
Post by Peter & Rachel & Charlotte on Apr 6, 2007 10:20:21 GMT -5
'Vijf keer? Jemig,' zei Rachel. Ze wist het eigenlijk al wel, maar nu Catherina het zo hardop zei klonk het wel als heel veel. 'Hoeft het niet rechtgezet te worden?' vroeg Rachel, deels aan de dokter, en deels aan Catherina. Als dat niet hoefde, viel het kennenlijk wel mee.
|
|
|
Post by engeltje on Apr 6, 2007 11:18:50 GMT -5
"Nu nog niet, maar zodra het gips erop komt wel" ANtwoorde de dokter Catherina keek aar haar pols, die nu vrijwel in het verband zat. "Hoelaat moet ik dan weer komen?" vroeg Catherina. "Zo rond 5 uur, het is nu 3 uur, dus je kunt hier ook blijven" antwoorde de dokter. "Weet je zeker dat er niets anders als je pols is? En met je vrienden?" Vroeg ze, met een nijdige toon op vrienden. "Ja hoor, toch?" Ze keek van Rachel naar David. "Volgens mij wel hoor, maar wat bedoelt u met 'vrienden'? U zei het nogal- vreemd"
|
|
|
Post by Peter & Rachel & Charlotte on Apr 6, 2007 11:25:23 GMT -5
Rachel reageerde een beetje geschrokken op de manier waarop de vrouw het woord vrienden uitsprak. Had ze iets op hen tegen? Rachel wist het niet. Wat ze wil wist, was dat ze deze vrouw niet het toppunt van vriendelijkheid vond. Rachel kuchte even onopvallend, en keek van David naar Catherina, omdat ze erachter probeerde te komen wat die ervan dachten.
|
|