|
Post by Peter & Rachel & Charlotte on Apr 12, 2007 10:00:21 GMT -5
Rachel zag dat de dokter opstond en achter haar aan liep, terwijl Rachel al weer snel de kamer van Catherina was binnengelopen. Ze bleef aan het voeteneind van het bed staan en keek naar de dokter die achter haar aan was gekomen. Hij zag er aardig uit, met zijn warme ogen keek hij van Rachel naar Catherina. 'Die hoest...' begon Rachel. Ze legde niet verder uit, want de dokter knikte begrijpend en liep richting Catherina. Hij keek peinzend naar het bloed wat Catherina opgehoest had.
Peter kneep zijn ogen tot spleetjes zodat de lamp die aan het plafond van de kamer hing niet zo fel in zijn ogen scheen. Hij bewoog zijn hoofd opzij, wat weer een golf van pijn veroorzaakte. Hij zag Alyssa zitten. Hij wilde van alles tegen haar zeggen, vooral dat het niet haar schuld was dat hij en Catherina hier lagen.
|
|
|
Post by engeltje on Apr 12, 2007 10:19:58 GMT -5
Alyssa probeerde haar gedachten af te sluiten, gevoelens weg te duwen en andere dingen. Ze veegde de tarnen uit haar gezicht en hoopte dat dit alles snel voorbij zou zijn. Snel... Catherina hoestte opnieuw wat bloed op; ze leek niet te merken dat er een dokter bijstond. Ook het bloed wat ze ophoestte merkte ze nog niet, nog niet... Ze kwam weer iets overeind, maar werd al snel weer teruggeduwd door de dokter.
|
|
|
Post by Peter & Rachel & Charlotte on Apr 12, 2007 10:29:01 GMT -5
Het gezicht van de arts betrok. Bezorgd keek hij nog eens naar het bloed en luisterde naar de hoest van Catherina. Een zucht ontsnapte uit zijn mond, terwijl hij langzaam sprak: 'Alles wijst op een klaplong... Ik vrees dat ze geopereerd moet worden. En snel ook,'
Rachel schrok. Ze pakte Catherina's hand vast. 'Is het heel erg?' vroeg ze aan de dokter, die haar even aarzelend aan keek. 'Het hoeft niet erg te zijn...' zei hij ontwijkend, daarna deed hij snel een paar stappen richting de deuropening en wenkte een andere dokter die toevallig voorbij liep. Snel legde hij aan hem uit wat er aan de hand was.
|
|
|
Post by engeltje on Apr 12, 2007 10:31:59 GMT -5
De dokter onderzocht Peter even. "Het valt nog mee, maar waarschijnlijk is het een zware herseschudding. Ik denk dat je hier moet blijven. Vind je het erg om een kamer met deze jongedame te delen?" hij wees naar Catherina. Alyssa slaakte een zucht van verlichting; een hersenschudding viel nog mee, zolang het neit zo erg was als haar geheugenverlies...
Catherina hoestte opnieuw, maar er kwam nu meer bloed uit. De dokter, die gehaald werd door de dokter, kwam er al vlug aanlopen en haalde de enkele kabels los, trok het bed mee en wenktte de dokter die hem gehaald had. Ze zouden meteen naar de O.K. gaan.
|
|
|
Post by Peter & Rachel & Charlotte on Apr 12, 2007 10:37:27 GMT -5
Peter keek de dokter wat glazig aan. Een hersenschudding? Hij voelde zich enigzins opgelucht, al was een hersenschudding natuurlijk ook niet bepaald erg leuk. Hij wist in ieder geval dat het niet heel erg was. Voor een moment had hij namelijk gedacht dat het dat wel was. 'Nee,' mompelde hij onverstaanbaar.
Rachel werd wit. Catherina moest geopereerd worden! Ze liep achter de dokters, die met het bed waar Catherina op lag wegreden, aan. Een van de dokters vertelde haar dat ze toch niet mee kon in de O.K. dus dat ze beter in de wachtkamer kon blijven. Rachel wierp nog snel een blik op Catherina, maar bleef staan, middenin de gang. Een zuster, die kennenlijk met haast langs kwam rennen, keek haar verontwaardigd aan toen ze bijna tegen haar op botste. Rachel mompelde een 'pardon' en slofte terug naar de kamer waar Catherina net nog had gelegen, en Peter en Alyssa nog waren. Ze ging achter Alyssa staan en legde een hand op haar schouder. Ze zweeg, en wierp even een blik op Peter, maar keek daarna Alyssa aan.
|
|
|
Post by engeltje on Apr 12, 2007 12:34:28 GMT -5
Ooc: Oke, Catherina ligt dus in OK, dus die speel ik ff niet. En slimpie, Alyssa staarde naar de vloer XD Bic: ALyssa merkte nu pas op dat Catherina weg was; waar zou ze zijn? Ze zuchtte opnieuw, trok haar benen op en verborg haar geizcht in haar handen. Opnieuw vloeiden de tranen over haar wangen; schuldgevoel vervulde haar maag. Ze zuchtte, dieper dan daarvoor.
|
|
|
Post by Peter & Rachel & Charlotte on Apr 12, 2007 13:25:16 GMT -5
ooc; Daarom kan ze haar nog wel aankijken xD
bic; 'Alyssa...' mompelde Rachel. 'Je moet niet denken dat het jouw schuld is,' zei ze rustig. Ze had al lang door wat er door Alyssa heen ging, al wist ze nog steeds niet precies wat er nou gebeurd was. Ze wilde het maar wat graag nu van Alyssa weten, maar vond het beter om Alyssa eerst met rust te laten. Ze zag er niet uit alsof ze behoefte had om nu te vertellen wat er allemaal was gebeurd.
|
|
|
Post by engeltje on Apr 12, 2007 13:30:39 GMT -5
De woorden van Rachel gonsden door haar hoofd, maar leken er na 5 seconden uit te vallen. Niets- geen enkel geluid- leek haar hersens te bereiken. Het enige waar ze aan dacht was haar vader; waar hij nu was, wat hij zou doen als hij hoorde dat zij zijn naam tegen de dokters had verteld èn wat er met hem zou gebeuren. Het leek alsof haar hele verleden terugkreeg; had hij haar altijd al geslagen? Haar moeder beschermde haar altijd, maar ook zij kreeg klappen. WIst dan niemand dit?
|
|
|
Post by Peter & Rachel & Charlotte on Apr 12, 2007 13:35:07 GMT -5
'Alyssa...?' zei Rachel aarzelend, alsof ze wilde controleren of Alyssa haar überhaupt wel had gehoord. 'Ik meen het! Ik weet niet precies wat er gebeurd is, maar...' Rachel hoopte door deze stille hint Alyssa zo ver te krijgen nu eindelijk te vertellen wat er nou eigenlijk was gebeurd. Rachel wilde namelijk graag weten wie haar vriendin dit had aangedaan, en wat dat te betekenen had wat die man tegen haar had gezegd.
|
|
|
Post by engeltje on Apr 12, 2007 13:39:15 GMT -5
'Het is- niks' piepte ALyssa. De tranen stroomden over haar wangen, terwijl ze met haar handen door haar ogen wreef. Haar gezicht was spierwit, van angst. Onder haar ogen zaten enorme wallen, door haar vader had ze de laatste tijd slechts geslapen. Ze zuchtte, een zucht vermengt met een snik, en trok haar benen verder omhoog. "Zag je- zag je die man? Dat- was mijn vader. Hij, hij zag me met Peter. En- en, hij werd boos. Hij wou me slaa maar raakte Cath, daarna sloeg hij Peter. Ze-ze sloegen allebij tegen de muur" piepte ze plotseling.
|
|
|
Post by Peter & Rachel & Charlotte on Apr 12, 2007 13:44:07 GMT -5
'Ja, die zag ik inderdaad... Hij zei iets tegen mij:' Rachel aarzelde even. 'Hij zei: "Rot op- Jij bent zeker ook zo'n 'vriend' van Alyssa?! Vertel haar maar dat ze naar huis moet komen, haar jongen achter moet laten en school moet laten zitten".' Na de woorden van Alyssa's vader herhaald te hebben zweeg Rachel en wachtte de reactie van Alyssa af.
|
|
|
Post by engeltje on Apr 12, 2007 13:48:36 GMT -5
Alyssa snikte nu nog harder. Als haar vader dàt gezegt had was hij echt woedend. Ze voelde de tranen langs haar vingers vloeien, en drukte ze dichter haar wang in. "Je- je snapt het toch niet- Niemand kan het begrijpen" piepte ze, ze had eindelijk haar hard uit kunnen luchten, aan iemand die ze auwelijks kende. {{G2G}}
|
|
|
Post by Peter & Rachel & Charlotte on Apr 12, 2007 13:55:18 GMT -5
Rachel slikte. Waarom had ze dit gezegd? Nu had ze het alleen maar erger gemaakt. Ze stond op en liep naar Alyssa toe, het liefst wilde ze haar armen om haar heen slaan om haar te kalmeren, maar zulke goede vriendinnen waren ze nu ook weer niet. Daarom bleef ze voor Alyssa staan en zei onhandig: 'Als je wil, vertel het maar. Ik begrijp het vast wel.' Eigenlijk vond Rachel het iets stoms om te zeggen, maar ze wist niet wat ze anders moest zeggen.
|
|
|
Post by engeltje on Apr 13, 2007 8:02:18 GMT -5
"Het heeft weinig zin" piepte Alyssa. Ze had nauwelijks een idee wat voor 'n type Rachel was, maar merkte wel dat dit akkelijker ging als tegen een vreemde dokter. "IK - ik weet bijna niets meer van vroeger. Allemaal door dat éene stomme ongeluk. Waarom ben ik nou degene die het verleden niet meer weet? Waarom ik? Is hier soms een reden voor? Waarom- waarom kan niemand hier iets over vertellen; het is iets zeldzaams- volgens de meesten- dat je meer als de helft van je verleden niet meer weet. Ik ken maar enkele familieleden- alleen diegene die hier dichtbij wonen" piepte ze, het was een hoop door elkaar gegooit en nu ze erover nadacht snapte ze er zelf ook niks van.
|
|
|
Post by Peter & Rachel & Charlotte on Apr 15, 2007 9:19:24 GMT -5
Rachel zweeg een lange tijd. Ze wist niet goed wat ze moest zeggen. 'Vanaf wanneer weet je dan niets meer?' vroeg ze. Wat een achterlijk vraag, zei ze tegen zichzelf. Maar het was toch beter dan om niets te zeggen.
|
|