|
Post by engeltje on Apr 6, 2007 11:36:49 GMT -5
Catherina zag Rachel kijken en gaf een blik van ik weet wat je bedoelt terug. Ze zuchtte en keek naar de vrouw, die nu probeerde haar armband los te krijgen, maar aan de andere pols. "hé!" Catherina sprong op en trok haaar rechterarm los. "Waar denkt U dat U mee bezig bent, Dokter Sanders?!" Ze draaide zich om, wendde Rachel & David dat ze mee moesten gaan en gooide de deur open. "Dokter, hoeveel mensen moest U omkopen voor die diploma?"
|
|
|
Post by Peter & Rachel & Charlotte on Apr 6, 2007 11:46:25 GMT -5
Rachel keek de vrouw verwijtend aan. Die wist er duidelijk ook helemaal niets van. Ze stond op en liep achter Cahterina en de vrouw aan.
Ze barstte ineens in lachen uit door de opmerking van Catherina. Snel herstelde ze zich weer, gaf een droog kuchje en deed alsof er niets was en ze nooit had gelachen hier. Ze keek Catherina aan en stak een duim op, ze letter er wel goed op dat de dokter het niet kon zien.
|
|
|
Post by engeltje on Apr 6, 2007 11:55:16 GMT -5
"Dokter, amehoela! Ik ga wel naar huis, dit geneest toch wel weer!" grijnsde ze. "Zin om mee te gaan naar de Dorm? Ik heb gisteren nog chips gehaald en een film gehuurd. Waarom niet?" Ze zocht in haar zak en vond een sleutel. "Maar goed dat ik je gisteren bijgemaakt heb, want Alys zal wel weer weg zijn, net als vanmiddag. Maar goed, laten we gaan" Ze liep naar de receptie. "DOkter Sanders zit te mokken, mischien kan er iemand heen?" grijnsde ze tegen de vrouw. Die keek haar vreemd aan en volgde haar terwijl ze naar buiten liep.
{{Vervolg Dorm}}
|
|
|
Post by Peter & Rachel & Charlotte on Apr 6, 2007 12:04:11 GMT -5
'Gezellig,' grijnsde Rachel, terwijl ze achter Catherina aanliep. Ze keek nog even achterom, naar die zogenaamde dokter Sanders, schudde even haar hoofd en keek daarna weer voor zich.
Ze versnelde haar pas, zodat ze naast Catherina kwam te lopen. 'Weet je het zeker?' vroeg Rachel. Omdat ze merkte dat Catherina waarschijnlijk niet begreep wat ze met deze vraag zou bedoelen, vervolgde ze: 'Ik bedoel, dat er niets meer aan hoeft te worden gedaan?' vroeg ze, met een hoofdknikje naar Catherina's arm.
|
|
|
Post by engeltje on Apr 8, 2007 11:45:36 GMT -5
Nog geen halfuur later kwam er een ambulance aanrijden. De verplegers brachten een brancard binnen, en brachten 3 tieners naar de wachtkamer. Catherina werd op de brancard naar een OK gebracht. "Kaakbreuk, herseschudding." werd al snel gezegt. één van de dokters liep naar de wachtkamer. "ALyssa Heather, Peter Hatcher, Rachel Grace? Zijn jullie dat? Jullie kunnen meekomen." Alyssa volgde hem, wat Rachel en Peter waarschijnlijk ook gingen doen. Ze veegde wat tranen uit haar ogen en keek het ziekenhuis rond. Het was erg wit, witter als het ziekenhuis waaar zij 2 jaar terug lag, met het ongeluk dat haar hele jeugd had veranderd. Ze zuchtte, liep de kamer binnen die de dokter openhield en slaakte een onhoorbare gil. Catherina lag daar, lijkbleek. Het leek erger dan eht was, maar hoe zou Alyssa dat moeten weten? "Het is niet ernstig. Een kaakbreuk en een zware hersenschudding, maar ze komt er wel weer bovenop. Reken er niet op dat, als ze jullie voor het eerst ziet, dat ze jullie herkent. Haar geheugenword wel weer normaal." stelde de dokter haar gersut.
|
|
|
Post by Peter & Rachel & Charlotte on Apr 8, 2007 11:51:15 GMT -5
Rachel volgde de man zwijgend. Duizenden vragen tolden door haar hoofd. Wie was die man? Waar had hij het over, toen hij boos iets tegen haar had gezegd? Wat was er met Cath gebeurd? Ze schudde haar hoofd, in een poging om de gedachten te stoppen, wat mislukte. Ze zuchtte diep en durfde nauwelijks naar Catherina te kijken. Toch gleed haar blik naar het bed waar Catherina in lag. Rachel moest moeite doen om haar tranen te bedwingen, vooral toen ze hoorde van de dokter dat Catherina haar misschien niet zou herkennen. Rachel liep naar het bed toe en pakte Catherina's hand vast. Het maakte haar niet uit dat het misschien niet mocht van de dokters, ze wilde nu bij haar vriendin zijn en haar bijstaan nu ze met een hersenschudding en een kaakbreuk in een kil ziekenhuis lag.
Peter liep een eindje achter Rachel, Alyssa en de dokter. Zijn woede was bedaard, het enige wat hij nu nog voelde was pijn. Maar hij verbeet zich; zo erg kon het toch niet zijn? Die hoofdpijn zal zo wel weer voorbij zijn.
|
|
|
Post by engeltje on Apr 8, 2007 11:59:11 GMT -5
"Is er verder met één van jullie iets? Ik zou ook graag horen wat er is gebeurd, als één van jullie het aankan? Zeg me eerst maar eens wie er allemaal bij was. Zou jij kunnen beginnen?" Hij knikte naar Alyssa. "Het is.. begonnen bij mij in de dorm. Toen... Belde mijn vader" ze slikte "dat ik naar huis moest. Ik moag niet met jongens omgaan en hij zag me met Peter. Ik zei 'nee' en hing op, maar niet veel later ging de bel en stond mijn vader daar. Hij- wou Peter slaan en raakte. Daarna wou hij mij slaan maar ik bukte, juist op dat moment dat Catherina binnekwam, en raakte haar. Zij knalde met haar hoofd tegen de muur en... toen belde ik" Ze keek expres niet naar de dokter, maar ze voelde zijn ogen wel in haar gezicht brannden. "Aha" zei deze. "Kun je me vertellen hoe hij heet? Jouw vader bedoel ik?" Hij staarde nog steeds naar Alyssa. "Mikad... Mikad Heather" stokkelde ze. Ze staarde naar de grond en slikte opnieuw.
|
|
|
Post by Peter & Rachel & Charlotte on Apr 8, 2007 12:02:05 GMT -5
Peter werd erg duizelig en zag alles dubbel. Hij knipperde een paar keer met zijn ogen, maar het zicht werd niet beter. Koortsachtig keek hij om zich heen, op zoek naar een stoel. Hij zag een vlakbij hem staan. Hij strompelde ernaar toe, maar omdat alles draaide liet hij de stoel omvallen en zonk hij neer op de grond, naast de omgevallen stoel. Hij kneep zijn ogen stijf dicht en greep met zijn ene hand naar zijn hoofd, terwijl hij zachtjes kreunde.
|
|
|
Post by engeltje on Apr 8, 2007 12:07:33 GMT -5
Alyssa slaakte nu een zachte gil, die toch duidelijk hoorbaar was. "Peter! piepte ze. Ze liep naar hem toe en keek angstig naar de dokter. Deze riep snel een ander en hielp Peter overeind. "Oh nee, oh nee, oh nee" piepte Alyssa. Dit was ècht haar schuld, de schuld van haar vader. Als hij zou horen dat ze zijn naam had laten vallen... waarschijnlijk zou er vandaag nog politie staan. Ze maakte een angstig piepgeluidje.
Catherina opende haar ogen. Aarzelend keek ze de kamer rond. Haar hoofd deed zeer, en haar kaak. Wat was dit? Waar was ze? Een witte kamer? Wat was er gebeurd? Ze keek naar Rachel die naast haar geknlied zat. Wie... kende ze haar niet? Ze sloot haar ogen weer en liet zich in de kussen zakken. Haar hoofd voelde ongeloofelijk zwaar, en waarom was al dat gepiep er? Ze was toch zeker niet in een... Ziekenhuis?!
|
|
|
Post by Peter & Rachel & Charlotte on Apr 8, 2007 14:17:45 GMT -5
'Cath...' fluisterde Rachel. Ze voelde een traan over haar wang glijden. Ze wist niet precies waarom ze huilde. Waarschijnlijk omdat ze in de blik van Catherina had kunnen aflezen dat Catherina inderdaad niet meer wist wie Rachel was. 'Ik ben het, Rachel...' mompelde ze fluisterend. Ze veegde een pluk haar uit Catherina's gezicht en glimlachte flauwtjes. 'Je moet rusten,' zei ze, waarmee ze bedoelde dat Catherina rustig moest blijven liggen en niet de hele kamer waarin ze zich bevond ging bekijken. Rachel had Catherina's hand nog steeds vast.
Peter mompelde wat onverstaanbaars en voelde hoe hij door iemand omhoog gehesen werd. Meteen voelde hij weer een enorme pijnscheut in zijn hoofd. Zijn ogen, die hij voor een moment open had gedaan, kneep hij meteen weer dicht, alsof hij dacht dat met het zicht op het ziekenhuisbed waar Catherina in lag ook de pijn zou verdwijnen.
Langzaam voelde hij de pijn gedeeltelijk wegebben, al voelde zijn hoofd nog steeds zwaarder en pijnlijker dan ooit. In vleugen voelde hij ergere pijn in zijn hoofd. Hij opende zijn ogen weer en zag Alyssa staan. Met uiterste moeite wist hij een glimlach op zijn gezicht te toveren, al was die niet erg geloofwaardig. Hij merkte de bezorgdheid en angst van Alyssa, en langzaam zei hij: 'Het gaat wel.' Het tegendeel was echter waar. Het enige wat hij voelde was pijn. Nog steeds zag hij enigzins dubbel. De man had hem inmiddels weer losgelaten, wat tot gevolg had dat Peter weer in elkaar zonk tegen de muur aan, alsof er helemaal geen kracht meer in zijn lichaam zat.
|
|
|
Post by engeltje on Apr 9, 2007 11:39:30 GMT -5
Alyssa staarde peter nog steeds ongeloofwaardig aan. Ze wist zeker dat er iets niet goed was, al beweerde hij het tegendeel. 'Peter, Alsjeblieft!' piepte ze. Ze had geen zin om 2 van haar vrienden in het ziekenhuis te hebben, met het gevaar een leven te verliezen. De monitor van Catherina piepte griezelig, en het gonsde door haar hoofd.
Catherina staarde Rachel aan, en de woorden gleden als vloeibare middelen uit haar hoofd. Haar kaak begon steeds meer pijn te doen, al wist ze niet precies waarom. Waar was ze? Wat was er gebeurd? Duizenden vragen gonsden door haar hoofd. 'Rac- Rachel?' zei ze toen schor, al wist ze niet zeker of ze haar wel kende.
|
|
|
Post by Peter & Rachel & Charlotte on Apr 12, 2007 9:16:39 GMT -5
Rachel glimlachte even. 'Ja, ik ben het, Rachel...' herhaalde ze. Ze keek Catherina even onderzoekend aan, met een bezorgde blik in haar ogen. 'Hoe gaat het?' vroeg ze fluisterend. Ze had maar half door wat er in de andere hoek van de kamer gebeurde. Ze wierp een blik in de richting van Alyssa en Peter, maar besteedde verder weinig tot geen aandacht aan hen. Ze richtte zich weer tot Catherina en glimlachte weer even flauwtjes.
Peter keek even op naar Alyssa. 'Hmm,' wist hij uit te brengen, al wist hij zelf niet wat hij er mee bedoelde. Eigenlijk niets. Hij voelde zijn hoofd bonken en wenste dat de pijn nu eindelijk weg ging. Maar dat ging het niet. Hulpeloos keek hij naar het ziekenhuisbed waar Catherina in lag, en daarna sloot hij zijn ogen weer.
|
|
|
Post by engeltje on Apr 12, 2007 9:21:15 GMT -5
"Peter?" piepte Alyssa opnieuw, alsof ze geen ander woord kende. Ze staarde hem aan met nog steeds tranen in haar ogen, al vloeiden ze steeds harder. "Jongeman, als U daar even wilt gaan liggen kunnen we U onderzoeken. Wat is er gebeurd?" begon de dokter plost, met een wardige stem. Alyssa had ontzag voor hem, en dat had ze niet gauw.
Catherina hoeste, maar zakte terug in de kussens toen ze merkte hoe moeilijk dat ging. Haar hoofd was niet het enige wat pijn doet, want haar borst werkte stevig mee. Het leek alsof een grote hand erop timmerde.
|
|
|
Post by Peter & Rachel & Charlotte on Apr 12, 2007 9:33:23 GMT -5
Peter kwam moeizaam overeind en waggelde naar het bed toe waar de man naar wees. Dankbaar dat hij weer mocht zitten zonk hij neer op het bed. Wat was er gebeurd? Het enige waar hij nog aan kon denken was de hoofdpijn. Hij kreeg alleen nog meer hoofdpijn toen hij probeerde te bedenken wat er was gebeurd. Met een zucht liet hij zijn hoofd in de kussens vallen. Hij kon er écht niet meer op komen wat er gebeurd was. Een verschrikkelijk gevoel, niet te weten hoe je aan zulke pijn kwam. Je eigenlijk bijna niets meer kunnen herinneren.
Rachel keek bezorgd naar Catherina. Hoorde die hoest er soms ook bij? 'Zo terug,' mompelde ze naar Catherina. Ze wilde eerst zeker weten wat die hoest te betekenen had. Het had namelijk niet als een normale hoestbui geklonken. Ze overwoog even om de dokter die in deze kamer stond te vragen, maar realiseerde zich dat die met andere dingen bezig was. De deur van de kamer, die op een kier stond, duwde ze wat verder open. Ze zag een dokter, die er niet uit zag alsof hij haast had, en zei: 'Meneer...?'
|
|
|
Post by engeltje on Apr 12, 2007 9:39:09 GMT -5
Catherina hoestte opnieuw, met een hoest die steeds droger werd. Het klonk niet als slijm dat klem zat, zoals normaal, maar meer alsof haar longen zo mee konden gaan. Nog voor ze het wist bevond er zich inderdaad bloed in haar mond, dat tijdens het hoesten in haar hand terechtkwam. DOor de hoofdpijn & pijn in haar borst proefde ze het iet, en ze zag het ook niet zo snel. Ze zuchtte, slikte en zakte terug.
Alyssa zag bleek; ze gaf nog steeds zichzelf de schuld van dit alles. Het was tenslotte haar vader; ze had Peter nooit binnen mogen laten. Ze zuchtte en ging zitten in een stoel die tussen de bedden keek, en wist niet naar wie van de 2 ze moest kijken. Peter; haar vriendje, of Catherina; goede vriendin en dormgenoot? Uiteindelijk besloot ze geen van beide te bekijken en naar de grond te staren, terwijl ze regelmatig een zucht liet ontsnappen
|
|