|
Post by Kaye River Abby Levi Niké on Apr 23, 2007 13:24:45 GMT -5
"Bekijk het!" Met een woedende blik in haar ogen liet Kaye zich op haar volle koffer vallen. Ze zat onder een afgelegen boom, en de tranen stonden in haar ogen. Dat rotmens van een stiefmoeder! Wie dacht ze wel niet wie ze was?! Ze had in al die weken dat Kaye in het ziekenhuis lag 1 keertje gebeld, en toen lag Kaye nog te slapen ook. En er kon ook geen kaartje of bloemen af. Kaye was furieus. Ze had eerst al haar moed bijeen geschraapt, en was naar huis gegaan. Ze had aangebeld, en een kwartier staan wachten. Ze wist dat haar stiefmoeder er was; het gekrijs van de kinderen was op straat duidelijk te horen. En de tv stond aan op Voetbal Vrouwen. Iets wat haar stiefmoeder altijd keek. Kaye had duizend keer aangebeld, maar toen er toen nog niet werd opengedaan, was ze kwaad weggestampt. Haar koffer had ze meegenomen, aangezien ze niet van plan was weer naar huis te gaan. Ze zag wel waar ze die nacht sliep, maar niet thuis. Dat was zeker.
Ze liet zich op de grond vallen en opende haar koffer. Ze viste haar portommonnee eruit, en bij die beweging vlogen er wat foto's uit het ding. Snel pakte Kaye ze op en bekeek ze even. Allemaal haar familie. Bij één foto hield ze even stil. Het brok in haar keel vergrootte zich, en een traan drupte nu uit haar ooghoek. Het was een foto van haar met een donkerharige jongen. Hij was enkele jaren geleden genomen met haar enige vriendje. Diego. Ze had er nog steeds spijt van dat ze nooit afscheid had genomen. De mails had ze nooit geopend, aangezien ze het niet durfde. Ze wist zeker dat het haatmailtjes waren, bedoeld om haar te kwetsen. Oh, wat mistte ze Diego...
|
|
|
Post by Rain Jarlé Diego Kayleigh on Apr 23, 2007 13:45:36 GMT -5
Met een fles bier in zijn hand geklemd liep Diego de straat door. Een lichte brok in zijn keel. Hij wist wie hier had gewoond... Kaye. Zijn ex vriendin, nou officieel nog steeds zijn vriendin. Hij had zo erg geprobeerd haar uit zijn hoofd te bannen, andere meisjes te nemen, maar dat werkte allemaal niet. Net nu haar haar ongeveer was vergeten had hij gehoord dat ze weer in de stad was. Eerlijk gezegd was hij bang. Doodsbang om haar tegen te komen.
Een paar maanden lang had hij bijna elke dag een email gestuurd. Emails vol met smeekbeden, liefdesverklaringen en nog veel meer gevoeligs. Hij liep stug door en nam een slokje, en scande de straat. Was dat KAYE?! Zijn adem stokte, zijn hoofd liep rood aan. In zichzelf mompelend liep hij naar het meisje toe. "K-kaye?" Vroeg hij stotterend, duidelijk van zijn stuk gebracht. [/center]
|
|
|
Post by Kaye River Abby Levi Niké on Apr 23, 2007 13:51:50 GMT -5
In eerste instantie keek Kaye niet op. De tranen liepen over haar wangen, en maakten vieze vlekken op de foto. Ze miste hem nog steeds, na al die jaren! Ze had heimwee naar die tijd...
Het duurde een paar tellen voor ze het bekende, het vertrouwde, het veilige, in de stem herkende. Haar hart sprong op en ze keek meteen op. Zou het hem zijn?! Hoe kon dat?! Ze wist niet dat hij hier woonde! Ze krabbelde haastig overeind en rende naar hem toe. Voor hem bleef hij staan. "Diego, ben je het echt?" vroeg ze weifelend.
|
|
|
Post by Rain Jarlé Diego Kayleigh on Apr 23, 2007 14:25:00 GMT -5
Diego kon zijn ogen niet geloven. Wat was ze mooi! Veel mooier dan in zijn herinnering! "Jezus, Kaye!" Alsof ze nooit weg was geweest omhelsde hij haar. Hij kneep haar bijna fijn, zo ontzettend blij om haar warmte weer te voelen. Haar in zijn armen te hebben. De emoties werden voor Diego te veel. Tranen stroomden nu ook over zijn wangen. Hij kon er niet tegen dat ze huilde, hij kon niet tegen verdriet. Daar had hij wel genoeg van gezien. Zijn bierflesje rolde uit zijn hand, en rolde verder over de grond. "Hoe gaat het met je? Wat is er aan de hand?" En nog meer - de rest van onverstaanbaar - ratelde hij tegen de liefde van zijn leven.
[/center]
|
|
|
Post by Kaye River Abby Levi Niké on Apr 23, 2007 14:49:37 GMT -5
"DIEGO!" De tranen op haar wangen gingen over in tranen van vriendschap en ze voelde hoe ze tegen hem werd gedrukt. Ze sloeg dolblij haar armen om zijn nek en drukte hem nog steviger tegen haar aan. Het was nog steeds dezelfde Diego, merkte ze. Al was hij wat groter geworden, was hij nog steeds dezelfde knappe en vooral lieve jongen. Ze voelde dat hij zijn tranen ook niet kon bedwingen maar ze was het van hem gewend. "Oh, wat ben ik blij! Op de dag dat ik uit het ziekenhuis kom!" mompelde ze gesmoord in zijn haren.
[/size]
|
|
|
Post by Rain Jarlé Diego Kayleigh on Apr 24, 2007 13:36:05 GMT -5
Diego voelde haar weer in zijn armen. ZIJN MEISJE WEER IN ZIJN ARMEN! "Ziekenhuis?! Oh mijn god, Kaye, wat is er dan gebeurd?!" Zei hij, snikkend en nog steeds in tranen. Net zoals hun eerste ontmoeting. Hij rilde, het was aardig koud aan het worden. Het was dan ook al bijna 10 uur 's avonds. Diego voelde zich ongerust, wat was er met haar aan de hand?! Hij was flink geschrokken toen hij het woord ziekenhuis had gehoord. Was alles okay? [/center]
|
|
|
Post by Kaye River Abby Levi Niké on Apr 24, 2007 13:42:50 GMT -5
"Met mijn stomme kop voor een auto gelopen..." mompelde Kaye. Ze vertelde niet hoe en waarom, dat kwam later wel. Nu was ze veel te blij. Het voelde zo goed om zijn armen weer om haar heen te voelen! Ze hield hem nog steeds vast, het liefst voor altijd. Eindelijk had ze hem terug! "Oh, Diego. Wat ben ik blij!"
[/center]
|
|
|
Post by Rain Jarlé Diego Kayleigh on Apr 24, 2007 14:00:11 GMT -5
Diego grijnsde. Typisch Kaye. Hij kon er wel om lachen, ze was toch al het ziekenhuis uit. "Oh schatje, ik OOK! Wat doe je zo laat eigenlijk nog op straat?" Vroeg hij wijfelend. Hij rook problemen. Hij wist dat dit niks voor Kaye was, en dat ze waarschijnlijk haar huis uit getrapt was... [/center]
|
|
|
Post by Kaye River Abby Levi Niké on Apr 25, 2007 8:32:10 GMT -5
Kaye grijnsde ook, met natte wangen en waterige ogen vertroebeld door vreugdetranen. De vreugde dat ze uit het ziekenhuis was, sloeg nu pas echt toe. Zelfs dat ze niet binnen werd gelaten thuis kon haar even niet schelen. "Mijn stiefmoeder deed de deur niet open. Maar ja, ze is me dan ook nooit komen opzoeken in de het ziekenhuis, en ik heb haar niet gemist." zei ze luchtig. Toen pas besefte ze dat hij niet eens wist dat ze een stiefmoeder had. Hij dacht nog steeds dat haar stiefmoeder haar echte moeder was. Van haar moeder wist hij niets. Het moest een schok voor hem. "Dat was de reden dat ik weg was..." voegde ze eraan toe, doelend op het feit dat hij nu door moest krijgen dat er behoorlijk wat was gebeurd.
|
|
|
Post by Rain Jarlé Diego Kayleigh on Apr 26, 2007 8:03:04 GMT -5
Diego's hersens stonden even stil. Wat was hier aan de hand?! "Heh? WAT? Dus je moeder ís je moeder niet? Hè watte?" Hij begreep er echt helemaal niks van; maar één ding wist hij zeker. Er was heel wat gebeurd. Zijn hersens ratelde en dachten hard na. Had dit te maken met de reden van haar vertrek? "Leg me alsjeblieft alles uit, waarom je wegging, wat er met je moeder - eh, stiefmoeder is..."
|
|
|
Post by Kaye River Abby Levi Niké on Apr 26, 2007 13:48:40 GMT -5
Voorzichtig liet Kaye Diego los. Eigenlijk wilde ze hem helemaal niet loslaten, nooit van haar leven meer. Ze wilde hem voor altijd in haar armen, bang als ze was om hem weer te verliezen. "Kom even zitten. Het is een lang verhaal..." Ze pakte voorzichtig maar zeker zijn hand vast en trok hem naast haar op het gras. Ze trok haar benen op, zonder Diego's hand los te laten, en keek hem in de ogen aan. Na een kuchje begon ze te vertellen. Ze moest het hem gewoon zeggen. No more secrets.
"Ik zal maar bij het begin beginnen. Ik kwam toch opeens niet meer op school? Nou, ik had net te horen gekregen dat mijn 'moeder' mijn stiefmoeder was. Mijn echte moeder zat voor jaren in de bak. Mijn broertjes en zusjes waren dus ook maar half. En dat was nogal een schok, dat snap je wel." Kaye keek Diego even met een halve grijns aan. Het verhaal viel haar nog altijd zwaar, maar ze moest het vertellen. "Ik stortte in, sloot me op in mijn kamer en at niet meer. Het enige dat ik deed was jou mailen. Maar de mailtjes zijn nooit verzonden..." Met ogen die vertroebeld werden door tranen van schuldgevoel wendde ze haar blik af. Dit werd het moeilijkste stuk.
[/center]
|
|
|
Post by Rain Jarlé Diego Kayleigh on Apr 26, 2007 14:42:03 GMT -5
Diego sperde zijn ogen open. Terwijl hij zo naast haar zat, voelde hij zich veilig. Net zoals vroeger... Zijn hart schreeuwde, hij zat gewoon weer naast haar! Hij was zo intens gelukkig! Maar ergens joeg een vreselijke gedachten achter hem aan. Het kan nooit meer zoals vroeger worden, Diego Ivan Sanders! Hij schudde de stemmen van zich af. Hij wilde luisteren. De woorden sloeg hij goed op, hij luisterde aandachtig. Ondertussen bekeek hij Kaye. Hij bekeek haar goed. Hij wist nog zo goed dat hij bijna vergeten was hoe ze eruit zahg. Maar nu herinnerde hij alles weer. Van de hoofdzaken als haar gezicht en lichaamsbouw tot de details zoals moedervlekken, littekens etc. Het enige wat hij deed was knikken, maar ze stak hem recht in zijn hart. Ze had hem willen mailen! Maar ze nooit verzonden! Een soort van woede laaide op; waarom had ze dat niet gedaan?! Aan zijn gezicht was niks te zien. Hij knikte. Hij probeerde de woede de onderdrukken, wat redelijk ging. Hij moest blij zijn Kaye weer te zien; niet boos! [/center]
|
|
|
Post by Kaye River Abby Levi Niké on Apr 26, 2007 14:47:31 GMT -5
"Ik heb je mails heus wel gehad, maar ik durfde ze niet te openen! Ik was zo bang dat je me nu haatte en dat je woedende mailtjes stuurde om te zeggen dat ik een trut was." Met haar ogen gericht op haar voeten, zuchte Kaye even. Dit was echt het moeilijkste dat ze ooit had verteld. Ze voelde wel dat hij boos was, al was het niet aan hem te zien. Ze kende hem gewoon totaal en door en door. "Je bent boos hé?" Tranen van schaamte en pijn liepen nu over haar wangen. [/center]
|
|
|
Post by Rain Jarlé Diego Kayleigh on Apr 26, 2007 14:55:28 GMT -5
Het was de waarheid. Hij was nogal boos... Wat? Huilde ze? Oh, hier kon hij zo niet tegen! In het begin had Kaye ook veel gehuild, maar na een tijdje niet meer. Ze had gelukkig geleken bij hem. Maar nu had hij haar een tijdje niet gezien en het was ook nog eens een heel onverwacht moment! Zijn hoofd kleurde rood, en hij raakt nogal in paniek. Onhandig sloeg hij een arm om haar heen. Hij besloot dat het beter was om even niets te zeggen. Hij wilde haar niet nog meer pijn doen. [/center]
|
|
|
Post by Kaye River Abby Levi Niké on Apr 27, 2007 8:31:06 GMT -5
Kaye durfde Diego niet aan te kijken. Ze schaamde zich zo! Voor een moment had ze gedacht dat alles weer goed was, zo in zijn armen. Maar natuurlijk had hij nu vragen, ging hij haar nu confronteren met vroeger. Waarom ze zo plots weg was, waarom ze nooit meer antwoorde. Plots draaide ze zich naar hem toe, waardoor zijn arm van haar af viel. Een nieuw vuur in haar ogen had de tranen verdrongen. Ze wilde dit uitgepraat hebben, en wel nu! Ze wilde niet langer zielig zijn, maar nu eidelijk eens echt verder. "Bekijk het eens van mijn kant! Natuurlijk ben je boos, maar je bent niet de enige die verdriet heeft gehad! Ik heb een jaar dag en nacht om je gehuild, en tot vandaag nog elke dag. Ik sloot me een maand op in mijn kamer, at niet en was te zwak om wat te doen. Ik kon alleen jou mailen, maar durfde ze niet te versturen. Jou mailtjes durfde ik ook niet te openen, omdat ik zeker wist dat je boos op me was. Om dat te lezen, had ik niet aangekund. Dan was ik doodgegaan. En ik wilde ook niet verhuizen hoor! " zei ze fel, maar niet echt kwetsend. "Was je maar boos geworden..."
|
|