|
Post by Rain Jarlé Diego Kayleigh on Apr 27, 2007 8:49:26 GMT -5
Diego huilde nu ook. Waarom had hij dat geschreeuw verdiend?! "Ik snap dat ook wel, Kaye. Maar dan mag ik er toch nog wel van balen? Het enige wat je hoefde te doen is op verzenden klikken! Of op openen! Ik heb zelfs een liedje voor je geschreven Kaye! Ik heb echt alles gedaan om je aandacht te trekken. Hoe kon je nou na 1000 mails nog denken dat ik boos was?! Als ik dat was geweest had ik 1 of 2 mails gestuurd en je geblokkeerd! En je niet hopeloos bestookt met mails! Het enige wat ik wilde, was weten of het goed met je ging. Ik maakte me vreselijk zorgen om je." Woedend en gekwetst stond hij op. De tranen rolde over zijn wangen. Hij wilde weg. Alles was verpest, hij had alles verpest! Natuurlijk werd het niet meer zoals vroeger! [/center]
|
|
|
Post by Kaye River Abby Levi Niké on Apr 29, 2007 9:24:54 GMT -5
Het vuur in Kaye's ogen werd alsmaar feller toen ze Diego's uitbarsting aanhoorde. "Ik ben verhuisd, remember?! Dan duurt het lang voor je aangesloten bent! En daarvoor was ik te zwak om te bewegen! Toen mijn internet het weer deed, heb ik mijn mail van internet gehaald! Zo kon ik nooit meer twijfelen om je mails te openen! Het was een hel voor me! Ik was een wrak! Alles waar ik aan kon denken, was jij, maar ik kon het gewoon niet aan om je mails te lezen. Zelfs al stond erin dat je me miste, dat was nóg teveel voor me!" antwoorde Kaye fel.
|
|
|
Post by Rain Jarlé Diego Kayleigh on Apr 29, 2007 9:34:06 GMT -5
Diego stond op uitbarsten. Hij kon er niet tegen als mensen boos werden, daar werd hij furieus van. "ROT MAAR OP, KAYE! HOE DENK JE DAT IK ME GEVOELT HEB?! IK GA WEG, KAYE! IK WIL NAAR HUIS! IK KAN ER NIET MEER TEGEN!" Hij verloor zijn zelf beheersing. Hij wilde bijna schreeuwen dat het uit was, maar dat durfde hij niet. Dat durfde hij simpelweg niet. [/center]
|
|
|
Post by Kaye River Abby Levi Niké on Apr 29, 2007 9:40:18 GMT -5
"Best! IK BEN AL WEG!" Nu woedend sprong Kaye overeind. Haar koffer liet ze liggen, het ding deerde haar niets. Binnenin huilde ze, dit wilde ze niet! Maar haar wode had nu de overhand genomen en verdrong het verdriet en de wanhoop. En vooral de liefde. Ze draaide zich op haar hielen om en beende weg. "En mail dit keer niet, ik lees ze toch niet!" riep ze hem na.
|
|
|
Post by Rain Jarlé Diego Kayleigh on Apr 29, 2007 10:42:31 GMT -5
"Dat wist ik wel! Ik heb geleerd dat hoop voor sukkels is! Ik heb geleerd dat je gewoon een bitch bent, Kaye! En dat nummer kan je ook wel vergeten! ROT MAAR OP!" Hij zakte op de grond, tranen stroomden uit zijn ooghoeken. Waarom deed ze hem dit aan? Waarom deed hij dit zichzelf aan? "Het liefste zou ik zeggen dat het uit is, Kaye! Maar weet je waarom ik dat niet doe? OMDAT IK GELOOF IN ONS! JE KAN GELUKKIG ZIJN, KAYE! STA ER ALLEEN WEL VOOR OPEN! IK GA WEG, KAYE! IK GA NAAR HUIS, EN ALS JE ZO DOOR GAAT GA IK OOK BIJ JOU WEG!' Hij trilde op zijn benen. Hij stond echt op instorten. Hij draaide zich om, en liep langzaam met gebogen rug weg. Hij wilde alleen zijn, maar nog liever wilde hij haar liefde voelen. Maar dat ging gewoon niet. [/center]
|
|
|
Post by Kaye River Abby Levi Niké on Apr 29, 2007 10:53:09 GMT -5
"Diego, KIJK UIT JE OGEN! IK BEN AL WEG!" Woedend hield Kaye even stil, en ze draaide zich om. Het liefst wilde ze naar hem toe rennen, hem vast houden, hem troosten. Maar ze hield zich in. Pas toen ze hem hoorde zeggen dat hij bij haar weg wilde stormde ze naar hem toe. In plaats van hem in de armen te vliegen, stopte ze voor zijn neus. Ze keek hem even furieus aan en gaf hem toen een harde klap in zijn gezicht. Het was alsof ze zichzelf een klap gaf, en het scheurde haar hart in tweeën maar ze kon het niet stoppen. "DOE NIET ZO ZIELIG! Je meent het niet! En als je het als meende, maakt het mij niet uit! Ik wás gelukkig, ik was je zelfs bijna vergeten. De wonden waren geheeld! Maar nee, meneertje moet weer zo mijn leven in komen en alles weer openscheuren door te zeggen dat hij me zo heeft gemist." schreeuwde ze. Toen leek ze in elkaar te zakken, en liet zichzelf op de grond vallen. Ze zat nu ingezakt, alsof al het leven en alle woede uit haar waren gevloeit. "En het ergste is, dat je me er zoveel pijn mee doet. Want ik hou van je, Diego." fluisterde ze.
|
|
|
Post by Rain Jarlé Diego Kayleigh on Apr 29, 2007 10:57:24 GMT -5
"ROTWIJF!" Hij greep naar zijn neus; die bloedde. Fijn, een meisje dat hem een bloedneus bezorgt! "Ach, bullshit, Kaye!" Hij geloofde haar niet meer, nee, hij wilde haar niet geloven. Ergens wist hij dat ze van hem hield. Toen ze die woorden uitsprak knapte er iets in hem. Waar was hij mee bezig, geweest?! Ze hield nog van hem! Hij zakte naast haar neer, en probeerde het bloed uit zijn neus te stoppen door zijn T-shirt tegen zijn neus te houden. Dit moest op houden; ze hielden van elkaar maar maakten elkaar kapot! Dat klopte niet! "Ik hou ook van jou, Kaye. Kom, we gaan naar mijn Dorm." Zei Diego. Hij pakte haar hand, en trok haar omhoog. [/center]
|
|
|
Post by Kaye River Abby Levi Niké on Apr 29, 2007 11:19:14 GMT -5
Kaye kromp ineen toen hij begon te schreeuwen. Er knapte ook bij haar iets, al was dit geen woede. De weggedrukte emoties van enkele minuten geleden kregen weer de overhand. Verdriet, pijn maar vooral liefde. Ze begon te snikken, en liet zich languit vallen op het gras. Daar bleef ze huilend als een kind liggen, tot ze Diego's hand voelde die de hare pakte.
|
|
|
Post by Rain Jarlé Diego Kayleigh on Apr 30, 2007 12:52:16 GMT -5
"Kom, ik breng je naar huis." Zei hij zachtjes; fluisterend. Alsof hij haar pijn deed door hard te praten. Hij realiseerde dat hij niet de enige was die geleden had. Zo, diep in gedachten verzonken liepen ze de straat door. Tergend langzaam.
Tot hij zich realiseerde dat ze haar huis niet in kon! "Maar natuurlijk, je kan je huis niet in!" Zei hij verschrikt; hij stond al voor de deur en had al aangebeld; wat natuurlijk geen zin had. [/center]
|
|
|
Post by Kaye River Abby Levi Niké on Apr 30, 2007 13:05:42 GMT -5
In een soort van trance voelde hoe haar benen gehoorzaamden en ze Diego door de straat volgde. Ze had geen idee waar ze heen gingen, en wat er rond hun heen gebeurde. Ze leek verlamd, alleen haar benen werkten nog. Ze huilde niet meer, dacht niet meer en praatte niet meer.
Diego had al aangebeld, en Kaye had het niet een door. Ze merkte niet dat de deur nu wel openging, ze hoorde niet dat Diego wat zei, dat haar stiefmoeder verschrikt iets uitriep toen ze de twee op de stoep zag staan en ze voelde de knuffel niet die haar stiefmoeder haar gaf. "Diego! Hoe gaat het met je jongen? Wat doe je hier? Wat is er gebeurd?" vroeg haar stiefmoeder verbaast. Ze troonde Kaye mee naar binnen en zei tegen Diego dat hij ook mee moest komen. Er was iets aan de hand en ze wilde weten wat.
|
|
|
Post by Rain Jarlé Diego Kayleigh on Apr 30, 2007 13:08:55 GMT -5
Diego had door dat Kaye 'weg' was. Ze was er niet bij. Hij keek haar bezorgd na, en ging het huis in. "Hallo mevrouw; dat is lang geleden zeg! Ja, alles is goed met me. Ik ben hier komen wonen, ziet u." Hij keek het huis rond; net zoals in zijn herinnering. "Ehm.. tja. Ik en Kaye hadden nogal ruzie. Het is nu wel weer bijgelegd, zo ongeveer, maar ze lijkt... In een soort van trance..." Diego voelde zich ontzettend schuldig. Wat had hij gedaan! [/center]
|
|
|
Post by Kaye River Abby Levi Niké on Apr 30, 2007 13:20:08 GMT -5
"Rustig maar, het is jou schuld niet. Kaye is zichzelf gewoon niet sinds we zijn verhuist. Ze is echt veranderd. Zou ik ook zijn, ze is echt door een hel gegaan!" zei Kaye's stiefmoeder, zich er niet van bewust dat het misschien ook pijnlij voor Diego kon zijn. "Op een gegeven moment dacht ik zelfs dat ik haar kwijt was. Dat ik haar op een dag dood op haar bed zou vinden, omdat ze niet meer at. Het enige dat ze deed was huilend mailtjes naar jou sturen. In feite ben ik haar ook kwijt. Ze is gewoon een vreemde voor me geworden." Ze bleef maar praten, terwijl ze Kaye op de bank legde. Ze gebaarde dat Diego moest gaan zitten, en liep toen de woonkamer uit. Ze had wel door dat die twee tijd alleen nodig hadden.
|
|
|
Post by Rain Jarlé Diego Kayleigh on May 1, 2007 9:24:58 GMT -5
Diego huilde. Hij kon er niet tegen. Hij kon niet tegen al deze emoties die door haar stem doorklonk. Hij kon er niet tegen dit alles aan te horen. "Ik... Ik dacht ook dat ik haar kwijt was." Zei hij huilend. Snikkend. Zijn ogen waren een grote weerspiegeling van zijn ziel. En zijn ziel was verscheurd. Alleen Kaye kon dat helen.
Hij nam naast Kaye plaats op de bank. "Ik... Ik heb daar duizenden- letterlijk duizenden emails gestuurd." Nu kwamen de tranen echt los. Hij huilde met horten en stoten. Hij schaamde zich zo! "Maar ze heeft er geen een gelezen.." Zijn stem klonk breekbaar, en een soort piep. De brok in zijn keel huilde hij er uit.
|
|
|
Post by Kaye River Abby Levi Niké on May 1, 2007 10:23:21 GMT -5
Kaye's stiefmoeder hield in de deuropening naar de keuken even stil. Triest bekeek ze haar dochter en de huilende Diego. Er was heel veel gebeurd, en beide waren veranderd door het verdriet en de jaren, maar ze zag wel dat ze elkaar nog steeds nodig hadden. Daar was geen twijfel over mogelijk. In ieder geval moest dit uitgepraat worden, anders zou geen van beiden ooit verder kunnen met leven.
Ze twijfelde even of ze Diego zou gaan troosten. Maar toen ze de blik in de ogen van de jongen zag, liep ze terug naar de bank. Ze ging naast het zitten - het was een erg grote bank, aangezien het een groot gezin was - en legde haar hand op zijn schouder. Kaye lag nog steeds in trance naast hun, met grote starende ogen die toch niet zagen. "Jongen toch! Dat meen je niet?!" zei ze toen geschrokken, terwijl ze naar Kaye keek. Ze had haar altijd verteld dat Diego nooit terugmailde! "Maar ik begrijp het niet! Waarom bleef ze je dan wel terug mailen?"
|
|
|
Post by Rain Jarlé Diego Kayleigh on May 1, 2007 10:42:25 GMT -5
Diego staarde doods voor zich uit, totdat hij haar arm voelde. Hij keek even in haar warme ogen. Hij had haar altijd als zijn tweede moeder gezien; een hartelijke vrouw die er altijd voor hun beide was geweest. Het huilen was inmiddels gestopt; alles was er al uit.
"Terug mailen? Oh nee hoor. Ze heeft ze wel getypt; maar nooit verzonden..." Diego realiseerde dat ze haar stiefmoeder gewoon 3 jaar lang voor de gek had gehouden! Wat moest ze wel niet van hem gedacht hebben! Hoe kon ze dat nou doen?! [/center]
|
|