|
Post by Kaye River Abby Levi Niké on May 4, 2007 12:59:06 GMT -5
"Oh god... Dat meen je niet?!" Met grote ogen van schrik staarde ze naar haar stiefdochter en toen naar Diego. Tranen stonden in haar ogen. Ze was altijd zó blij geweest voor de twee. Ze waren zó gelukkig geweest samen. Uiteraard had ze een enorm schuldgevoel gehad toen ze besloot te verhuizen, maar ze had geen keus gehad. Kaye was dan zeker weter dood gegaan, of ze was haar gewoon voor altijd kwijt geweest, verloren in zich zelf. En ze moest nou eenmaal het huis uit. Niet dat het veel had geholpen. Sindsdien was Kaye nooit de oude geweest.
"Kaye, wat is er toch met je gebeurd, meisje?" fluisterde ze terwijl ze haar dochter door het haar streelde. Toen keek ze Diego even aan. "Ze zal zo wel bijkomen. Ik ga wat te drinken halen, dan hebben jullie wat tijd voor jullie zelf." Ze stond op, kneep Diego nog even troostend in zijn arm en liep toen weg naar de keuken. Ze sloot de deur achter haar dicht en ging op een stoel ziten.
Kaye lag nog steeds in trance op de bank. Ze was in een wereld ver weg, in haar hoofd. Ze was terug in het verleden. Terug naar de tijd dat ze alleen op haar kamer had gezeten, met als enige tijdverdrijf de mailtjes. Zacht begon ze plots te mompelen. Het enige duidelijke was af en toe Diego...!, Red me! en Ik ga dood! Red me alsjeblieft, Diego. Ze fluisterde het, en het was bijna onmogelijk te verstaan.
|
|
|
Post by Rain Jarlé Diego Kayleigh on May 6, 2007 11:37:14 GMT -5
Dankbaar keek Diego de vrouw aan. Hij had echt respect voor haar. Ze was een goed mens. Hij kon het niet opbrengen om te praten. Hij was moe, en zijn keel en lippen waren uitgedroogd. Hij knikte alleen maar, en staarde naar Kaye.
Hij schrok zich wild toen hij aandachtiger luisterde en een aantal woorden kon verstaan. Hij wilde haar wakker schudden, schreeuwen, haar weer laten bijkomen. Maar iets hield hem tegen. Hij wist dat het niet kon. Een traan rolde langzaam over zijn wang. De rest van zijn gezicht was strak getrokkken. Hij vertrok geen spier. [/center]
|
|
|
Post by Kaye River Abby Levi Niké on May 7, 2007 5:38:48 GMT -5
Kaye's lichaam schokte, als of je in je slaap van een stoep valt. De plotselinge beweging bracht haar terug bij bewustzijn. Het leven keerde terug in haar nog altijd geopende ogen en ze knipperde een paar keer om haar zicht scherp te krijgen. Ze keek de vertrouwde woonkamer rond. Hoe was ze thuis gekomen? Had haar stiefmoeder haar nu wel binnengelaten? Ze wist het niet meer. Het laatste dat ze zich herrinnerde was dat ze Diego een bloedneus had geslagen. Diego! Waar was hij?! Was alles goed met hem?! Ze draaide zich op haar zij, en zag tot haar grote opluchting Diego zitten. Hij huilde. "Diego!" fluisterde ze, met trillende stem. Ze was verzwakt.
|
|
|
Post by Rain Jarlé Diego Kayleigh on May 7, 2007 5:44:11 GMT -5
Diego schrok op toen hij Kaye haar stem hoorde. Hij draaide zich snel om, en hielp haar overeind te zitten. Hij zei niks, daar had hij de energie niet voor, maar hij knuffelde haar. Hij hield haar stevig vast. Ik laat je niet zo makkelijk meer gaan, Kaye. De tranen stroomden nog steeds over zijn wangen. Hij wilde slapen.
|
|
|
Post by Kaye River Abby Levi Niké on May 7, 2007 7:39:38 GMT -5
De onhelzing waarin ze verdween, maakte Kaye's brein helder. Ze kon weer nadenken, en de tocht naar huis begon stukje bij beetje terug te komen. Diego's warmte en zijn geur gaven haar kracht. Ze gaven haar de kracht die ze nodig had om te zeggen wat ze wou zeggen. Half gesmoord in zijn shirt haalde ze vast adem. "Diego, het spijt me..."
|
|