|
Post by Kaye River Abby Levi Niké on Apr 18, 2007 10:43:09 GMT -5
Met een harde knal smeet Adel chagrijnig haar kluisje open. ”Rotschool…” mompelde ze. Ze had echt nul komma nul procent zin in school. Stom gezeur. Dat ze nogal met het verkeerde been uit bed was gestapt, hield er ook niet echt aan mee. Haar enorme sleutelbos kletterde en rammelde tegen het metaal van de andere kluisjes en dit zorgde voor nog meer lawaai. ”Rustig aan, jongedame! Het hoeft niet stuk.” Een langslopende leraar staarde haar knorrig aan. Dat hij wel degelijk van de knal was geschrokken, was duidelijk te zien aan het fijngeknepen koffiebekertje in zijn hand, en een dampende natte koffievlek op zijn overhemd. ”Sorry, meneer De Bruin,” antwoordde Adel zogenaamd schuldbewust. De grijns die om haar lippen lag - ze kon hem gewoon écht niet verbergen - ontging de man en hij knikte bozig. Toen draaide hij zich om en liep weg. Hij was net op tijd weg om niet te horen dat Adel keihard in de lach schoot. Het beeld van de doornatte en totaal vieze leraar had haar chagrijnigheid als sneeuw voor de zon weggesmolten. Na nog een poosje te hebben gelachen, werd ze weer rustig. Maar de grijns op haar gezicht zou die dag waarschijnlijk niet meer weg gaan.
Ze liet haar tas van haar rug glijden en masseerde haar schouders even. ”Rotschool…” mopperde ze weer in zichzelf, maar nu was het meer als grap. Ze zuchtte en liet haar ogen even over haar tas glijden. Het ding was héél donkerblauw, meer zwart zelfs, en er waren door een vriendin van haar sterren opgetekend. Op het voorste stuk was een enorme maan te zien, met daaronder haar naam in de vorm van sterretjes. Ze bukte zich, en opende haar tas. Handig viste ze er wat boeken uit, en gooide ze half in haar kluis. Ze veegde een pluk haar achter haar oren en bekeek zichzelf even in het spiegeltje dat ze had opgehangen. Make-up droeg ze niet echt - wat mascara was het enige - maar het was meer omdat spiegeltjes schattig stonden. En handig om anderen te bespioneren. Verder was haar kluisje hetzelfde ‘gepimpt’ als haar schooltas. Van binnen én van buiten dus. Op de voorkant was ook weer haar naam in grote letters van sterren te lezen. Adel trok haar jas uit, en gooide die bovenop de boeken. Ze was ook gek ook dat ze een jas bij had, het was immers 25 graden, maar dat wist ze vanochtend niet. Zeker niet met haar slaperige hoofd en ochtendhumeur. Ze keek even op haar mobieltje. Ze was vroeg, zag ze. De bel zou pas over een halfuur gaan. Wat bezielde het haar om zo vroeg op school te zijn?! Nee, ze was die morgen niet echt wakker geweest.
|
|
|
Post by Zach.Emily.Rory.Luke.Dino on Apr 18, 2007 11:09:40 GMT -5
Met een nog iets slaperig hoofd, maar geheel op zijn gemak kwam Zach binnen wandelen. Hij wist dat hij te vroeg was, pas over 20 minuten ging de bel - maar zo had hij tenminste de kans om nog wat huiswerk van iemand over te schrijven. Maar veel boeide hem dat niet echt.
Rustig haalde hij een hand door zijn haar voordat hij zijn kluisje opende. Met licht gekraak zwiepte het deurtje open, waarna een redelijke troep te voor schijn kwam. Hij had geen tijd en geen zin om er iets aan te doen. Zach vistte een boek uit zijn kluis, en mieterde een stuk of 3 boeken erin. Die had hij nu niet nodig, en vond het niet noodzakelijk om die de hele dag mee te slepen.
|
|
|
Post by Rain Jarlé Diego Kayleigh on Apr 19, 2007 8:02:44 GMT -5
Jarlé rende half de gang door, zich een weg banend door de menigte die nu echt begon te komen. Iedereen ging 's ochtends voor het eerste uur naar zijn of haar kluisje. Ze haatte dat moment, namelijk het pest moment van de dag. Haar kluisje zat namelijk precies tussen die van de populaire mensen... Zoals Zach! Dat was het enige voordeel van de plaats van haar kluisje; hij was naast die van Zach!
Schichtig keek ze rond; geen pesters in de buurt. Snel wurmde ze zich tussen de mensen door naar haar kluisje. Ze voelde een harde klap tegen haar rug. "Aan de kánt anorexia teef! Mensen zoals jij horen niet eens in mijn buurt te komen!" Zei een populair uitziend meisje. Een plamuurlaag make-up verborg haar wallen en schoonheidsfoutjes. Met een rotvaart knalde Jarlé tegen iemand op - tegen Zach! "Laat me met rust." Zei Jarlé finnig terug. Ze had op de vroege ochtend geen zin in dit soort pesterijen! Dat Zach dit moest zien! Jarlé schaamde zich diep, en stopte onhandig haar sleutel in het slot van haar kluisje. "S-sorry..." Zei ze tegen Zach, blozend en wel. Wat een heerlijk begin van de dag.
|
|
|
Post by Zach.Emily.Rory.Luke.Dino on Apr 19, 2007 8:37:38 GMT -5
Net toen Zach zijn kluisje op slot wou draaiden, botste iemand tegen hem op. 'Wat kr-' Zach hield abrupt zijn mond toen hij zich half had omgedraait en zag wie er daadwerkelijk tegen hem aanknalde. Al een stuk rustiger zei hij; 'Ook goedemorgen, Jarlé'. Dat maakte nog iets goed van deze morgen, haar zien. Hij vistte zijn kluissleuteltje uit zijn kluis en propte hem in zijn broekzak van z'n licht versleten spijkerbroek.
Hij negeerde het gepest - hij kon niet zeggen dat hij geen enkele keer iemand treiterde. Achter zijn glimlach kon een heuse etter schuilen.
|
|
|
Post by Rain Jarlé Diego Kayleigh on Apr 19, 2007 8:59:49 GMT -5
Jarlé voelde de misselijkheid opborrelen. Ze had zo weinig slaap gehad... Ze lachte zachtjes. "Heb jij ook zo wiskunde?" Ze hoopte vurig van ja! Dan zou ze achter hem gaan zitten, zoals laatst tijdens Engels... Dat was echt de leukste les Engels ooit geweest!
Haar sleutels stopte ze in haar zwarte schoudertas, die beklad was met tekeningen, buttons en nog meer van dat soort dingen. Ze staarde hem even aan, en friemelde aan haar haren, wachtend op zijn antwoord.
|
|
|
Post by Zach.Emily.Rory.Luke.Dino on Apr 19, 2007 9:08:10 GMT -5
Zach haalde nadenkend een hand door zijn haar, had hij zo wiskunde? Hij overdacht zijn rooster en knikte. 'Inderdaad, niet echt het leukste vak om mee te beginnen' Verzuchte hij. Zijn blik gleed richting haar gezicht.
Net even te lang keek hij haar aan. Waarna hij snel zijn gezicht af wendde. 'Ik eh, ik zie je zo wel bij wiskunde, dan.' Hij glimlachte naar haar waarna hij zich omdraaide, en van plan was weg te lopen. Waarschijnlijk had ze het wel gemerkt, dat hij naar haar keek. Laat het haar alsjeblieft niet opgevallen zijn. Schoot het door zijn hoofd. En wat dan nog? Speelde een tegenstellende gedachte op. Waarom had hij zich eigenlijk omgedraait? 'Wacht, ehm - snap jij opgave 37?' Vroeg hij, toen hij nog geen stap had verzet maar zich wel weer naar haar toe wendde.
|
|
|
Post by Rain Jarlé Diego Kayleigh on Apr 19, 2007 9:11:32 GMT -5
Haar hart sprong op. Een blok uur lang met Zach in één ruimte zitten! Anderhalf uur lang! Haar wangen kleurden rood - niet van de blos, maar van opwinding. Ze zelfs zín in wiskunde. Ze glimlachte en voelde zich trots, blij en geweldig.
Het verbaasde haar dat hij nog iets vroeg, maar ze pakte alsof het een bevel was haar wiskunde schrift. "Ehm..." Zei ze bladerend door het schrift. Meestal was ze een hel in wiskunde, maar dit hoofdstuk begreep ze wel. "Ja!" Zei ze verrast en blij.
|
|
|
Post by Zach.Emily.Rory.Luke.Dino on Apr 19, 2007 9:20:39 GMT -5
'Ja? Oh mooi, want ik vroeg me af hoe je die formule uitrekende?' Goed, hij stond een 6 voor wiskunde, en eerlijk gezegd snapte hij dit hoofdstuk. Maar hij moest toch iets zeggen, alles om maar even met haar te praten, haar stem te horen.
Hij boog zijn hoofd iets over haar schrift. Voelde de warmte tegen de zijkant van z'n gezicht en liet zijn groenige ogen over het schrift glijden.
|
|
|
Post by Rain Jarlé Diego Kayleigh on Apr 19, 2007 9:24:27 GMT -5
"ehm..." Jarlé voelde een lachbui opkomen. Ze kon toch niet midden tussen de meute mensen wiskunde uitleggen?! "Zullen we ergens gaan zitten?" Vroeg Jarlé met lachende ondertoon - het zag er echt debiel uit; Zach voorovergebogen over haar schrift, ze voelde zijn warmte en genoot.
|
|
|
Post by Zach.Emily.Rory.Luke.Dino on Apr 19, 2007 9:29:16 GMT -5
'Ik - goed idee. Het zag we waarschijnlijk ook debiel uit, hij hielp zichzelf in de vaagste situatie's de laatste tijd. Terwijl Zach zijn gedachte's negeerde, voorzover dat mogelijk was.
Met lichte moeite om niet te gaan lachen pakte hij - zonder verdere bijbedoelingen - haar hand en loodste haar mee door de mensen massa. Pas toen hij haar hand losliet op een rustiger plekje bedacht hij zich wat hij had gedaan. Hij had gewoon haar hand gepakt. En daarbij voelde het op de een of andere manier zo vertrouwd. 'Dus, die formule?' Hij kon de grijns op zijn gezicht niet verbergen terwijl hij sprak.
|
|
|
Post by Rain Jarlé Diego Kayleigh on Apr 19, 2007 9:32:21 GMT -5
Jarlé schrok, zijn warme - duidelijk grotere hand - pakte de hare vast! Ze werd bedolven onder warmte, vreemde gevoelens, gedachten en drangen. De grijns was de kroon op het werk. Vlinders in haar buik werkten overuren...
"Ehm, ja..." Ze kon zich nu erg moeilijk concentreren... Ze pakte bibberig haar schrift, en ging aan het tafeltje zitten. Ze sloeg het open. "Nou kijk - als je x met y vermenivuldigd..." En zo ratelde ze door, en door.
|
|
|
Post by Zach.Emily.Rory.Luke.Dino on Apr 19, 2007 9:37:02 GMT -5
Terwijl Zach de hele situatie even overdacht terwijl Jarlé door ratelde, werd zijn grijns alleen maar groter. Hij kon er niks aan doen, dus besloot hij zo snel mogelijk te spelen dat hij de formule snapte. Jarlé dacht waarschijnlijk dat hij het echt niet snapte, en hij deed het alleen maar om bij haar te zijn. Al schijnt zij er ook geen moeite mee te hebben om bij je te zijn, Zach bedacht hij.
'Dus als ik 5 invul in die formule, en hem uitreken krijg ik het antwoord op wat de top is van de formule?' Hij had zomaar een getal bedacht voor welke vraag. 37 Scheen een geweldig makkelijke som, al liet hij dat niet merken.
|
|
|
Post by Rain Jarlé Diego Kayleigh on Apr 19, 2007 9:42:40 GMT -5
Jarlé's ogen glansden. Hij leek echt naar haar te luisteren! "Precies!" Zei ze vrolijk, en klapte het boek dicht. "Ik wist wel dat je het kon." Zei ze zachtjes, terwijl ze glazig in zijn ogen staarden. De tijd leek stil te staan, alleen zij, hem en zijn prachtige groene ogen. Ze ademde rustig uit, en durfde bijna niet te bewegen.
|
|
|
Post by Zach.Emily.Rory.Luke.Dino on Apr 19, 2007 9:48:41 GMT -5
Hij glimlachte. 'Ik heb dan ook wel iemand die geweldig kan uitleggen, hm?' Even viel hij stil, maar deed iets zonder er bij na te denken. Langzaam drukte hij zijn lippen op de hare, Zijn hand gleed naar haar schouder, waar hij zachtjes op leunde. Hij kuste haar. Maar hoe zou ze reageren? Misschien was het wel het geheel het verkeerde moment, al leek het voor een seconde zo perfect.
|
|
|
Post by Rain Jarlé Diego Kayleigh on Apr 19, 2007 9:56:00 GMT -5
Zijn zachte lippen maakte het moment hemels, perfect. Jarlé zweefde, en zoende terug. Ingetogen; dit was alles waar ze twee jaar over gefantaseerd had! Ze zweefde omhoog, en alles om hen heen verdween. Het geluid van schreeuwende kinderen twee gangen verder op, de ruimte, de tafel, de stoelen, alleen nog maar zij en Zach.
Haar eerste zoen! Ze voelde zich trots, geweldig en volwassen. Ze zoende hem nog steeds, en de zoen werd steeds heftiger. Ze wilde alle, ze wilde hem.
|
|