|
Post by Kaye River Abby Levi Niké on Apr 3, 2007 13:52:11 GMT -5
Kaye sloot haar ogen weer, en bijna nam de slaap echt bezit van haar. Ze leunde ahcterover en voelde Mae's warmte tegen haar. Ze glimlachte met haar ogen dicht. Mae zou ze niet verliezen door zoiets. Ze waren de laatste tijd zo hecht geworden dat er heel wat meer voor nodig was. Dat wist ze zeker.
Kaye's ogen schoten open toen ze Mae's gewicht plots weg voelde gaan. Ze had half zitten slapen, en keek haar even verward aan. Ze was een beetje geschrokken dat Mae zomaar over iets anders ging praten, maar het luchtte haar ook op. Het vertellen was al zo moeilijk geweest, als ze het verder nog had moeten uitleggen. "Ja, graag." zei ze glimlachend.
|
|
|
Post by Rain Jarlé Diego Kayleigh on Apr 3, 2007 14:26:37 GMT -5
Mae knikte, stond op en glimlachte. "Twee capuccino komt eraan!" Zei ze glimlachend. Vol goede moed en een goed humeur verliet Mae de kamer. Ze begroette de verpleegster, die Kaye's kamer binnenging.
Al snel had ze de koffie automaat gevonden. Een grote stapel plastic bekertjes ernaast. Mae snoof de geur van koffie op die als een grote wolk rond de automaat hing. Met haar ranke vinger drukte ze het knopje "Capuccino" in. Een grote, dikke, bruine stroom koffie vloeide de bekers in. Tevreden glimlachte ze, en liep terug naar Kaye's kamer.
|
|
|
Post by Kaye River Abby Levi Niké on Apr 4, 2007 7:52:02 GMT -5
Kaye glimlachte en keek Mae na. Ze begroette de zuster, die op dat moment binnenkwam. De vrouw zette een grote vaas vol bloemen in de vensterbank, en toen ze Kaye's vragende blik zag, lachte ze. "Van je moeder. En alle mannen." legde ze grijnzend uit. Ze begon weer te lachen om Kaye's verbaasde gezicht. De zuster wist van haar moeder, en Kaye had al stel goede gesprekken met haar gehad. Ze was de afgelopen weken als een moeder voor haar geweest.
|
|
|
Post by Rain Jarlé Diego Kayleigh on Apr 4, 2007 8:14:06 GMT -5
Stralend kwam Mae de kamer in, alsof alleen al het idee aan koffie haar wakker gemaakt had. "Twee cappucino!" Zei ze met een Italiaans accent. Ze was Frans, en sprak dus vloeiend Frans, en daarom was Italiaans voor haar erg gemakkelijk. Zeker omdat ze ook nog Latijn leerde. Ze dampende bekertjes zette ze op Kaye's nachtkastje. Ze nam weer plaats op de stoel, maar schoof hem eerst dicher bij het bed. Glimlachend pakte ze één van de bekers.
|
|
|
Post by Marko Baylor on Apr 5, 2007 10:16:54 GMT -5
Adam werd in zijn bed de kamer opgereden, hij lag op zijn rug en keek verveeld rond, omhoog komen mocht hij namelijk nog niet, want dat kon zijn rug, die gekneust was nog niet aan. Adam zuchte en keek even opzij, hij zag kaye, en mae. Een glimlach sierde zijn gezicht en hij zwaaide even, daarna zuchte hij "mag ik echt nog niet rechtop zitten" vroeg hij aan een zuster die het hoofd schudde. "Toen je bijkwam had je al gevoeld wat er dan gebeurd" zei de zuster streng en Adam zuchte even, "dit worden 2 saaie weken vrees ik" mompelde hij zuchtend en hij probeerde, ook al mocht het niet, rechtop te gaan zitten. Meteen toen hij iets omhoog kwam voelde hij weer het gevoel in zijn rug en plofte hij weer neer.
|
|
|
Post by Kaye River Abby Levi Niké on Apr 5, 2007 10:30:42 GMT -5
Kaye glimlachte naar Mae en pakte haar koffie. "Grazia signora." antwoorde ze in het Italiaans. Ze was in Italië geboren, ook iets dat niemand wist, maar omdat ze nooit veel had gepraat, had ze niet echt een accent er aan over gehouden. Wel kon ze als ze wilde met een accent praten, en sprak ze vloeiend Italiaans. Ze blies even in het bekertje en nam een voorzichtig slokje. Ze voelde de dikke warme vloeistof door haar keel glijden, en de glimlach op haar gezicht verbreedde. "Hééérlijk." mompelde ze.
Ze keek geschrokken op toen de deur weer openging. Meteen zag ze dat het niet een zuster was, maar een bed - compleet met patient - dat binnen gereden werd. Het duurde een paar tellen voor ze de bleke jongen tussen de lakens herkende. "Adam!" bracht ze uit, en ze keek geschrokken van Adam naar Mae. Waarom had ze het niet verteld dat er iets met Adam was?!
|
|
|
Post by Marko Baylor on Apr 9, 2007 3:38:40 GMT -5
"Hey, Kaye was het toch" Zei Adam toen hij Kaye zijn naam hoorde zeggen, hij keek even naar Mae en glimlachte toen even, ook leek hij plotseling een stuk gelukkiger te zijn "hoi Mae" zei hij en hij keek even naar Mae, en daarna keek hij weer eens rond in de kamer, "saai interieurtje zeg" mompelde hij en hij nam een slok van zijn drinken.
|
|
|
Post by Rain Jarlé Diego Kayleigh on Apr 10, 2007 7:58:20 GMT -5
"ADAM!" Riep Mae uit. Tranen rolden over haar wangen. "Je leeft nog..." Snikte ze. Ze haaste zich naar zijn bed, en knielde neer, haar hoofd tussen de lakens.
Na een paar minuten keek ze weer op, ontzettend blij die glimlach weer op zijn gezicht te zien. Ze stond op, en gaf hem een kus op zijn wang. "Laat me nooit meer zo schrikken, goed?" Zei ze grijnzend.
|
|
|
Post by Kaye River Abby Levi Niké on Apr 10, 2007 8:14:12 GMT -5
Kaye staarde verdwaast naar de twee, met haar hart nog in haar keel bonkend van de schrik. Want ze was behoorlijk geschrokken. Ze sloot haar ogen even, en slikte. Ze zette haar koffie weg en liet zich in haar kussen leunen. Toen ze haar ogen opende, was ze niet in staat de gekwetste blik uit haar ogen te bannen. Waarom had Mae het niet verteld dat er wat was? Waarom had ze gelogen...?
|
|
|
Post by Marko Baylor on Apr 11, 2007 13:22:34 GMT -5
"voor zover ik het kan beloven, beloof ik het" zei Adam en hij keek even uit het raam. Weer probeerde hij wat rechterop te gaan zitten, hij hate het namelijk om te liggen, dat deed hij alleen maar als hij zou gaan slapen, hij kwam een beetje omhoog maar plofte al snel weer in zijn kussen, een ongeduldige zucht ontvluchte zijn lippen. Hij hate het ziekenhuis, een te stille en te saaie plek.
|
|
|
Post by Rain Jarlé Diego Kayleigh on Apr 11, 2007 14:22:12 GMT -5
Mae glimlachte. Dit was haar Adam weer. Niet de Adam die daar half dood in het ziekenbed lag. Ze knuffelde hem zachtjes en gaf hem nog een kus op haar wangen. Kaye! Die was ze helemaal vergeten! Ze schaamde zich een beetje dat Kaye er op zo'n manier achter moest komen dat er wat met Adam aan de hand was...
Ze liep terug naar het bed van Kaye, en knielde nu bij het hare neer. "Sorry Kaye, ik wilde je niet ongerust maken. Ik was het van plan je te vertellen als het wat beter met Adam zou gaan. Stress is namelijk niet goed voor een zieke." Ze wendde haar blik af. "Sorry... Ik ben een slechte vriendin..."
|
|
|
Post by Kaye River Abby Levi Niké on Apr 16, 2007 14:57:29 GMT -5
Kaye schudde vermoeid haar hoofd. Mae was juist haar eerste échte vriendin. En ze snapte het ook wel... Trouwens, ze snapte het helemaal niet! Waarom had ze gelogen toen Kaye het haar had gevraagt? Ze had zovaak naar Adam gevraagt! Ja, tuurlijk had ze gezien dat er wat met Mae was, maar als ze ernaar vroeg kreeg ze een flut antwoord. Met een zucht sloot ze haar ogen, en ging liggen. Ze trok de deken over haar hoofd en sloot zich zo af van alles. Ze wilde nu gewoon even slapen. Even niets.
|
|
|
Post by Kaye River Abby Levi Niké on Apr 23, 2007 12:57:57 GMT -5
============================================== Met een diepe zucht legde Kaye het laatste t-shirtje in haar koffer. Ze klapte hem dicht, en sloot hem met de rits. Ze keek even rond in het kleine ziekenhuiskamertje. De bloemen in de vernsterbank waren verlept en het andere bed was vreemd leeg. Alles was stil geworden sinds Adam naar huis was. Mae was haar sindsdien niet meer op komen zoeken, geen één keer in twee weken. Kaye was best gekwetst hierdoor, maar ze begreep het ook wel. Adam ging voor.
"Blij dat je weer naar huis mag?" De vertrouwde zuster liep naar haar toe en legde een hand op haar schouwder. Ze had allang aan Kaye gemerkt dat ze niet echt super vrolijk was. Ze zag enorm op tegen het weerzien met haar stiefmoeder en de kinderen, en haar terugkeer op school. Dit zou waarschijnlijk ook niet al te soepel gaan, met alle nieuwe geruchten die het schoolplein overgonsden. "Ja. Een beetje. Niet echt..." Met een trieste uitdrukking op haar gezicht draaide ze zich om. "Het zal niet makkelijk zijn, dat snap ik. Maar het komt wel goed. Je weet mijn adres, als er wat is..." De zuster knipoogde. Kaye glimlachte voorzichtig terug, en liep naar de vrouw. "Bedankt voor alles..." fluisterde ze, terwijl ze haar omhelsde. De zuster glimlachte. "Het ga je goed, Kaye." Toen ze elkaar weer los lieten, liepen de tranen over Kaye's wangen. Ze was in die weken echt van de zuster gaan houden, en had dan ook stevige gesprekken met haar gevoerd. Ja, ze had haar echt geholpen, en zou voor altijd een speciaal plekje in haar hart houden. Ze veegde de tranen weg en pakte haar koffer. Na een laatste knuffel liep ze de kamer uit, en door de gangen naar buiten. Het gewone leven kon weer beginnen.
|
|