|
Post by Rain Jarlé Diego Kayleigh on Mar 25, 2007 11:15:42 GMT -5
Mae's ogen keken in de hare. "Ik weet het. Dat had ik ook wel gedacht..." Ze viel even stil. Ook Mae's oogleden begonnen zwaar aan te voelen. Ze voelde hoe ze de controle over haar lichaam verloor. Ze gleed onder de dekens, met haar hoofd op Kaye's schouders. Haar ogenleden drukten zich dicht. "Je bent een goed mens, Kaye." Fluisterde ze nog net toen de slaap zich meester van haar maakte.
|
|
|
Post by Kaye River Abby Levi Niké on Mar 26, 2007 10:10:05 GMT -5
Kaye glimlachte vermoeid. Ze had wel gemerkt dat Mae ook doodmoe was van alle emoties. Haar ogen vielen net als die van het meisje naast haar dicht, en algauw had de slaap ook Kaye weer te pakken. Toen de zuster binnenkwam, trof ze de twee meiden aan, samen slapend als babies. Ze glimlachte vertederd en sloot zacht de deur. De medicijnen konden wel wachten. Slaap deed wonderen.
|
|
|
Post by Rain Jarlé Diego Kayleigh on Mar 26, 2007 10:22:39 GMT -5
Twee dagen later, zaterdag ochtend. Het ging alweer wat beter met Kaye.((Geen PPing, met Feik afgesproken)) Ze kon weer zitten en praten. Na het gesprekje dat Mae met haar had gehad, had ze wel 24 uur geslapen. Zo vermoeid was ze. Maar ze had het ook nodig gehad. Mae had de laatste dagen vrij normaal geleefd, met Kaye steeds in haar achterhoofd. Ze had die vrijdag gespijbeld, ze kon het gewoon niet opbrengen om naar school te gaan. Al die blikken, al die vragen...
"Je kunt nu naar binnen, ik geloof dat ze nu wakker is." Zei de zuster vriendelijk, de vaste zuster van Kaye die Mae nu al bijna als een tante zag. Ze had een diepgaand gesprek met haar gehad, bij haar uitgehuild en steun aan haar gehad. Mae knikte. "Bedankt." Zei ze zachtjes, iets wat ze echt meende. Ze was haar erg dankbaar.
|
|
|
Post by Kaye River Abby Levi Niké on Mar 26, 2007 10:57:27 GMT -5
Kaye zat overeind, haar voet leunend op een speciaal krukje op haar voeteneind. Ze leunde tegen een kussen, en geeuwde luidruchtig. Ze was net wakker van een behoorlijk lang tukje, en zat nu weer behoorlijk vol energie. De zuster was net geweest om haar te wekken, en had haar verteld dat ze al geen medicijnen meer hoefde. En het duurde niet lang meer of ze mocht naar huis. Ze was blij met de aandacht die ze kreeg; Mae bezocht haar veel, en zelfs Kayleigh had haar hoofd even laten zien. Een grote bos bloemen prijkte op haar nachtkastje, vers uit de gevangenis. De mannen die ze wel eens gedag zei als ze op bezoek kwam, waren haar niet vergeten.
Ze hoorde stemmen achter de deur, en veerde op. Een voorzichtige grijns verscheen op haar gezicht. Dat was ook iets, ze was nóg vrijer geworden. Ze lachte vaker, en durfde mee. De lange gesprekken met de zuster gaven haar zelfvertrouwen, en met de hulp van de vrouw was ze langzaam haar verleden aan het verwerken. "Wat een ongeluk wel niet met een mens doet..." zei ze ironisch.
|
|
|
Post by Rain Jarlé Diego Kayleigh on Mar 26, 2007 12:57:03 GMT -5
Mae stapte de kamer binnen, een grote glimlach op haar gezicht. Ze kwam bijna elke dag bij Kaye op bezoek, om zo haar schuldgevoel als het ware er af te lopen. Ze leerde Kaye steeds beter kennen. Ze bracht vaak leuke dingen voor de verveling mee, zoals vandaag. Ze had een paar glossy's in haar handen en een chocolade reep. Iets wat elk meisje goed doet.
"Hey Pindakaas." Zei Mae, de nieuwe bijnaam voor Kaye sinds een melige lach bui om de Pindakaas hier in het ziekenhuis. Ze grinnikte, en nam plaats op haar gewoonlijke plek. Naast Kaye op het bed. "Ik heb wat voor je meegenomen." Zei ze met een grijns.
|
|
|
Post by Kaye River Abby Levi Niké on Mar 27, 2007 9:39:23 GMT -5
Kaye fleurde meteen helemaal op toen ze Mae binnen zag komen. Nouja, eerder hoorde. Het was een klein grappig iets dat Kaye had gemerkt; Mae kon nooit stil zijn. En het deed Kaye echt plezier dat het meisje elke dag bij haar kwam kijken. Het was altijd gezellig, en ze lachten wat af samen. Kaye had eindelijk de warmte van échte vriendschap geproeft, en was niet van plan haar nieuwe vriendin zo te laten schieten zodra ze beter was.
"Hey Maehoofd." begroette Kaye haar vrolijk.Ze schoof wat op, zodat Mae op haar bed kon gaan zitten. Het was haar vaste plek geworden, en er stonden dan ook al geen stoelen meer in de kamer. De zuster kende al gauw hun gewoontes. "Alles goed? En met Adam?" Ze knipoogde, en merkte toen de glossy's en de chocoladereed op. "Oeeh! Sjokoooo. Dank je!" Met een brede lach op haar gezicht pakte Kaye de cadeautjes aan. Snel bladerde ze het bovenste blad door, en legde ze toen opzij. Ze zou ze wel lezen als Mae weg was.
|
|
|
Post by Rain Jarlé Diego Kayleigh on Mar 28, 2007 9:20:36 GMT -5
Mae giechelde, en glimlachte warm bij het zien van Kaye. De engdunne, bleke, ongezonde Kaye had plaats gemaakt voor een betere. Ze was weer wat aangekomen(ze had drie dagen niet gegeten, dus nu zag ze er weer gezond uit), haar ogen straalden, en haar huid was wat donkerder, ookal was ze amper buiten geweest. Ze kon moeilijk lopen met haar been.
"Prima als altijd." Zei ze glimlachend. Haar wangen kleurden rood toen ze over Adam begon. "Het gaat goed tussen mij en Ad hoor." Zei ze blozend. Ze praatte nooit zo veel over Adam, dat vond ze privé, maar Kaye stond altijd als eerste klaar om het eruit te trekken. "En met jou?"
|
|
|
Post by Kaye River Abby Levi Niké on Mar 30, 2007 9:08:55 GMT -5
Kaye glimlachte toen ze Mae rood zag worden. Ze wist dat haar vriendin er niet graag over vertelde, maar Kaye was gewoon té nieuwsgierig. En als er iets was, wilde ze er zijn voor Mae. Dat hoorde zo, als je vrienden was. Want ja, Mae was in die paar dagen een heleboel voor haar gaan betekenen. Ze was een echte vriendin geworden.
"Veel beter. Ik mag binnen een paar dagen naar huis, en ik hoef nu al geen medicijnen meer." antwoorde ze blij. Ze was dan ook echt heel erg opgelucht geweest dat ze geen medicijnen meer hoefde. Vooral omdat ze in het verleden een poosje met drugs had geëxperimenteert, om aan al haar problemen te ontsnappen. Ze had er nu heel erg spijt van, en schaamde zich enorm. Ze had er nooit iemand over verteld, Mae niet en Kayleigh ook niet. "Ben ik eindelijk geen wandelende chemowagen meer. Niet dat ik wandel, ofzo. " zei ze lachend. Ze probeerde haar gedachten over haar verleden van zich af te zetten, maar iets in haar ogen was toch verandert. Ze stonden nu iets harder.
|
|
|
Post by Rain Jarlé Diego Kayleigh on Apr 1, 2007 8:22:59 GMT -5
Mae lachte. "Snap ik. Ik heb dan wel nog nooit in het ziekenhuis gelegen, bijhalve bij mijn geboorte, maar ik snap wat je bedoeld. Ik haat pillen. Ik haat ziek zijn..." Mae's grote, blauwe ogen staarden even afwezig de ruimte in. Haar ouders hadden erg in de schulde gezeten, en Mae was rijk én arm in haar leven geweest. Ze wist nog dat als zij of haar broer Jacob of haar kleinere zusje Marie ziek waren, dat ze geen medicijnen konden betalen. Zelfs geen paracetamol. Ze slikte de gedachten weg, en keek Kaye weer aan.
"Wat goed dat je al bijna weg mag! Echt leuk, zeg!" Mae was ook echt blij voor het meisje. Ze had zó met Kaye meegeleefd de afgelopen weken. Het schuldgevoel was inmiddels weg, nadat de artsen en Kaye haar zo vaak uit hadden gelegd dat het haar schuld niet was, maar dat het een ongeluk was geweest. Ze schraapte even haar keel. Bang om het onderwerp aan te snijden. "Zijn... zijn je ouders nog op bezoek geweest, eigenlijk?' Mae keek even weg, blozend. Ze wist dat haar ouders gebeld waren die eerste dag, maar ze had ze nooit gezien, ookal was ze elke dag op bezoek geweest. Ze had wel een vermoede dat de band van Kaye met haar ouders niet goed zou zijn, maar ze had er nooit naar gevraagd.
|
|
|
Post by Kaye River Abby Levi Niké on Apr 1, 2007 11:25:22 GMT -5
"Nouja, ik heb er in ieder geval niet zulke leuke ervaringen mee... Als je begrijpt wat ik bedoel." Kaye glimlachte even om Mae niet het idee te laten krijgen dat het erg ernstig was geweest. Ze wilde niet dat iemand het wist. Ze wilde gewoon niet nóg zwakker lijken. Dan gingen ze haar straks nog zielig vinden...
Kaye's ogen werden even groot toen Mae over haar ouders begon. Ze slikte even en twijfelde. Zou ze het vertellen? Niemand wist eigenlijk van haar ouders, niemand wist dat haar moeder in de gevangenis zat, niemand wist dat haar vader nooit thuis was en niemand wist dat ze 6 halfbroertjes en -zusjes had. Maar Mae had wel een punt. Haar ouders waren gewoon niet gekomen. Haar stiefmoeder had geen oppas kunnen vinden, en haar echte moeder zat dus vast. Haar vader was in Irak, dus dat ging ook niet. "Nou... Euhh... " stamelde Kaye, zoekend naar de woorden. Aan de ene kant wilde ze het dolgraag vertellen. No secrets, no masks. Maar aan de andere kant...
|
|
|
Post by Rain Jarlé Diego Kayleigh on Apr 2, 2007 8:45:46 GMT -5
Mae's ogen leken vastgekleefd aan Kaye's ogen. Ze zag de twijfel. Haar theorie was bevestigd. Ze wilde er niet over praten. Als het gewoon een normale zaak was met een normale reden had ze dat meteen gezegd, maar de twijfel legde Mae's ideeën vast.
Mae was bloednieuwsgierig. Er gingen namelijk nogal wat roddels over haar ouders te ronde. Haar moeder zou protituee zijn, en onder dwang moeten werken. Haar vader zou dood zijn. Maar Mae had die roddels nooit geloofd. Ze was niet zo'n meeloper, en geloofde roddels nooit. Ze keek Kaye indringend aan, alsof haar blik de woorden uit haar mond zouden kunnen trekken.
|
|
|
Post by Kaye River Abby Levi Niké on Apr 2, 2007 10:47:39 GMT -5
Kaye slikte weer. Ze had nooit gedacht dat dit zo moeilijk zou zijn. Moest ze het wel vertellen? Ze was de leugens zat, maar ze was zó bang dat ze Mae zou afschrikken. Wie wilde er nou vriendin zijn met de ddochter van een moordenares? Want dat was haar moeder. Eigenlijk besefte Kaye dat nu pas echt. Haar moeder wás een moordenares. Anders zat ze niet in de bak.
Met een zucht hakte ze de knoop door. Ze zou het vertellen. Ze kon toch niet eeuwig niemand bij haar in de buurt laten komen? Mae moest haar maar nemen zoals ze was, en haar familie hoorde daar bij. Dat was gewoon een feit. "Nou... Mijn vader zit in Irak, mijn moeder in de gevangenis en mijn stiefmoeder heeft het te druk met mijn 6 halfbroertjes en -zusjes." Met nog een zucht sloot Kaye haar ogen. Het ergste was er tenminste uit. Maar was het slim geweest?!
|
|
|
Post by Rain Jarlé Diego Kayleigh on Apr 3, 2007 7:58:19 GMT -5
Mae's ogen verwijdden zich. Dus dát was de waarheid! In één klap willen alle eigenschappen die voor Mae een mysterie leken in elkaar. Haar afstandelijkheid, haar botheid, haar angst. Ze begreep haar. Ze was geschrokken, maar niet afgeschrokken. Ze schoof wat dichter tegen Kaye aan. "Wat... wat erg..." Bracht ze uiteindelijk uit. Ze realiseerde dat zij niet de enige was die het zwaar had gehad. Kaye was daar het levende bewijs van...
|
|
|
Post by Kaye River Abby Levi Niké on Apr 3, 2007 10:12:03 GMT -5
Nog steeds met haar grijsgroene ogen gesloten, zakte Kaye een beetje achterover in haar kussen. Ze was best moe, vooral omdat ze die nacht niet al te veel had geslapen. Haar moeder had een mobiel kunnen jatten, en had haar gebeld. Het was nogal een heftig gesprek geworden, en de rest van de nacht had Kaye de slaap niet kunnen vatten. Maar bijna meteen kwam ze weer overeind en opende haar ogen. Ze wilde niet weer zwak lijken.
Er leek iets van Kaye af te vallen toen ze zag dat ze Mae niet af had geschrikt. Ze was zichtbaar geschrokken, maar meer ook niet. Maar ze zag ook medelijden in haar vriendin's ogen. Ze besefte dat ze écht was verandert. Vroeger zou ze haar hebben weggeduwd, omdat ze niet zielig gevonden wou worden. Nu maakte het haar niet meer uit. Ze had nu tenminste iemand.
|
|
|
Post by Rain Jarlé Diego Kayleigh on Apr 3, 2007 13:45:44 GMT -5
Mae's ogen keken Kaye rustig aan. Ze schrik was verdwenen. Ze zag het moeie meisje, de slaap die haar ogen bijna dichtdrukten. Ze glimlachte warm. Kaye was een goed mens. Ze aaide haar zachtjes, zoals alleen vriendinnen dat kunnen doen.
Na een tijdje niks te hebben gezegd, half slapend ging Mae weer recht zitten. Ze had goed nagedacht over wat Kaye haar verteld had. Ze had medelijden, maar dat zou niks oplossen. Ze zou haar mond erover houden, en gewoon verder gaan met leven. "Ook koffie?" Vroeg Mae vrolijk. Ze stond op, en streek haar kleding even glad. Ze was wel toe aan een cappucino.
|
|