|
Post by Kaye River Abby Levi Niké on Mar 24, 2007 11:57:57 GMT -5
Het monotone gepiep van de hartmonitor galmde door het kleine kamertje. Het was er kaal, met alleen een groot bed en een tafeltje. En in dat bed lag Kaye, onopvallend tussen de grote witte lakens. Kaye was zelf al even bleek, en ze had haar ogen gesloten. Nee, ze zag er niet bepaald levendig uit.
Ze was net de kamer ingereden, na ongeveer een uur in spoed te zijn geweest. Ze had een hersenschudding, haar voet was gebroken en haar arm uit de kom. De arm was al wel weer goed gezet, en de voet gegipst. Ze was nu in diepe slaap, mede door de verdovingen, maar ook door de emoties. Een zuster was nu haar familie aan het inlichten, en een andere haalde Mae.
|
|
|
Post by Rain Jarlé Diego Kayleigh on Mar 24, 2007 12:07:40 GMT -5
"I-is alles goed?" Vroeg Mae geschrokken toen de verpleegster haar kwam halen. Ze had een uur lang in de wachtkamer moeten zitten. Wat kan de tijd voorbij kruipen zeg! Ze had al haar nagel helemaal afgekloven, en zenuwachtig op haar stoel gewipt, en gehuild natuurlijk. Ze was zó ontzettend geschrokken, en nogsteeds knaagde er iets aan haar dat het haar schuld was.
"Alles is goed met mevrouw West. Haar arm was uit de kom, maar deze is weer terug geplaatst. En haar gebroken enkel zit nu in het gips. Ze ligt te slapen. Komt u maar verder. Mevrouw Bolaín was het hè?" Ze vond het ontzettend raar klinken dat mensen haar zo bij haar achternaam noemden. Ze voelde zich serieus genomen, volwassen. Mae knikte, en een opgeluchte zucht verliet haar lippen. Alles was goed! Kaye was niet dood! "Klopt." Zei Mae, nu wat rustiger.
Ze volgde de verpleegster naar Kaye's kamer, nummer 134, waar met een zwarte stift "Mvr K. West" opgeschreven was. Ze ademde diep in, en liep de kamer in. Een rare, vreemde, vieze geur drong haar neus in. De geur van ziekenhuis eten, van schoonmaakmiddelen en van rottigheid. Ze voelde de drang om naar het toillet te rennen en over te geven, maar ze hield zich in. Ze slikte, en keek naar Kaye, die als een half lijk in bed lag. Haar huid was bleker dan normaal, en ze zag er ongezond uit. "Kaye...?"
|
|
|
Post by Kaye River Abby Levi Niké on Mar 24, 2007 12:18:49 GMT -5
"Ik denk niet dat ze je hoort. Ze heeft verdovingen gehad die een olifant nog 3 weken onder zeil houden." zei de verbleegster glimlachend. Het was een grapje, om Mae een beetje op te beuren. De vrouw zag wel dat ze in de rads had gezeten om het meisje. Ze liep naar haar toe, en legde een hand op haar schouder. "Het komt allemaal goed. Je vriendin is sterk. " De verpleegster kneep even in Mae's schouder, en liep naar de deur. Daar draaide ze zich nog even om. "U redt zich wel, neem ik aan? Als er wat is, even aan dat touwtje daar trekken, en ik kom eraan." Ze wees een rood touwtje aan, en verdween toen uit de kamer.
Kaye hoorde vage stemmen, die zich vermengden met haar dromen. Beelden spookten door haar hoofd. Een bos, Mae, de ruzie, hoe ze zelf weg rende. En dan als laatste de duisternis en de klap. De klap die alles uit haar ramde. Ze was meteen weggezakt door de pijn, maar had wel haar enkel horen breken. Ze had gevoeld hoe de auto alle lucht uit haar longen had geslagen. De remmen en het geschreeuw galmden nog in haar oren. En haar naam, zacht en onzeker uitgesproken, bleef zich maar herhalen. Maar was dat ook wel een droom?! Ze opende voorzichtig haar ogen, en sperde ze meteen verschrikt verder open. Waar was ze?! Toen rook ze de muffe lucht, en voelde de bedompte ziekenhuissfeer. Want daar was ze. In het ziekenhuis. Ze bewoog haar arm even. Het deed pijn, maar niet meer zo hels als eerst. Haar voet zat in het gips, die kon ze dus niet bewegen. Ze knipperde even om de rest van de kamer scherp te krijgen. Plots keek ze in een meisjesgezicht. "Mae?" fluisterde ze.
|
|
|
Post by Rain Jarlé Diego Kayleigh on Mar 24, 2007 12:35:33 GMT -5
Mae knikte, en slikte wat tranen weg. Ze mocht de verpleegster. Ze wilde aan haar hangen, en bij haar uithuilen, maar ze was sterk. Ze nam plaats op een ongemakkelijke, plastic stoel, en verborg haar gezicht in haar handen.
Kaye's woorden bereikten Mae's oren. Droomde ze? "Kaye!" Riep ze uit, dolblij dat ze met haar... nou ja, vriendin? Kon praten. Ze haaste zich naar haar bed, en veegde de tranen weg. Ze wilde niet dat Kaye haar tranen zag. Ze moest sterk zijn. Niet zich zo kinderachtig gedragen. "Hoe voel je je?" Was alles dat we kon uitbrengen.
|
|
|
Post by Kaye River Abby Levi Niké on Mar 25, 2007 4:28:11 GMT -5
"W-wat is er gebeurt?" stamelde Kaye zachtjes. Ze wist dat ze voor een auto was gelopen, maar waarom? Een heel uur daarvoor was weg uit haar herrinneringen. Een zwart gat was het enige wat er zat. Plots schoot haar iets te binnen. Het waren haar dromen, die voor haar geesteoog weer speelden. De ruzie, de vlucht. Vaag sijpelde alles naar binnen. "I-ik snap niet...?" Nee, ze snapte het niet. Waarom hadden ze ruzie gehad? Mae was meestal aardig tegen haar, en Kaye tegen Mae. Waarom hadden ze ruzie gehad?!
|
|
|
Post by Rain Jarlé Diego Kayleigh on Mar 25, 2007 5:56:20 GMT -5
Mae zuchtte, en slikte nog een brok in haar keel weg. Wat schaamde ze zich! Kaye was het uur blijkbaar vergeten, en zij zou haar verschrikkelijke gedrag op moeten biechten! "Nou ehm..." Begon ze zachtjes, terwijl ze Kaye niet meer aankeek. Ze was bang, bang voor het breekbare meisje dat daar lag, bang om haar gedrag op te moeten biechten. "We-we kregen ruzie... Om niks. Jij zat op een boomstronk in het bos," ging ze verder, haar tempo werd steeds hoger en hoger. Uit zenuwen en omdat ze er snel vanaf wilde zijn. "Ik kwam er bij, en jij deed... Lullig tegen me. Ik zei wat vervelends terug. Jij liep weg, struikelde, liep door en kwam tegen een auto aan." De tranen waren weer terug. De hele middag had als lood op haar schouders gelegen. Ze wilde de tijd door spoelen, weg van dat moment.
|
|
|
Post by Kaye River Abby Levi Niké on Mar 25, 2007 7:59:26 GMT -5
De woorden van Mae kwamen aan bij Kaye als een klap in haar gezicht. Ze hapte naar adem. Niet omdat het was gebeurd, dat wist ze al, maar om het verdriet in Mae's stem. Ze moest zich doodschuldig hebben gevoeld! Terwijl Kaye daar voor dood had gelegen, had Mae alleen kunnen wachten. "Oh Mae..." fluisterde ze zacht.
|
|
|
Post by Rain Jarlé Diego Kayleigh on Mar 25, 2007 9:53:52 GMT -5
Mae snoof, en veegde de maar steeds komende tranen weg. "HET IS ALLEMAAL MIJN SCHULD!" Snotterde ze. Haar mascara was aan het uitlopen, haar wangen was rood en vlekkerig, maar toch schenen de mooie vormen van haar gezicht erdoor heen. Zelfs huilend zag ze er mooi uit.
Ze pakte Kaye's hand was, die koud aanvoelde."Het... het spijt me, ik heb het zó verknald!" Ze huilde en huilde, het leek maar niet te stoppen. Ze rilde, ze had het ontzettend koud.
|
|
|
Post by Kaye River Abby Levi Niké on Mar 25, 2007 10:10:33 GMT -5
Kaye was geschokt door het huilende meisje. Ze wist niet wat ze moest zeggen om Mae's pijn te verlichten. Daarom kneep ze alleen in haar hand, en pakte ook de andere. De tranen stroomden nu ook bij haar. Niet van pijn in haar lichaam, maar pijn in haar geest. Verdriet, schaamte, schuldgevoel. Ze zag dat er een verpleegster binnenkwam, maar schudde haar hoofd. De verpleegster knikte begrijpend, en ging weer weg.
"Mae, het maakt niet uit." Ze fluisterde zacht, omdat ze niet veel anders kon. Mae's handen lagen nog steeds in die van haar, en Kaye kneep er zacht in. Ze wilde niet dat Mae zich schuldig voelde. Zíj moest zich schuldig voelen. Zíj was de schuld van alles. Zíj had zo rot gereageerd, zíj was weggerend, zíj was voor de auto gelopen. Ja, gelopen ja. Kaye kno niet ontkennen dat er ook wat opzet in had gezeten. Op dat moment had ze zó graag overal van af willen zijn. Gewoon niets meer voelen. Dood zijn. Maar nu wilde ze dat niet meer. Er waren wél goede personen op deze wereld. Mae was het bewijs daarvoor. Ze bracht haar handen, en die van Mae dus, naar haar gezicht. Ze drukte ze tegen haar wangen en sloot haar ogen. "Het spijt míj! Het spijt me dat je door mijn zwakte zo'n angst hebt gehad. Allemaal door mij..."
|
|
|
Post by Rain Jarlé Diego Kayleigh on Mar 25, 2007 10:20:25 GMT -5
Mae voelde dat ze uitgehuild was. De tranen waren gestopt, en de troostende woorden van kaye hadden daarbij geholpen. Ze had genoeg gehuild vandaag. "Ik geloof dat we ons allebei nogal stom hebben gedragen." Zei Mae terwijl ze de laatste tranen wegveegden. Haar ogen stonden weer helder, toen ze Kaye aankeek, en haar handen tegen haar gloeiende wangen voelde. Ze had waarschijnlijk koorts.
"Ik... Je hebt rust nodig. Je moet slapen. Ik denk dat ik maar ga." Zei Mae onthand. Niet dat ze weg wilde, maar ze dacht dat dat het beste voor Kaye zou zijn. Ze zuchtte en nam weer plaats op de plastic stoel, ze liet haar handen uit die van Kaye glijden.
|
|
|
Post by Kaye River Abby Levi Niké on Mar 25, 2007 10:24:38 GMT -5
"Nee!" Kaye veerde wild overeind, en liet zich meteen weer kreunend achterover vallen. Haar hersenschudding... Maar ze keek Mae recht aan, met heldere ogen achter de tranen. "Laat me niet alleen..." Dat laatste kwam er nogal smekend uit, maar het was de waarheid. Ze had iemand nodig, om mee te praten en om gewoon mee te zijn. Alleen zou ze weg zakken in zelfverwijd en schuldgevoel.
|
|
|
Post by Rain Jarlé Diego Kayleigh on Mar 25, 2007 10:27:55 GMT -5
Mae schrok. Kaye leek erg wanhopig. Ze zag haar gevoelens, haar angst, pijn en schuldgevoel in haar ogen. "Okay, ik blijf al." Zei ze vlug. Ze wilde niet dat Kaye zich nog meer pijn zou doen. Of zich nog meer zou opwinden.
Ze nam plaats aan het voeteneind van haar bed, en keek Kaye even aan. "Ga anders maar slapen... Of... Of wil je praten?" Vroeg Mae. Ze voelde zich een beetje als de moeder van Kaye. Een moeder, een steunpaal die ze nooit gehad had. Als haar bewaker, verzorger. Niet dat ze dat erg vond, maar wel beangstigend. Beangstigend, omdat Kaye blijkbaar iemand ZO hard nodig had.
|
|
|
Post by Kaye River Abby Levi Niké on Mar 25, 2007 10:35:58 GMT -5
Gerustgesteld dat Mae bleef, zakte Kaye weer een beetje in haar kussen. Ze leek er totaal in te verdwijnen, aangezien ze bijna even bleek was als haar lakens. Ze zuchtte. Wat wilde ze? Ze wilde slapen, maar dat voelde als ontsnappen, als wegrennen. En ze rende altijd al weg, ze vluchtte heel haar leven al. Al was het maar achter een masker. Diep in zich wilde ze praten. Maar kon ze dat? Kon ze gaan voor de moeilijke weg? Hij zou pijn brengen, maar als ze doorzette, ook geluk. Hoopte ze. Maar ze wilde gewoon praten. Even alles vertellen. Zwak zijn, huilen. Wat maakte het ook nog uit. Ze was nu toch al zwak. Ze was heel haar leven sterk geweest, áltijd sterk. Mocht ze nu ook een keer. "I-ik weet het niet. Ik weet niets meer..." fluisterde ze, waarna haar stem brak.
|
|
|
Post by Rain Jarlé Diego Kayleigh on Mar 25, 2007 11:01:43 GMT -5
"Kaye toch... Blijf gewoon zitten, ik kom wel naast je zitten. Zeg maar niks. Alleen als je dat wilt..." Suste Mae haar. Ze wilde niet dat Kaye zich zou inspannen of overstuur zou raken. Ze zakte weg in de kussens en dekens rond Kaye en nam naast haar plaats.
Ze voelde haar gloeiende lichaam naast dat van haar, ze zag de donkere kringen onder haar ogen. Van dat mooie meisje was nu een breekbaar, ongelukkige versie overgebleven. Mae zuchtte en voelde diepe medelijden met het meisje.
|
|
|
Post by Kaye River Abby Levi Niké on Mar 25, 2007 11:05:01 GMT -5
Kaye's hoofd bonkte, en ze moest vechten tegen de slaap. Maar ze gaf niet op, vast besloten de moeilijke weg te nemen. Dit was haar kans. "Mae, het spijt me... Van wat ik zei, toen we ruzie hadden. I-ik meende het niet." Het was niet meer dan een fluistering, maar het kwam uit Kaye's hart. Dit wilde ze al de hele tijd zeggen.
|
|