|
Post by Kaye River Abby Levi Niké on Mar 29, 2007 14:18:58 GMT -5
"Je bloedt!" Niet in staat de bezorgtheid uit haar stem te bannen keek Kaye naar de schaafwond op Kayleigh's knie. Ze viste voor ze zelf echt wist wat ze deed, een tissue uit haar tas en depte voorzichtig het bloed weg. Ze was ondertussen zelf ook op haar knieën gaan zitten, zodat ze op oogniveau was met het snikkende meisje voor haar. Ze zag het vuil in de wond, het enige waar ze nu even oog voor had, en haalde een flesje uit haar tas. Het was niet prikkende jodium, om te ontsmetten. Dat was ook iets dat Kaye had geleerd, altijd pleisters en jodium meenemen. Je wist maar nooit wanneer ze je weer wat aandeden. Ze deed wat van het rode spul op een schone tissue, en depte ook hiermee. "Hou dit er maar even op." zei ze tegen Kayleigh, doelend op de tissue met jodium. Die wond moest eerst schoon.
Nu de wond klaar was, had Kaye geen excuus meer om haar niet aan te kijken of om haar gehuil te negeren. Niet dat je het kon negeren, aangezien ze nogal snikte en nogal wanhopig leek. Ze stond op, en ging naast Kayleigh zitten. Even twijfelend legde ze een hand op haar schouder, en voelde het meisje onder haar trillen. Ze kneep even troostend. "Stil maar. Het komt wel goed." fluisterde ze, terwijl ze nu haar arm helemaal om Kayleigh heen legde. Ze wist niet of dit ook een streek was om haar te laten kruipen, maar zo zag het er in ieder geval niet uit. Nee, Kayleigh had echt spijt. Nu tenminste. Maar nú was ze van streek, en nu zag ze eruit alsof ze écht die arm nodig had.
|
|
|
Post by Rain Jarlé Diego Kayleigh on Apr 1, 2007 8:17:01 GMT -5
Huilend voelde Kayleigh Kaye's warme arm. De warmte van iemand die om haar leek te geven, of in ieder geval de moeite nam haar warm te houden. Nooit had iemand zo gereageerd. Ze had wel vrienden, bijvoorbeeld River die ze al eeuwen kenden, maar die zouden haar laten huilen en zich voor haar schamen. Bij River zou ze ook nooit huilen. Niemand had Kayleigh ooit zien huilen.
"AAAU!" Gilde ze tussen de tranen door. Het jodium prikte hevig in haar wond. Als Kaye het niet lief gedoeld had, had ze waarschijnlijk haar arm weggeslagen. Maar ze hield zich in. Ze beet op haar lip, in de hoop de pijn te vergeten. De ineense pijnscheut had voor nog meer tranen gezorgd. Ze zuchtte diep, en trilde. "Wat lief van je..." Bracht ze na een tijdje hulpeloos uit.
|
|
|
Post by Kaye River Abby Levi Niké on Apr 3, 2007 10:40:23 GMT -5
Kaye merkte dat het schokkende meisje wat tot rust kwam. Waarschijnlijk was ze de eerste die dit ooit bij haar had gedaan. Ze kende Kayleigh's verleden, en ook dat was niet geweldig geweest. Verre van geweldig...
Kaye schrok van de plotselinge schreeuw. Ze keek even naar de wond, en bedacht schuldbewust dat ze de verkeerde jodium had gebruikt. Zelf deed ze altijd gewone jodium op haar wondjes, omdat ze de meeste pijn toch niet voelde. Ze was het gewend. "Kayleigh! Sorry..." zei ze wat zachter. Ze had echt niet bedoeld om haar nog meer pijn te bezorgen. Zelfs niet na wat Kayleigh allemaal had gedaan. Maar dat kwam later wel weer. Ze kneep zachtjes even in Kayleigh's arm.
|
|
|
Post by Rain Jarlé Diego Kayleigh on Apr 3, 2007 14:06:33 GMT -5
Een dikke traan stroomde langs haar wang. Ze zuchtte ongelucht, en zakte wat verder onderuit toen ze de goede jodium voelde. Ze verzachtende. "Dankje..." Zei ze zachtjes. Haar ogen waren waterig, maar Kaye's gezicht was helder te zien. Ze glimlachte.
"Je hebt echt wat in je, Kaay. Je kan het maken op Purple Moon." Zei Kayleigh met een grijns, weer terugvallend in haar oude zelf. Alleen nu zou ze oppassen, in ieder geval haar best doen, om niet wéér ruzie met Kaye te maken. Ze keek wel uit.
|
|
|
Post by Kaye River Abby Levi Niké on Apr 3, 2007 14:13:33 GMT -5
Kaye probeerde te glimlachen, maar het lukte niet. Ze was nu teruggevallen op haar vroegere gewoontes. Hard en kil als steen. Alleen haar ogen straalden voorzichtige warmte uit. Dat was voor nu het enige dat ze kon, en Kayleigh moest er maar genoegen mee nemen.
Kaye's gezicht betrok even. "Ik weet niet of ik dat nu nog wel wil..." mompelde ze. Want ze wist het echt niet. Tot nu toe had het nog niet echt veel goeds voor gebracht. Nouja, dat was ook gelogen. Het was gezellig geweest, voor zo lang het duude. Maar de nadelen waren erger dan de voordelen.
|
|
|
Post by Rain Jarlé Diego Kayleigh on Apr 4, 2007 7:29:55 GMT -5
"Oh..." De tranen waren gestopt. Een betreurd gevoel overviel haar. Was dit het einde? Haar dank voor alles wat ze had gedaan? Ze zuchtte. Kaye zat gewoon echt anders in elkaar. "Weetje?" Begon Kayleigh zachtjes. "Ik zeg dit niet graag, en ook maar een keer: het spijt me. Ik heb me..." Ze keek naar de lucht en lachte zachtjes. "Nogal dom gedragen. En ik wil niet dat jij de dupe bent van onze ruzie. Als je mijn vriendin wordt, krijg je zo vrienden zat, en ook jongens achter je aan. Gewoon kwestie van de juiste make-up. Het populair zijn heeft mij echt gelukkiger gemaakt."
|
|
|
Post by Kaye River Abby Levi Niké on Apr 4, 2007 7:45:04 GMT -5
Kaye hoorde de teleurstelling in Kayleigh's stem. Ze wist zeker dat het meisje het zonde vond van haar moeite en tijd, maar Kaye kon niet anders. Ze was gewoon niet het type dat van de een op de andere dag kon veranderen. "Het geeft niet. Maar..." Ze slikte even, en keek naar de grond. "Ik ben het type niet om van de een op de andere dag te veranderen. Ik ben gewoon langzamer in dat soort dingen. Denk ik..."
|
|
|
Post by Rain Jarlé Diego Kayleigh on Apr 4, 2007 7:58:20 GMT -5
Kayleigh lachte. "Je bent een snelle leerling hoor! Had ze Alexander zien KIJKEN!" Ratelde Kayleigh door. Ze was weer helemaal zichzelf. Vrolijk, enthousiast en praatgraag. Ze was eraan gewend dat zij altijd de gesprekken leidde.
Ze giechelde, en kneep nog een keertje in het beertje. Ze glimlachte warm. Ze was écht heel erg blij mee. Vrolijk stopte ze het weg in haar tas. Thuis zou het een ere plaatsje krijgen.
|
|
|
Post by Kaye River Abby Levi Niké on Apr 4, 2007 9:08:55 GMT -5
Kaye zuchte. Dit was de Kayleigh weer die ze kende. Helaas. Maar ze leek het gewoon echt niet te snappen. De bezwaren van pas speelden nu wéér bij haar. Ze wilde niet meer. Ze had ervan geproeft, ervan geleerd, en ze had er nu alweer genoeg van. Ze wilde niet veel vrienden hebben alleen omdat ze met Kayleigh omging. Ze wilde geen vriendjes door haar. Ze wilde zichzelf zijn, en vrienden krijgen die haar namen zoals ze was. Ze slikte, en keek Kayleigh aan. "Kayleigh, alsjeblieft..."
|
|
|
Post by Rain Jarlé Diego Kayleigh on Apr 5, 2007 7:25:46 GMT -5
Haar blik verharde. Ze had het begrepen. Ze had het helemaal begrepen. "OK." Zei ze rustig. Ze ademde rustig uit en sloeg haar tasje over haar schouder. "Dit... dit was het dan tussen ons." Kayleigh forceerde een glimlach. Ze hield er simpelweg gewoon niet van afgewezen te worden. Ze werd ook nooit afgewezen of teleurgesteld. Alles ging zoals zij wilde.
Ze schudde Kaye hand, haar ogen hard, zonder emotie. "Dag Kaye." Zei ze vriendelijk, maar zakelijk. Met een ruk draaide ze zich om, haar blonde haren zwiepte mee. Ze zuchtte, en liep weg. Naar haar dorm. Rust.
|
|
|
Post by Kaye River Abby Levi Niké on Apr 5, 2007 9:24:55 GMT -5
Kaye keek haar niet eens glimlachend aan. Ze keek haar gewoon aan. Hard en kil, zonder te willen beledigen. Gewoon totaal geen emotie. Emotie maakte je kwetsbaar, dat had ze wel geleerd. En ze moest van zichzelf sterk zijn. Er waren al meer dan genoeg mensen zwak in haar omgeving. Ze knikte, en wende haar blik niet schuldbewust af. Nu helemaal moest ze sterk zijn, anders zat ze straks weer bij Kayleigh onder de plak. Maar ze kon niet helemaal doen alsof ze de gewetstheid niet zag bij het meisje dat haar de hand schudde. Het maakte haar niet uit. Met een zucht staarde ze Kayleigh na. Toen draaide ze zichzelf ook om, en ging naar huis.
|
|