|
Post by Rain Jarlé Diego Kayleigh on Mar 25, 2007 11:12:02 GMT -5
Kayleigh griste naar haar mobieltje, ze las de tekst en was met stomheid geslagen. Zal wel. Sorry... Of zo. (dit moest ik zeggen van mijn moeder)
-Kayleigh Ze drukte weer op verzenden. Een leeg gevoel bleef achter. Dus zo slecht was Kaye nog niet! Waar was ze trouwens? Kayleigh keek om zich heen, maar zag Kaye niet. Ze moest dan maar naar haar toe komen.
|
|
|
Post by Kaye River Abby Levi Niké on Mar 25, 2007 12:45:07 GMT -5
Weer piepte Kaye's mobieltje. Kayleigh weer, schoot door Kaye's hoofd. Ze las het sms'je, en dat maakte haar bozer. Maar dit was een kille boosheid, meer in de richting van haat zelfs. Laat maar... Je excuus is leeg.
Jij bent leeg. - Kaye stuurde ze terug. Ze was boos. Boos op Kayleigh, maar nog bozer op haar eigen moeder. Het was weer de woede die ze had gevoeld op haar 14de, toen haar stiefmoeder haar had verteld van haar verleden. Die woede gonsde weer door haar aderen.
|
|
|
Post by Rain Jarlé Diego Kayleigh on Mar 25, 2007 14:01:30 GMT -5
Kayleigh staarde domweg naar het schermpje
Bedankt. Weet ik.
Het spijt me. Reageerde ze. En nu meende ze het. Ze had geen zin in al die ruzies! Zeker niet met Kaye, want daar had ze het op het vlak van ruzies wel mee gehad. Al sinds ze bij elkaar in de box lagen hadden ze ruzie. Zelfs Kayleigh kreeg daar nu genoeg van. Ze zuchtte. De verveling sloeg weer toe.
|
|
|
Post by Kaye River Abby Levi Niké on Mar 26, 2007 10:06:25 GMT -5
...
Dit was het enige dat Kaye terug stuurde. Ze wilde verder geen woorden aan het meisje verspillen. Ze had het geprobeerd, maar dan ook écht geprobeerd. Maar ze kon gewoon geen vrienden met haar worden. Gewoontes stonden bij Kaye in de weg, en ze zette al haar stekels op als Kayleigh haar commandeerde of voor de grap uitschold. Daar had ze zelf al vroeg leren te vechten. Het zat zó bij haar ingebakken.
En Kaye wilde geen desprate slaafje van haar lijken. Bij Kayleigh leek er geen tussenweg te zijn tussen best friends en vijanden. Geen kennissen, of zelfs géén kennissen. Gewoon niets van elkaar. Dat leek ze niet te begrijpen. En Kaye ging nooit maar dan ook nooit smeken. Dan maar geen vriendinnen. Dat was ze toch gewend.
|
|
|
Post by Rain Jarlé Diego Kayleigh on Mar 26, 2007 10:17:41 GMT -5
Waarom doe je zo bot? Ik weet dat ik de bitch ben hoor, maar ...
Beantwoordde Kayleigh. Ja, zíj ging nu smeken om vergevenis. Ja, zij, zij die het zo hoog in haar bol had. Maar wat niemand wist, was dat zij net als ieder ander menselijk was. Iemand van vlees en bloed. Misschien wel een gemeen iemand, maar wel iemand niet gevoelens. En Kayleigh wilde gewoon vrienden zijn, klaar.
|
|
|
Post by Kaye River Abby Levi Niké on Mar 26, 2007 10:25:39 GMT -5
Tijdmachine nodig? Of nee, een spiegel is beter.
Met een zucht zette Kaye haar mobiel op stil. Ze stopte hem ergens onder in haar tas, en liep weg. Terug naar het winkelcentrum. Ze had nog leuke dingen gezien in een klein winkeltje genaam America Today, maar Kayleigh had haar uitgelachen toen ze naar binnen wou. Nu ging ze kijken.
|
|
|
Post by Rain Jarlé Diego Kayleigh on Mar 26, 2007 10:30:22 GMT -5
Kayleigh zuchtte. OK, dan niet. Ik heb vrienden zat.
Dan ook geen Alex. Stuurde ze terug. Ze wist dat Kaye haar nodig had, maar als ze zelf geen vrienden wilde, dan niet. Dan ook geen Alex. Ze zou totaal geen kans maken als ze zich weer als grijze muis zou opstellen. Ach, wat kon haar het schelen. Haar menselijke kanten waren voor de komenden 2 jaar wel genoeg naar buiten gekomen.
|
|
|
Post by Kaye River Abby Levi Niké on Mar 26, 2007 10:48:09 GMT -5
Kaye voelde haar mobiel wel trillen, en ze kon wel raden wat Kayleigh had teruggestuurd. Een antwoord vol venijn, nu ze Kaye niet met gevlei terug kon krijgen. Maar Kaye zwichtte niet. Ze had haar niet nodig. Dan maar geen vrienden. En zelfs dat was niet waar. Zelfs van die korte tijd met Kayleigh had ze veel geleerd. Ze was losser geworden; durfde meer. Er waren zat meiden die aardig waren, en iedereen namen zoals ze waren. Daar maakte ze kans.
Ze liep de America Today binnen, en pakte meteen het truitje dat ze had gezien. Het was bruinig, met V-hals en een hempje eronde. Ze paste het, en besloot meteen dat ze hem nam. Het maakte haar slank, en stond haar geweldig. Wie lacht hier nou... schoot spottend door haar hoofd. Ze betaalde, en liep de winkel weer uit. Buiten het winkelcentrum zag ze Kayleigh meeten zitten in de verte. Ze besloot er gewoon langs te lopen, en haar te negeren. Ze had zin in een ijsje, en vlakbij het meisje stond een Ben&Jerry's kraam. Daar had ze nou zin in.
Ze griste toch haar mobiel even uit haar tas, en las het bericht. Ze haalde haar schouders op. Wat boeide haar dat? Whatever. Ik heb niemand nodig. Ik red me al mijn hele leven alleen. En nogmaals whatever, hij is maar een jongen. Verder niets.
|
|
|
Post by Rain Jarlé Diego Kayleigh on Mar 26, 2007 13:16:06 GMT -5
Haar mobiel trilde weer. Kon Kaye haar niet met rust laten?! Ze besloot toch maar te kijken, nieuwsgierig als ze was. Ze lachte, ze wist dat Kaye alleen maar stoer deed. Haha, oh my god, schaapje, wat ben jij grappig.
Maar goed, als jij liever bij de nerds staat tijdens de pauze: go ahead! Have fun! (K) Ze drukte op verzenden. Ze wilde gewoon het laatste woord hebben.
Was dat Kaye? Ze rolde met haar ogen toen ze haar zag, en voelde een oppervlakkig soort van medelijden. Arm kind. Schoot door haar hoofd. Ze besloot naar haar toe te lopen. Ze had wel zin in een ijsje.
"Hallo schaapje." Zei Kayleigh emotiloos en ging naast haar staan in de rij. Ze liet haar groene ogen langs de rijen met smaken glijden. Allemaal even heerlijk.
|
|
|
Post by Kaye River Abby Levi Niké on Mar 27, 2007 9:32:02 GMT -5
Wat snap je niet aan ALLEEN?! Met een vermoeide zucht drukte Kaye op verzenden, en stopte nu echt haar telefoon weg. Ze had geen zin de rest van haar dag te laten verpesten. Kayleigh dacht vast dat ze stoer deed, maar het was de harde waarheid. Niets meer of minder.
"Wat moet je nu weer?" Ze rolde even met haar ogen toen ze zag dat madam in kwestie naast haar stond. Ze snapte het woord alleen echt niet, kennelijk. Snel bestelde Kaye een ijsje, Cookie Dough, en ze betaalde. Met ijsbeker, lepeltje en wisselgeld in haar handen stapte ze de rij uit. Ze nam een hap, en voelde het heerlijke ijs op haar tong smelten. Het bracht onwillekeurig een glimlach op haar gezicht. Niet alles was dus meteen verpest wanneer Kayleigh in de buurt was.
|
|
|
Post by Rain Jarlé Diego Kayleigh on Mar 28, 2007 9:29:52 GMT -5
Kayleigh lachtte. Ze vond Kaye echt lachwekkend. Zo boos en dom koppig ze dan was, net een kleuter. "Een ijsje halen, duh!" Zei ze weer emotieloos. Ze was daar erg goed in geworden. Ze bestelde een ijsje, ook Cookie Dough, terwijl ze de verkoper een knipoog gaf. Altijd flirten...
Ook zij stapte nu de rij uit, en nam weer plaats op het bankje. Al heupwiegend. Kaye zou maar naar haar toe moeten komen. Zij had haar portie al gedaan. Dat mocht ze wel eens terug betalen. Ze zuchtte, en nam een klein hapje, dat langzaam op haar tong smeltte. Ze grijnsde breed.
|
|
|
Post by Kaye River Abby Levi Niké on Mar 28, 2007 11:00:36 GMT -5
Ze is gewoon écht zo stom als het achtereind van een varken dacht Kaye. Ze grinnikte om de achterlijkheid van Kayleigh. Hoe lang duurde het tot het bij haar door zou dringen dat Kaye niet kwam. Ze ging gewoon niet kruipen voor zo'n trut, nu niet en nooit niet. "Bekijk het even." zuchte ze. Ze nam nog een hap ijs, en draaide zich op haar hielden om. De tassen vol kleding sloegen tegen haar benen aan, en een klein, grijs iets viel eruit. Snel raapte Kaye het op. Het was een Me-to-You beertje, dat Kaye had gekocht toen Kayleigh even weg was net. Het beertje had een roosje vast, en een bordje met 'Thank you'. Kaye's grip verstrakte even. Ze had het gekocht om Kayleigh te laten weten dat ze haar dankbaar was. Maar die dankbaarheid was nu alweer kapot. Ze had niets op het meisje meer dankbaar voor te zijn. Met een geërgerde zucht gooide ze het beertje naar Kayleigh. Het belande precies in de pot ijs. "Die is voor jou. Bedankt." Met nogmaals een zucht, dit keer een sarcastische, liep ze weg.
|
|
|
Post by Rain Jarlé Diego Kayleigh on Mar 28, 2007 12:52:15 GMT -5
Kayleigh verstrakte. Wat was dit? Ze moest wat tranen wegdrukken. Hoe lang geleden was het geweest dat iemand zo iets liefs voor haar had gedaan? Nee, ze moest niet huilen. Ze haalde het - aan de onderkant natte - beertje uit de ijsbak, en drukte het tegen zich aan.
"Kaye, wacht!" Haar stem klonk anders. Lief, aardig en bezorgd. Het maakte haar even niks uit. Ze wilde even die irritante stem in haar hoofd uitschakelen en de Kayleigh zijn die in haar zat. De lieve, die onder een grote laag verstopt zat. Ze rende naar het meisje toe, haar hakken klikten op het asfalt. Ze zag dat het donker begon te worden. De zon gleed langzaam richting de horizon, en de hemel kleurde roze-oranje. "Ik... weet echt niet wat ik moet zeggen." Ineens stortte een vloedgolf van tranen naar buiten. Ze huilde, hartstochtelijk, maar gelukkig was er verder niemand om het aan te horen. Als een klein, zes jarig meisje huilde ze. Niet omdat ze haar zin niet kreeg, maar omdat ze liefde nodig had. Liefde, iets dat ze nooit écht gekregen had, en dus ook moeilijk kon geven. "Ik..." Het beertje klemde ze stevig vast tussen haar roze gelakte nagels. "Ik ben zo jaloers op jou, weet je? Jij kan geven! Jij kan liefde omarmen, bewaren voor iemand en dan open stellen voor een ander... Ik... oh Kaye, ik heb me écht belachelijk gedragen. Alsjebliefd, vergeef me!" Ze zakte op haar knieën, haar panty scheurde, maar nu had ze belachrijkere dingen aan haar hoofd.
|
|
|
Post by Kaye River Abby Levi Niké on Mar 28, 2007 13:00:44 GMT -5
Toen ze haar naam had gehoort, had Kaye eerst bedachtzaam haar wenkbrauw opgetrokken en zich langzaam omgedraait. Eigenlijk wilde ze gewoon doorlopen, en Kayleigh gewoon negeren, maar iets in haar stem deed haar stoppen. Deze stem kende ze helemaal niet! Er had niets van de gebruikelijke arrogantie en spottende grapjes ingezeten, maar gewoon pure emotie. Even dacht Kaye dat iemand anders het had geroepen, maar toen ze Kayleigh naar haar toe zag rennen met het knuffeltje in haar handen, wist ze dat dat onzin was. Het was écht Kayleigh geweest.
De plotselinge stortbui van het meisje voor haar bracht Kaye van haar stuk. Ze wist niet wat ze moest met een snikkende Kayleigh. Een spottende, pestende kon ze gewoon negeren, maar dit? Hoe kon je zo'n zielig hoopje ellende negeren?! Zelfs Kaye, koele Kaye, kon dit niet. Ze was geraakt door de woorden. Ze had er nooit bij stil gestaan, maar besefte wel meteen dat het waar was. Ze kón liefde geven! Na al die jaren pijn, verdriet en eenzaamheid! Het besef maakte Kaye nog meer in de war. "Kom even mee." zei ze, om maar iets te zeggen. Het zag er nogal schaamtevol uit namelijk, en ze wilde niet dat Kayleigh helemaal voor schut stond. Ze troonde haar mee naar een bankje, ergens afgelegen, en keek haar toen zwijgend aan. Ze kon de woorden simpelweg niet vinden.
|
|
|
Post by Rain Jarlé Diego Kayleigh on Mar 28, 2007 13:07:41 GMT -5
"Dankje." Bracht ze tussen de snikken door uit. Ze stond langzaam op, haar lichaam voelde zwaar aan. Haar knie deed pijn, van de harde vaart waarmee ze het asval geraakt had. De schaafwond was duidelijk door de gescheurde panty te zien, en het bloed sijpelde uit de wond. Ze zuchtte, vol wanhoop en vermoeidheid.
Eenmaal op het bankje gooide ze haar hoofd naar achteren. De tranen bleven maar stromen. Ze had het koud, terwijl het hartje zomer was! Het beertje zat nog steeds als een bescherm engel tussen haar knokige vingers geklemd. Ze trilde, huilde en zuchtte. "Het... het spijt me, Kaye... Echt! Ik had niet zo vervelend moeten doen.. Jij... Jij doet ook maar je best. Je bent een schat, echt." Wie was het, die zulke lovende woorden uitsprak. Het was alsof een engel, een waarschuwing door haar hoofd had geschoten, en even bezit van haar lichaam had genomen.
|
|