|
Post by Kaye River Abby Levi Niké on Jun 2, 2007 10:19:47 GMT -5
Woensdag, het derde uur. Wiskunde. Een chagrijnige leraar die alleen oog had voor zijn nakijkwerk. Een stuk of 30 dodelijk verveelde lerlingen, allemaal half slapend of kletsend. Nee, de sommen werden niet bepaald druk gemaakt. Ze liepen toch voor, door de enorme stapels huiswerk die ze altijd kregen, en daar kwam nog eens bij dat het stikheet was in het lokaal. Alle ramen stonden wagenwijd open, in de hoop een zuchtje wind dat er niet was op te vangen. Het zonnetje maakte het er echt net een oven, en overal stond flesjes water op tafel. Het rook er een beetje naar zweet, iets wat niemand prettig vond.
"Hé! Je telefoon gaat!" Een vriendin naast haar schudde aan haar arm. Abby keek op - ze had half zitten slapen door de drukkende warmte - en hoorde inderdaad haar mobiel. Het refrein van Umbrella schalde door het lokaal, duidelijk hoorbaar voor iedereen, en sommige mensen keken haar even aan. De leraar keek amper op; hij was mobieltjes die afgingen in de klas gewend. De telefoons afpakken had geen nut, de volgende dag hadden ze toch weer een nieuwe. Hij gromde alleen knorrig wat, en ging verder met zijn nakijk-werk. Hij had totaal geen controle over de klas op een dag als vandaag. Het was gewoon té warm om je druk te maken. Langzaam haalde ze haar mobiel - een rode LG chocolate - uit haar zak en keek achteloos op het schermpje. Haar ogen werden groot van verbazing toen ze het nummer van de beller herkende. "Wat krijgen we nu...?" mompelde ze terwijl ze opnam. "Abigail," klonk het vanaf de andere kant van de lijn. Het was meer een constatering dan een vraag. Abby herkende de stem meteen, en vooral de arrogantie en de afkeer waren familliar voor haar. Het was duidelijk dat haar zus met tegenzin belde. "Wat is er, Monica?" siste ze fel. De toon van haar oudere zus maakte haar bloed opeens koken. De vriendin naast haar keek haar even vragend aan, maar Abby schudde haar hoofd en gebaarde dat ze stil moest zijn. Ze kon het even niet uitleggen.
"Abigail! Fijn je stem weer te horen. Ik had de arrogantie en de chagrijnigheid gemist, weet je," spotte Monica. Dit antwoord maakte Abby nog pissiger. Dat mens belde haar nu opeens, en begon haar meteen te beledigen? Wat dacht ze wel niet?! "Ach, hou toch je bek. Wat moet je van me? Snel zeggen graag, ik heb geen zin een uur naar je irritante gezever te luisteren," kaatste ze terug. Het bleef even stil aan de andere kant, en ze hoorde haar zus toen iets zeggen tegen iemand op de achtergrond. Ze vertond net de woorden arrogant, kleuter, rotkind en ik haat haar. Haar bloed begon nu helemaal te koken, en ze werd woedend. "Hou je klep dicht, kreng!" zei ze hard. Een stel kinderen keken naar haar om, en de leraar keek nu ook op. Hij trok even een wenkbrauw op en wilde wat rottigs zeggen, maar toen hij de tranen die waren verschenen in Abby's blauwe ogen zag, slikte hij het snel in en werd zijn blik medelijdend. "Praat maar even verder buiten de klas, miss O'Laighin," zei hij vriendelijk. Toen ze buiten was, keek hij even de klas rond. "Iemand van jullie, ga haar zo maar even achterna."
Abby knikte, en stond op. Haar mobiel hield ze in haar hand, en niet meer bij haar oor. Ze opende de deur, en liep de gang op. Daar liet ze zich tegen een muur op de grond zakken. Een gedempt gemompelde klonk uit haar telefoon, en ze bracht het ding weer tegen haar oor. "Wat moet je nou?" zei ze kil. "Abigail, ik ga trouwen, en jij moet komen om mijn bruidsmeisje te zijn. Zo nu weet je het, ik mail de verdere info wel. Oh, en je vader ligt op sterven na een auto-ongeluk. Hij verwacht niet dat je langs komt, hij heeft al door dat je daar een te groot kreng voor bent. De groeten." Voor Abby kon protesteren of boos worden, werd de haak er opgelegt, en werd het stil. Abby bleef even wezenloos zitten, en haar mobiel viel uit haar hand. Wat was dit voor onzin? Waarom vroeg haar zus dit in godsnaam? Wat moest ze als haar bruidsmeisje?! En lag haar vader nou op sterven? Ze verstopte haar gezicht in haar handen, en voelde een traan over haar wang lopen.
|
|
|
Post by Zach.Emily.Rory.Luke.Dino on Jun 2, 2007 10:47:51 GMT -5
Luke kwam, verhit maar vrolijk terug van de kraan. Hij had z'n flesje gevuld met water; het was veelste heet! Daarbij kwam dat het een goede afleiding was om even de klas uit te gaan. Meestal liepen er nog wel bekenden op de gang waarmee hij wat praatte, de leraar had met dit weer toch niets door. Nee, die zwoegde met deze hitte op het nakijkwerk en liet de klas voor het was, een grote rotzooi dus.
Al maakte dat voor Luke niet uit, of het nou tig graden was of niet, hij deed toch niets aan z'n huiswerk. Hij leerde soms, als het nodig was, voor een proefwerk. Maar Luke probeerde het altijd zo tot het minimum mogelijk te houden, het was eigenlijk een wonder dat hij tot nu toe steeds over was gegaan.
Terwijl hij, bijna aangekomen bij het lokaal, een slokje uit z'n flesje met gevuld kraantwater wou nemen, keek hij op. Hij herkende de rode haarbos onmiddelijk; Abby. Geweldig.. Schoot het geiriteerd door z'n hoofd, dat maakte de oververhitte dag nog erger. Hij en Abby waren nou niet bepaald, vrienden. Hij wou doorlopen en haar negeren, zoals ze altijd deden. Natuurlijk hadden ze lessen samen, maar ze spraken verder geen woord met elkaar, elk woord was te veel.
In een seconde merkte hij op dat ze huilde, en nogal verdrietig voor zich uitstaarde. Wel, hij kon nu doorlopen of monotoon vragen 'of het wel ging'. Hij twijfelde, terwijl hij z'n hand op de deurkruk lag, wendde hij z'n blik richting haar. ''Gaat het wel?'' Vroeg hij, met een neutrale stem en een blik of hij ergens anders wou zijn, maar het leek hem lullig als hij haar zou negeren. Zelfs voor haar zou dat, nouja - genaaid zijn.
|
|
|
Post by Roy x Lil x Jon x Jake x Jewel on Jun 2, 2007 10:51:00 GMT -5
De leraar liep verder door het lokaal, en bekeek de schriften van de suffende mensen. Toen hij bij Brie aankwam zag hij haar niet in haar normale werkhouding zitten, ze zat stil voor zich uit te staren. ''Brie, ga je niet aan het werk?'' Vroeg de leraar een beetje verbaasd. ''Nee'' Antwoorde ze. ''Ik heb het hoofdstuk, de herhaling en de diagnostische toets al af, ik heb niets te doen'' Zei ze rustig, nog steeds geboeid naar iets in de verte staren, waar alleen maar een muur was. De leraar keek naar het punt waar ze naar staarde, maar zag niks. ''Oke dan, ga mevrouw O'Laighin maar achterna, ze leek nogal van streek.'' Zei de man rustig. Brie keek hem nu aan. ''Maar meneer, ik ken haar helemaal niet!'' Wierp ze tegen. ''Ga toch maar'' Zei hij kortaf.
Een beetje zenuwachtig liep Brie de klas uit, dit was ze niet gewend. Ze kon niet goed met mensen praten, vooral niet met mensen die ze niet kende. Nouja, ze kende Abby wel een beetje, maar ze had nooit met haar gepráát ofzo, laat staan dat ze met haar zo praten nu ze zo van slag was. Straks werd ze kwaad dat ze kwam ofzo. Brie keek om haar heen en zag Abby tegen een muur aanzitten. Nogal onhandig ging Brie er naast zitten. ''Ik moest naar je toe van de leraar'' Zei ze met overslaande stem, ze wist niet wat ze verder moest zeggen.
|
|
|
Post by Kaye River Abby Levi Niké on Jun 2, 2007 11:10:10 GMT -5
Abby keek op, en zag tot overmaat van ramp Luke voor haar staan. Ach ja, dat kon er ook nog wel bij. Ze haatte Luke, al vanaf de basisschool konden ze elkaar niet hebben. Hij was gewoon té vervelend. Ze had nu totaal geen zin om het aan hem te vertellen, dus knikte ze. "Er is niets," beet ze hem toe.
Toen ze de deur hoorde opengaan, en Brie buiten zag komen, zuchtte ze. De leraar had zeker gedaan dat iemand achter haar aan moest. De eikel had zeker geen idee dat je soms liever alleen was. "Okay," antwoorde ze simpel, en toen staarde ze voor zich uit. Ze kende Brie niet eens echt.
|
|
|
Post by Zach.Emily.Rory.Luke.Dino on Jun 2, 2007 11:13:53 GMT -5
''Best'' Beet hij haar toe, op de zelfde toon als Abby had gehad. Hij haalde z'n schouders onopvallend op en verdween door de deur; het heette lokaal weer in. Abigail en hij hadden altijd de pest aan elkaar gehad, sinds de basisschool al. En dat was eigenlijk nooit zo veranderd, en als het aan Luke lag bleef het ook altijd zo; hij kon Abby gewoon niet uitstaan, hij had gewoon een hekel aan haar. Punt uit.
Weer op z'n plaats zakte hij verveeld achteruit. Hij liep een geheel hoofdstuk achter, maar dat maakte Luke niet echt uit. ''Meneer Davies'' Klonk het geiriteerd vanachter het bureau. ''Gaan we nog Ãets doen deze les?"' De stem van de docent klonk verveeld. Luke haalde z'n schouders op, waarna de docent z'n blik afwendde en zich weer op het nakijkwerk richtte.
|
|
|
Post by Roy x Lil x Jon x Jake x Jewel on Jun 3, 2007 7:40:12 GMT -5
Brie vouwde haar benen tegen zich aan en staarde weer voor zich uit. Ze vond het behoorlijk nutteloos om hier een beetje te zitten, het had toch geen zin. Het meisje wilde blijkbaar niet praten, en Brie ook niet. En áls Abby zou gaan praten, zou Brie luisteren, maar dan moest ze wel uitzichzelf beginnen. In haar hoofd begon Brie rijtjes op te dreunen, dat gaf haar rust. Ze streek over de stof van haar spijkerbroek, een oud saai vormeloos ding. Ze gaf niet veel om kleding, maar probeerde wel de normaalste kleren uit te zoeken de laatste tijd, op een een of andere manier begon ze steeds meer om haar uiterlijk te geven. Haar haren waste ze vaker en ze zaten in een netjese niet te lange staart, niet in een lange vlecht zoals vroeger.
|
|
|
Post by Rain Jarlé Diego Kayleigh on Jun 3, 2007 11:59:35 GMT -5
Rain stapte hijgend en puffend het gebouw in. Grijnzend, maar ergens toch geschrokken keek ze op haar horloge. Ze was al 10 minuten te laat! Ach, wat boeide het. De leraar gaf er nooit wat om als leerlingen te laat kwamen of helemaal niet op kwamen dagen. Hij schreef ze niet eens op als absent.
Haar bruine krullen zaten in een staart gebonden, zodat ze er met dit warme weer geen last van had. Ze twijfelde een seconden om de school uit te lopen en gewoon niet te komen, maar iets zei haar dat ze moest gaan. De zweetdruppels verzamelden zich op haar voorhoofd, en buiten adem nam ze een slokje van haar flesje water. Ze had net het hele stuk van de Lune naar school gerend met melige vriendinnen, en haar conditie was nou niet bepaald geweldig.
Eenmaal boven veegde ze de zweetdruppels weg van haar voorhoofd. Ze keek snel om zich heen en spotte een rode haardos. Abby! Rain trok wit weg. Dit was niet goed. "Abigail!" Zo noemde ze Abby alleen als het menes was. Alleen als het serieus was. Snel nam ze aan de andere kant van Abby plaats. "Oh, hey Luke. Ik heb even geen tijd om te praten." Zei ze lichtelijk bot, maar wel met een veelbetekenende grijns rond haar lippen. Rain zat in een diep dilemma. Zij en Jon stonden op het punt serieus te worden, moest er weer een andere flirt langskomen. Maar jongens konden wachten, die zouden vroeg of laat toch wel achter haar aan komen, vriendinnen hadden zorg nodig. En Abby betekende alles voor Rain. "Ohmijngod, Abigail! Lieverd..." Meerdere woorden had Rain niet nodig. Ze omhelsde haar stevig en liet voorlopig niet meer los.
|
|
|
Post by Kaye River Abby Levi Niké on Jun 4, 2007 9:38:04 GMT -5
Abby keek op van de vloer toen ze Rain haar naam hoorde roepen. Ze wist dat ze alleen zo door haar werd genoemd als ze bezorgt was of er echt iets aan de hand was, en schuldgevoel overviel haar. Nu was haar vriendin bezorgt! Uit ervaring wist ze dat Rain dan enorm kon stressen. Ze snikte even, en veegde een nieuwe traan weg. Er was weinig voor nodig om haar écht in huilen uit te laten barsten. Ze voelde armen rond zich heen. Het was de druppel die bij Abby de emmer deed overlopen. De tranen begonnen nu echt te stromen. "Monica belde..." fluisterde ze.
|
|
|
Post by Zach.Emily.Rory.Luke.Dino on Jun 4, 2007 11:24:21 GMT -5
Luke opende z'n mond nog om iets te zeggen, maar sloot hem direct weer. Rain had nu enkel en alleen oog voor Abby - logisch. Ze waren beste vriendinnen, dat wist de hele school zo ongeveer; zag je Rain zag je Abby. En andersom.
Tot Luke's spijt. Want hij kon Abby in geen kant uitstaan, Luke en zij hadden een hekel aan elkaar, echt een hekel. En Rain, tja, Rain was gewoon alles - Jammergenoeg ging dat niet zo goed gepaard met elkaar.
Hij sloeg z'n boek voor de verandering eens open en las de stof ietswat verveeld door, alsof dit hem ook echt iets boeide.
|
|
|
Post by Roy x Lil x Jon x Jake x Jewel on Jun 4, 2007 11:34:40 GMT -5
Brie trok haar wenkbrauw op en mompelde wat. ''Overbodig..'' was het enige wat je er van verstond. Rustig stond ze op en liep ze terug naar het lokaal, ze was niet nodig, zoals ze al verwacht had. Rustig ging ze op haar plaats zitten en begon weer voor zich uit te staren, alsof er niks gebeurt was.
|
|
|
Post by Rain Jarlé Diego Kayleigh on Jun 5, 2007 15:09:03 GMT -5
Iets in Rain knapte. "MONICA! HOE DURFT ZE!" Rain schreeuwde. Ze drukte hard op haar longen. Ze wilde heel hard schreeuwen. Ze wist hoe Monica Abby behandeld had, en nu haatte ze haar, net als Abby. "WAT ZEI ZE? WAS ZE GEMEEN?!" Ze moest de tranen bedwingen. Ze kon er niet tegen haar vriendin in haar armen te voelen schokken en huilen. Haar ogen draaiden zich naar Brie. Dit was niet best. Haar ogen spoten vuur. "Hoe durf jij te zeggen dat dit overbodig is?! MIJN VRIENDIN HEEFT MIJ NODIG, JA!"
|
|
|
Post by Kaye River Abby Levi Niké on Jun 6, 2007 10:34:01 GMT -5
Abby snikte zacht, en kromp een beetje ineen toen Rain zo uitbarste. "Ze... Ze nodigde me uit. Voor haar bruiloft..." fluisterde ze hortend en stortend. "Ze gaat trouwen. Maar ze was gedwongen me te vragen, dat hoorde je. Ze begon gelijk te zeiken, en rot te doen!" Ze veegde even haar wangen schoon, er niet omgevend dat haar mascara uitliep. "En ze zei dat pa op sterven ligt."
|
|
|
Post by Rain Jarlé Diego Kayleigh on Jun 8, 2007 9:05:07 GMT -5
Rain's gezicht kleurde rood. Ze balde haar vuisten. Haar knokkels werden spierwit. "Hoe kan ze je dat aandoen?!" Wie aan Abby kwam; kwam aan Rain. Vroeger was Monica aardig en lief geweest. Ze was maar een paar jaar ouder dan Abby, en met z'n drieën speelden ze dan met de barbies, maakte Monica hun op, of gingen ze samen koekjes bakken. Maar sinds Monica in de puberteit kwam was er veel verandert. De afschuw voor het meisje was met de jaren gegroeid. Een tikje teneergeslagen liet Rain Abby los. Ze hadden allebei even ruimte nodig. "Je vader? Bijna dood? Ga je er heen?" Rain spuwde veel vragen naar Abby; wat niet erg aardig was, maar meer een soort reflex.
|
|
|
Post by Kaye River Abby Levi Niké on Jun 8, 2007 9:19:25 GMT -5
"Je weet toch hoe ze is?" Ze snauwde het een beetje, onbedoeld uiteraard. Ze was echt wel blij dat haar vriendin het zo voor haar opnam, maar ze was nu heel erg in de war. Ergens was ze niet eens geschrokken. Ze had altijd geweten dat zoiets op een dag zou gebeuren. Ze kon zich niet eeuwig van haar familie afkeren; het was toch haar familie. Ze voelde hoe ze losgelaten werd, en schoof een eindje op. Haar hoofd verdween weer in haar handen, en ze voelde hoe ze weer rustig werd. Haar tranen hielden op en ze kon weer een beetje nadenken. Wel was ze nog steeds in de war en pissig op haar zus. "Ik weet geeneens of het waar is."
|
|
|
Post by Rain Jarlé Diego Kayleigh on Jun 8, 2007 9:34:51 GMT -5
"Typisch..." Kaatste vol afschuw terug. Monica moest alles weer verpesten, net nu Abby het een beetje losgelaten had. "Ab, we weten allebei dat Monica een kreng is, maar over zoiets liegt ze niet." Dat voelde Abby aan. "Bel je moeder anders..." Zei ze voorzichtig. Rain wist dat Abby al 4 jaar haar moeder niet meer had gebeld. Ze zei dat ze hun nummers weggegooid had, maar ze wist dat ze ze nog in haar lijst had staan.
|
|