|
Post by Marko Baylor on Apr 14, 2007 2:27:45 GMT -5
Kurt kwam de aula binnenlopen, onzeker keek hij rond en zocht hij naar een plekje waar géén mensen zaten die hem pesten, hij kon niet zo'n plekje vinden dus hij liep maar naar een tafel met mensen die hij nog niet kende (oftewel Jarlé en co), hij legde zijn bord neer waarop een muffin, melk, en wat koekjes lagen. Hij keek even naar de mensen die aan de tafel zaten "hoi, ik ben kurt, wie zijn jullie?"vroeg hij, meteen na de vraag kreeg hij een klap tegen zijn achterhoofd van een footbalspeler "probeer je vrienden te maken sukkel, lukt je toch niet, je hebt ouders nodig om vrienden te kunnen maken" zei de footbalspeler op een erg dreigende toon. Kurt liet zijn hoofd hangen en bleef naar de grond staren, daarna keek hij naar de footbalspeler en voelde kurt zich kwaad worden, hij balde zijn vuist en sloeg de footbalspeler recht in zijn maag, waardoor de footbalspeler ineen klapte "doe dat nooit meer, de volgende keer als jij zoiets flikt sla ik je harder lul" zei hij kwaad en hij keek naar de footbalspeler wegliep. "je gaat eraan kurt, terug naar je pappie en mammie daarboven" gromde de footbalspeler. Kurt zuchte en begon van zijn muffin te eten, alsof er niks aan de hand was, maar als je goed naar Kurt keek kon je zien dat hij op het punt stond in tranen uit te barsten, maar nooit deed Kurt zulke dingen, hij gaf nooit toe aan het verdriet van het verliezen van zijn ouders en de drama's in het weeshuis.
|
|
|
Post by Peter & Rachel & Charlotte on Apr 14, 2007 3:43:31 GMT -5
Rachel keek op uit haar boek, en keek de jongen even aan. Ze herkende hem wel vaag, ze had hem wel eens door de gangen van de school zien lopen. Ze stond op het punt om weer verder te lezen toen ze hem hoorde vragen wie zij waren. 'Ik ben Rachel,' zei ze zacht. Ze keek even naar de footbalspeler. Daarna ging ze weer rustig verder lezen, alsof er niets was gebeurd.
|
|
|
Post by Bridget.David.Evan.Loïs on Apr 14, 2007 4:28:11 GMT -5
"Evan" mompelde hij onhoorbaar terwijl hij niet opkeek naar Kurt. Andere mensen zouden dit als een belediging zien maar hij deed het vrijwel altijd, en de mensen die hij vertrouwde wisten dit ook. Alleen was dat aantal maar gering. Onder zijn moeder en vader was er nog een vriend die ergens anders woonde en een paar mensen hier op school. Andere mensen die hij als een bedreiging zag negeerde hij gewoon.
|
|
|
Post by Rain Jarlé Diego Kayleigh on Apr 14, 2007 11:19:13 GMT -5
Jarlé keek geërgerd op. Wie stoorde haar deze keer?! Is dat niet dat wees? "Jarlé Diana Aidin. Zei ze rustig, nu wat vrolijker, terwijl ze haar wiskunde boek dichtklapte. Ze besefte dat Kurt in hetzelfde schuitje zat als zij. Eindelijk iemand die haar zou begrijpen.
Jarlé rolde met haar ogen terwijl ze de sporter nakeek. "Ik heb ook altijd last van dat joch..." Zei ze vol afgunst. Ze haatte hem echt, hij was dé casanova van de school - Jarlé kon niet ontkennen dat hij er niet slecht uit zag, maar toch. Iedereen lag aan zijn voeten. Jarlé haatte dat soort figuren.
|
|
|
Post by Marko Baylor on Apr 14, 2007 11:44:43 GMT -5
"ik weet het.. hij is hier zowat de duivelse afgod, iedereen aanbid hem, en degene die dat niet doen, wil hij vernietigen" zei Kurt kalm, hij zuchte even en nam nog een hap van zijn muffin "mij moet hij hebben omdat ik geen ouders heb, een zusje die ik niet ken, en zo wat geen vrienden, omdat iedereen mij'anders' vindt" zei hij en hij keek even naar Jarlé, hij wist dat ze haar ook altijd moesten hebben "waarom moet hij jou irriteren, jij ziet er redelijk normaal uit" zei hij en hij dronk wat van zijn melk
|
|
|
Post by Rain Jarlé Diego Kayleigh on Apr 14, 2007 15:38:51 GMT -5
Jarlé staarde naar haar veel te lange, maar dunne nagels. Ze waren stevig, en van een gezonde kleur. Ze luisterde knikkend naar zijn verhaal. Het overviel haar nogal dat iemand zo aardig tegen haar deed, en opeens alles aan haar vertelde. Zo zat zij helemaal niet in elkaar.
Ze schrok van zijn woorden. "Ik... Normaal? Oh nee, hoor, je zit er ver naast..." Dat was alles dat ze uit kon brengen. Het was gewoon te pijnlijk om alles te vertellen. Het schelden, het slaan, het schoppen, het pesten, haar geheimen. Nee, die zaten veilig opgesloten in haar ziel.
|
|
|
Post by Marko Baylor on Apr 14, 2007 15:50:05 GMT -5
Kurt grijnsde even en keek nog eens naar Jarlé "je hebt vast een normale herkomst dan mij, ik weet niet eens hoe mijn ouders eruit zagen en of ze wel van me gehouden hebben" zei hij en hij hoorde iemand naar hem roepen. Diegene maakte hem weer belachelijk, nou ja, zijn herkomst dan, Kurt zuchte en hoorde een deel van de aula hem uitlachen, zo ging het nou iedere pauze bij hem. Hij zuchte en keek rond in de aula "nu weet ik weer waarom ik het liefste oudjes help, die begrijpen mijn problemen tenminste, en maken mij er niet belachelijk om" mompelde hij haast onhoorbaar, hij pakte in een vlaag van woede en verdriet zijn bijna lege plastic melkflesje en gooide het naar het hoofd van de pester, hij raakte vol en de melk spatte in zijn gezicht, woedend pakte Kurt zijn spullen weer in "Ik ben hier weg" zei hij en hij liep richting de uitgang van de aula, en duwde iedereen weg die hem probeerde tegen te houden, eenmaal buiten liep hij richting de kluisjes, nog steeds woedend, hij ging tegen de muur zitten en at daar in zijn eentje verder, met niemand in de buurt.
|
|
|
Post by Rain Jarlé Diego Kayleigh on Apr 14, 2007 16:07:06 GMT -5
Jarlé's ogen werden groot. Zijn woorden raakten haar recht in het hart. Ik weet niet of ze wel van me gehouden hebben... Ze zag haar moeder voor zich, dronken met een fles wijn in haar hand, haar moeder, die haar mishandelde. Haar vader, hoe ze op haar derde gelukkig was geweest, alles zag ze voor zich. Ze barstte in snikken uit. Zij had dan wel ouders, maar ze wist dat die niet van haar hielden. Alles werd zwart voor haar ogen, en ze gleed weg, van de stoel af. Haar hoofd kwam met een harde knal op de grond terecht...
|
|
|
Post by Marko Baylor on Apr 14, 2007 16:11:37 GMT -5
Kurt kwam nog even de aula in, hij had een boek op de tafel laten liggen, als hij dat boek gepakt zou hebben zou hij vertrekken, hij liep de aula in en zijn ook viel op Jarlé, die bewusteloos was geraakt, hij rende er snel heen, keek even naar haar, tilde haar op, pakte daarna zijn boek en vertrok naar de congierge. Ik ga mijn lotgenote maar niet in dat slachthuis dat ze aula noemen laten liggen, daar geven ze er toch niet om dacht hij en hij liep de congiergekamer binnen, waar hij Jarlé op een bank legde, haar hartslag en ademhaling controleerde en naast het bed ging zitten, wachtend tot ze bijkwam.
|
|
|
Post by Rain Jarlé Diego Kayleigh on Apr 14, 2007 16:23:07 GMT -5
Jarlé zag zichzelf daar liggen, met Kurt om haar heen. Pastelkleuren eromheen. Geel, licht groen, roze, lichtblauw. Ze hoorde stemmen op de achtergrond, en wilde ze horen. Ze dacht dat ze droomde. Ze wilde dolgraag de stemmen horen, en spande zich ontzettend in. Elk spiertje in haar lichaam spande zich aan - tot ze bruut een steek van pijn in haar hoofd voelde, ineen kromp en meteen weer bij bewustzijn kwam. Ze schreeuwde van de pijn.
De pijn ebde weg, gelukkig. Langzaam opende ze haar ogen, en keek recht in twee bezorgde ogen. Ze schrok, knipperde en keek verder. Ze herkende Kurt, maar realiseerde zich nog niet waar ze was. "Aau!" Een volgende pijnscheut volgde. "W-waar ben ik?"
|
|
|
Post by Marko Baylor on Apr 15, 2007 1:40:45 GMT -5
"in het congiergehok, je was bewusteloos geraakt dus ik heb je hier maar heengebracht, in de aula zullen er toch alleen maar mensen gaan denken dat je een vreemde ziekte ofzo had" zei Kurt met een kleine glimlach. "gaat het nu weer een beetje" vroeg hij en hij voelde weer even aan de pols van Jarlé, die een normale hartslag aangaf. "met je hartslag is in ieder geval niks mis" zei hij glimlachend
|
|
|
Post by Rain Jarlé Diego Kayleigh on Apr 15, 2007 9:34:54 GMT -5
Jarlé hoorde een wirwar van Kurts woorden, waarvan maar weinig tot haar doordrongen. Een zeurende pijn denderde door haar hoofd, en bonkte. De conciërge kwam naar haar toe, met een aardige glimlach. Hij controleerde haar pols, ademhaling en nog meer dingen. "Je hebt geluk gehad. Een bezoekje aan het ziekenhuis is niet nodig. Ik zou weer terug gaan naar de kantine - en pas als je je weer goed voelt weer naar de lessen gaan." Zei hij met een knipoog. Jarlé probeerde recht op te zitten, en keek Kurt even aan. "Bedankt." Zei ze zachtjes, en sloot haar ogen even.
|
|
|
Post by Marko Baylor on Apr 15, 2007 9:45:48 GMT -5
"geen dank hoor, ik voelde me verplicht je te helpen, we zitten nou eenmaal in hetzelfde schuitje he" zei hij glimlachend en hij stond op "nou, ik ga maar eens op 'huis' aan, ik heb geen zin hier nog langer te blijven, alles is mij even net iets te risicovol, 3 mensen willen me al in elkaar slaan" zei hij grijnzend, hij gooide daarna zijn tas over zijn schouder en liep richting de deur "ik zie je morgen het eerste uur wel weer bij engels" zei hij met een glimlach en hij vertrok naar de dorm waar hij zat.
|
|
|
Post by Rain Jarlé Diego Kayleigh on Apr 15, 2007 12:08:04 GMT -5
Jarlé knipperde even met haar ogen. Van het ene op het andere moment was Kurt verdwenen! Droomde ze? Nee, dat wist ze zeker. Ze vond zijn onverwachte verdwijning een beetje vreemd, maar trok zich er niet veel van aan. De conciërge bood haar een paracetamol aan, die ze snel doorslikte. Ze bedankte hem, en hoorde de bel gaan. Op naar Latijn... Jarlé knipperde even met haar ogen. Van het ene op het andere moment was Kurt verdwenen! Droomde ze? Nee, dat wist ze zeker. Ze vond zijn onverwachte verdwijning een beetje vreemd, maar trok zich er niet veel van aan.
De conciërge bood haar een paracetamol aan, die ze snel doorslikte. Ze bedankte hem, en hoorde de bel gaan. Op naar Latijn... [/center]
|
|