|
Post by Rain Jarlé Diego Kayleigh on Apr 24, 2007 14:05:28 GMT -5
{{ Ik heb ze hier niet allemaal neer gezet, dat is te veel werk. Maar wel een aantal. }}
Maandag 24 Oktober 2004
Kaye! Waar ben je? In godsnaam? Waarom doe je me dit áán, lieverd? We zijn toch hardstikke verliefd?
Er gaat geen moment voorbij of ik denk aan jou. Je ogen, je lach, je lippen, je lijf, alles. Ik hou van je, Kaye. Dat weet je best. Ik begrijp je gewoon niet. Zo maar lijkt het alsof je me haat. Je neemt niet op, je doet niet open, je beantwoord mijn emails en smsjes niet.
School is ondraaglijk zonder je. Ik heb helemaal niemand meer. Ik wil je terug. Ik kan er niet tegen na Liam nu ook jou te verliezen. Ik dreig weer in een terugval van een jaar geleden te vallen, Kaye. Help me. Ik kan niet zonder je.
Je Diego.
[/b] [/size][/center]
|
|
|
Post by Rain Jarlé Diego Kayleigh on Apr 24, 2007 14:11:33 GMT -5
Dinsdag 25 Oktober 2004
Vandaag was vreselijk. Op school negeerde iedereen me. Toen jij nog bij me was - dit is erg pijnlijk om te typen, de tranen stromen over mijn wangen - waren er alleen jij en ik. Nu jij weg bent, heb ik niemand. Liam niet, jij niet. Ik zat alleen in een hoekje, half snikkend. Normaal zat jij naast me... Het voelt alsof je dood bent, Kaye. Laat me alsjeblieft weten dat je niet dood bent. Ik wil je adem, je lippen, je gezicht, je lichaam en je liefde voelen. Ik wil je naast me hebben, je bij me hebben. Je zoenen. Maar dat gaat niet.
Het enige wat enigzins helpt is gitaar spelen. Ookal glijden mijn vingers steeds van de snaren omdat ze doorweekt zijn door mijn tranen. Ik zeg dit echt niet om je te pesten, maar om je te laten realiseren hoe hard ik je nodig heb. In de muziek kan ik mijn gevoelens kwijt, en dan voel ik me minder leeg. Maar nog steeds voelt het alsof er een hap uit mijn hart genomen is. Kom het alsjeblieft weer vullen.
Je Diego.
[/b] [/size][/center]
|
|
|
Post by Rain Jarlé Diego Kayleigh on Apr 25, 2007 7:04:01 GMT -5
Woensdag 26 Oktober 2004 Weetje Kaye? Dit is al de 100ste email die ik aan je schrijf. Ik wordt er moe van. Ik wordt moe van steeds hoop proberen te kweken, hoopvol en huilend op de "verzenden" knop te klikken, en de hele nacht op te blijven, wachtend op een emailtje van je. Maar mijn mailbox blijft leeg. Altijd. Ik begin de hoop te verliezen. Een klein emailtje is genoeg. Gewoon even laten weten dat je er nog bent. Dat je nog leeft, dat je nog van me houdt. Ik hou nog wel van jou, Kaye.
De hoop begint weg te slippen, en iedereen om me heen begint me te haten. Mijn ouders zeuren constant aan m'n kop dat ik mijn kamer uit moet komen, ze hebben me zelfs naar een psychiater gestuurd. En weetje wat die zei, Kaye? Die zei dat je waarschijnlijk een grap met me uithaalt, dat je me gebruikt. Dat ik je moet laten gaan, Kaye! MAAR DAT WIL IK NIET! IK WEET DAT JE NOG VAN ME HOUDT! HOU GEWOON VAN ME KAYE! IS DAT ZÓ MOEILIJK?! JE KON HET OOK GEWOON UITMAKEN, KAYE!
Sorry. Ik wordt gewoon wanhopig. Je begint me kapot te maken. Ik wil je terug. Waar ben je? Gaat het goed? Ik heb elke nacht zulke nachtmerries... Ik durf niet meer te gaan slapen. Vanacht droomde ik dat je met een andere jongen aan het zoenen stond en dat je zei dat je me haatte en niet meer van me hield. Ik werd schreeuwend wakker. En gisteren droomde ik dat je dood was. Ik wil je niet meer alleen in die akelige dromen ontmoeten. Kom naar me toe.
Je Diego. Je Diego. Je Diego die van je houden wilt.
[/b] [/size][/center]
|
|
|
Post by Rain Jarlé Diego Kayleigh on Apr 25, 2007 7:10:38 GMT -5
Vrijdag 1 Januari 2005 Gelukkig nieuwjaar Kaye. Gelukkig. Ik ben vandaag in een enigzins vrolijke stemming. Ik kijk terug op een gelukkig jaar, behalve de laatste maanden dan. Ik heb jou ontmoet, van je gehouden. We waren samen gelukkig Kaye, dat geloof ik heilig in. Je hebt me gelukkiger dan ooit gemaakt, en dat neemt niemand meer van me af. Ik begin eraan gewend te raken dat je m'n emails niet beantwoord. Het is net alsof ik in mijn dagboek schrijf, alleen dan veel pijnlijker. Véél pijnlijker. Maar die gedachtes probeer ik uit mijn hoofd te bannen. Oh ja, ik moet je natuurlijk wel mijn goede voornemens vertellen: - Van mijn angst voor vlinders afkomen(gaat me niet lukken... -_-) - Minder huilen - Jou weer zien. Die laatste is het belangrijkste. Ik WIL je écht zien, Kaye. Vergeet dat niet. Weet je waarom ik je al die emails stuur? Om je te laten weten dat ík er nog wel ben, zodat je geen hoop verliest. Om je met een fijn gevoel naar bed te laten gaan, om ondanks deze barrière nog tegen je te praten. Maar jij zegt niets terug.
Je Diego.
[/b] [/size][/center]
|
|
|
Post by Rain Jarlé Diego Kayleigh on Apr 25, 2007 7:13:59 GMT -5
Zondag 14 Februari 2005 Je bent verhuisd! KAYE JE BENT VERHUISD! Ja, ik moet bekennen dat ik elke dag als ik van school kom door je straat loop, elke dag, in de hoop jou tegen te komen. Aan de ene kant van ik doodsbang je te zien, aan de andere kant hoop ik het met hart en ziel. Ik weet niet hoe je over me denkt, dat is het enge. Tot die dag - ik dacht 2 januari - toen ik het bord "Te Koop" in jullie tuin zag staan. Ik schrok me wild, en dacht dat het een grap was. Ik stelde mezelf gerust door het te negeren. Maar vandaag stond er "Verkocht". Ik stond stil, zakte op de grond en huilde. Je bent nu echt weg, Kaye.
Je Diego.
[/b] [/size][/center]
|
|
|
Post by Rain Jarlé Diego Kayleigh on Apr 26, 2007 7:35:12 GMT -5
Donderdag 27 September 2005 Hoi Kaye. Het is gek, om na al die maanden nog steeds zo tegen je te praten. Ik heb een liedje geschreven, weet je? Het... Nou ja - hier is het:
She stares at the moon Her ribbons out of tune Memories of the past At the bottom of her glass And resting on her cheek The imprint of his ring A symbol of the weak Commissioned by the king Did he tie you down? Did you make a sound?
[Chorus] She falls to her knees Screaming God please Make something of me Cause I never wanted anything like what I wanna be right now An angel again An angel again somehow
She remembers his old boots And the shotgun that he shoots And all she could take Lies at the bottom of a lake So lift your cig and drag As you figure out a plan To hide it all away How could she ever love this man Did you weigh him down? Did he make a sound?
[Chorus]
And when you carry weight in your life (life) And all the plans you make in your life (life) The original decision was right
[Chorus]
Did he tie you down? Did you make a sound? Did he weigh you down? Did he make a sound?
Ik... Ik weet het niet meer Kaye. Ik weet het echt niet meer. Nog steeds een lege mailbox. Het is al bijna een jaar geleden dat ik voor het laatst je adem rook, je warmte voelde, je zoende, je zag. Het is ondraaglijk, Kaye. Je bent weg, weet ik veel waar je nu zit, misschien ben je wel dood. Ik kan het gewoon niet accepteren dat ik je nooit meer zal zien. De psychiater is een lul, een zak - net als mijn ouders. Ik zal hier maar niet neertypen wat die allemaal over je zeggen. Ze vinden dat ik op moet houden mezelf voor de gek moet houden, weer normaal gaan leven. Ik weet niet of ik dat kan, Kaye, en ik weet zeker dat ik dat niet wil.
Je Diego.
[/b] [/size][/center]
|
|
|
Post by Rain Jarlé Diego Kayleigh on Apr 26, 2007 7:41:50 GMT -5
Dinsdag 1 Januari 2006 Weer een jaar voorbij. Een heel jaar zonder ook maar één keer je te zien. Dat is alles wat ik wil, je zien. Gewoon weten dat het goed gaat, dat is alles. Maar het leven moet ik nu eenmaal accepteren. Je hebt waarschijnlijk een andere vriend, en bent mij vergeten. En ik ben maar een hopeloos verliefde jongen. Verliefd op een herinnering. Je bent slechts een herinnering Kaye. En weet je wat het ergste is? Je begint langzaam voor mijn geestesoog te verdwijnen. Ik moet me nu uiterst concentreren om alle kleine details van je gezicht en lichaam te herinneren. Ze vagen weg. Je vaagt weg.
Ik heb ze geteld, en ik heb je dit jaar 398 emails gestuurd. En met ook de emails van vorig jaar erbij, en het jaar daarvoor kom ik bijna bij 1000 emails. 9637 emails is totaal. En hoeveel stuurde jij mij? Nul.
De psychiaters dwingen me, en ze willen me helpen. Ik ben deze week al drie keer buiten geweest, en het voelde goed. Het voelde goed om de koude bries door je haren te voelen, om de vogels weer te horen fluiten, om de sneeuw te zien vallen. Het was alsof je bij me was. Voor mij ben je de wind, de warmte, de kou, de zon, de maan. Je bent alles, overal, maar ik kan je niet zien of vasthouden. Het is moeilijk, Kaye. Het is moeilijk van je te houden.
Je Diego.
[/b] [/size][/center]
|
|
|
Post by Rain Jarlé Diego Kayleigh on Apr 26, 2007 7:48:49 GMT -5
Woensdag 17 Oktober 2006 Je bent nu echt bijna weg, Kaye. Ik kan je gezicht al bijna niet meer herinneren. Je vaagt echt weg. Er komen andere meisjes in de picture, maar ze zijn lang niet allemaal even mooi als jij. Ik ga je nu de waarheid vertellen, ookal komt die toch niet bij je aan. Ik ga stoppen, je vernietigd me Kaye. Ik weet niet of je dat expres doet of niet, maar je doet het wel.
Om je te bekennen gaat het al sinds een jaar stukken beter met me. Ik werd weer gelukkig. Ik kreeg nieuwe vriendinnen. Ik zoende ook andere meisjes. Je kan niet van me verwachten je eeuwig trouw te blijven, Kaye! Ik kan toch moeilijk tot ik dood ga niemand anders begeren?! Ik moet zeggen, vergeleken met onze relatie vielen ze in het niet. Je blijft in mijn achterhoofd spoken en dat is het vreselijke. Elke keer als ik met een ander meisje zoen, hoor ik je stem. En ook mijn eigen geweten. Hoe kan je dit doen, Diego?! Wij hebben toch nog met elkaar? Het is waar, je bent nog steeds mijn vriendin. Ik ben ook niet van plan het uit te maken. Je leest mijn mails waarschijnlijk niet eens, en dan zou het laatste restje hoop ook wegvagen. Maar het is pijnlijk, die stemmen. Ik mag van mezelf geen plezier meer beleven dankzij jou. Bedankt, Kaye. Ik hou nog van je, maar je maakt met me zo moelijk...
Je Diego.
[/b] [/size][/center]
|
|
|
Post by Rain Jarlé Diego Kayleigh on Apr 26, 2007 7:51:33 GMT -5
Donderdag 13 November 2006 Dit wordt mijn laatste mail, Kaye. Mijn 1300ste mail. Ik vind het wel een mooi getal.
Ik zal je nooit vergeten, altijd van je houden, maar je moet begrijpen dat ik verder met mijn leven moet. Je hebt me mooie herinneringen bezorgd, en de gelukkigste tijd van mijn leven. Daar ben ik je dankbaar voor. Ik moet nu gaan. Jij moet ook gaan. We moeten elkaar los maken.
Ik zal altijd van je houden.
Knoop dat in je oren.
Ik meen het.
Geloof me, alsjeblieft
Om eerlijk te zijn vind ik het eng om te stoppen je te mailen.
Ik....
Weet....
Het....
Niet...
Je Diego. Zorg goed voor jezelf.
[/b] [/size][/center]
|
|
|
Post by Rain Jarlé Diego Kayleigh on Apr 26, 2007 7:55:06 GMT -5
8 Maart 2007 Een jaar later, maar één mail later. Dat was toch niet de laatste mail. Ik vind dat ik je moet laten weten dat wij ook verhuizen gaan. Naar Starville, California. Ergens hoop ik dat jij daar ook bent...
Ik ga naar Purple Moon Academy, een hippe boardingschool in California. Ik ben best zenuwachtig, maar ik heb er zin in. Doei.
Hou van je.
Je Diego.
[/b] [/size][/center]
|
|