Post by Kaye River Abby Levi Niké on Jun 20, 2007 14:11:35 GMT -5
Met haar hart bonkend in haar keel, en haar handen trillend van de zenuwen opende Abby Rain’s kamerdeur. Ze had de hele dag al gewacht tot het meisje haar kamer zou verlaten, en nu eindelijk was Rain even weg. Abby wist niet voor hoe lang, dus ze moest opschieten. In haar handen had ze een envelop, met een brief, foto en ketting erin. Op de voorkant van de envelop zat een briefje geplakt, met een gedichtje erop. Het kettinkje was een breekhartje, met op de voorkant in zwierige letters ’We belong together’ en dan op elke kant een van hun namen. Op de achterkant stond ’Vergeef me…’ Het was niet goedkoop geweest, maar Abby had het uit wanhoop gedaan. Ze wilde haar vriendin terug.
Tranen liepen over haar wangen, en vielen op de envelop. Abby deed geen moeite ze weg te vegen, of te voorkomen dat ze op het papier zouden vallen. Rain mocht best weten dat ze om haar huilde. Snel schoot ze de kamer binnen, en legde de envelop op Rain’s kussen. Het witte papier stak fel af tegen de felle kleurtjes in de kamer. Even ging Abby op het bed zitten. Ze keek rond, printte de vertrouwde ruimte in zich. Als Rain dit niet zou accepteren, zou hun vriendschap niet meer te redden zijn, dat snapte Abby. Ze zuchtte. Ze wilde verdomme haar vriendin terug! Was dat nou zo moeilijk?! Haar blik viel even op het briefje op de envelop.
Het was een gedichtje dat ze had gemaakt, in een wanhopige bui. Nu pakte ze de envelop en haalde de echte brief eruit. De foto viel er bij uit. Zacht las ze het op.
”Lieve Rain,
Dit kan zo niet langer, we gaan er allebei op deze manier aan onderdoor. Ik wil dit echt graag uitgepraat hebben. Ik wil je niet kwijt, Rain! Maar ik wil Lex ook niet opgeven. Je moet begrijpen dat ik van hem houd. Hij maakt me compleet, en ik ben stapelgek op hem. Hij maakt me gelukkig, bij hem lijkt alles mooi en goed. Alsof er nooit iets anders heeft bestaan dan dat wij twee samen. Ik weet dat ik hem nog maar heel even ken, maar die paar weken lijken een leven lang. Wij noemden elkaar toch ook al na 5 minuten soulmater en beste vriendinnen? Zoiets moet voorbestemt zijn, dat móét gewoon. Waarom zou je dan een paar maanden terughouden blijven, en de liefde laten wachten. Je kunt liefde niet temmen of naar je hand zetten. Zoiets gebeurt gewoon. En waarom dan wachten? Als je er allebei klaar voor bent, als je van iemand houdt. Dat zou onzin zijn.
Serieus, Rain. Ik voelde me zó gelukkig toen het was gebeurd. Ik had alles wat ik wilde. Een schat van een beste vriendin, waar ik echt niet zonder kon, en een perfect vriendje. Het is zo jammer dat jij dat niet zag. Je werd kwaad omdat we in bed waren gedoken. Ik weet niet of ik na dit precies hetzelfde zou hebben gedaan, in ieder geval niet zonder even na te hebben gedacht. Toch heb ik er totaal geen spijt van gehad. Het heeft Lex en mij bij elkaar gebracht. Het heeft ons laten inzien dat we bij elkaar horen. Maar ja, jij zag dat niet. Je begon te schreeuwen over de telefoon. Ik schreeuwde terug. Hing woedend en gekwetst op. Nam zelfs helemaal niet meer op. Het kwaad was geschied. Onze eerste echte ruzie was een feit.
We zaten er allebei heel erg mee; dat merkte iedereen. Allebei zijn we super afgevallen, en zwak door slaapgebrek. Zach, Lex, Luke, iedereen maakt zich zorgen om ons. Lex wilde het zelfs uitmaken zodat wij het weer goed konden maken. Toen hij langskwam, ontplofte we allebei weer. Jij schreeuwde dat ik zwanger was. Ik stortte in. Haatte je. Wilde je weghebben. Zach kwam binnen, terwijl hij er helemaal niets van wist. Hij natuurlijk erg bezorgt. Ik voelde me zó schuldig. Die nacht heb ik geen oog dicht gedaan, maar de hele nacht liggen huilen. Dit alles wordt nog eens mijn dood, als het niet snel goed komt.
De reden dat ik deze brief heb geschreven, en niet echt ben komen praten is simpel. Ik ben bang. Ik ben gewoon bang voor je. Bang dat je weer gaat schreeuwen, en me weer pijn doet. Dat het helemaal niet goed meer zal komen. Dat je me rustig afwijst. Maar nog erger dat ik jóú afwijs, of pijn doe. Dat ik mezelf niet kan houden, en tegen jou begin te schreeuwen. Dat ik je wat aandoe. Ik wil je niet kwijt, maar ik ben te laf om de confrontatie aan te gaan. Oh, wat voel ik me slap nu ik dit schrijf. En wéér huil ik. Het is een gewoonte geworden…
Lieve Rain, het spijt me zo. Ik weet niet hoe ik dit moet zeggen. Er gaat gewoon zóveel oor mijn hoofd dat ik het niet eens allemaal op een rijtje kan zetten. Ik ben in de war. Ik ben slap. Ik ben laf. Ik haat mezelf. Rain, ik heb je nodig. Zonder jou is mijn hoofd één warboel. Jij houdt me op de goede weg. Zonder jou was ik al tien keer gek geworden. Iets dat nu dreigt te gebeuren. Je vindt deze brief vast gezeur, en gooit hem kwaad weg. Of je lacht me uit. Maar je moet gewoon weten dat ik niet zonder je kan. Al waren er tien Lex’en, dan was het nog niet genoeg. Dat kind dat ik nu mijn ‘beste vriendin’ noem, is een trut. Ik haat haar. Ze betekent niets voor me. Al mijn vrienden samen zijn minder waard dan jij. De foto die ik hierbij heb gedaan, is mijn dierbaarste bezit geworden. Weet je nog, toen Zach die had gemaakt op mijn verjaardag vorig jaar. In New York? Ik staar elke dag naar deze foto. De drie musketiers. Ik wil je gewoon terug. Alsjeblieft, vergeef me. Rain, ik smeek je. Vergeef me…”
De brief ontlokte nieuwe tranen. Ze had heel eerlijk haar gevoel geuit in de brief, die af en toe nat was van de tranen. Zacht zuchtte Abby, toen ze de brief weer opvouwde, en bij het kettinkje in de envelop deed.. Rain moest zelf maar zien of ze bij haar kwam en de andere helft aan haar gaf. Abby had expres allebei de helften - ongebroken - gegeven. Dan had Rain een reden om naar haar te komen en het écht goed te maken. De foto bekeek ze even, met dezelfde mistroostigheid. Met nog een wanhopige zucht stond Abby op, en liep de kamer uit. In haar eigen kamer liet ze zich op haar Fatboy vallen. Het wachten was begonnen.
Tranen liepen over haar wangen, en vielen op de envelop. Abby deed geen moeite ze weg te vegen, of te voorkomen dat ze op het papier zouden vallen. Rain mocht best weten dat ze om haar huilde. Snel schoot ze de kamer binnen, en legde de envelop op Rain’s kussen. Het witte papier stak fel af tegen de felle kleurtjes in de kamer. Even ging Abby op het bed zitten. Ze keek rond, printte de vertrouwde ruimte in zich. Als Rain dit niet zou accepteren, zou hun vriendschap niet meer te redden zijn, dat snapte Abby. Ze zuchtte. Ze wilde verdomme haar vriendin terug! Was dat nou zo moeilijk?! Haar blik viel even op het briefje op de envelop.
Het was een gedichtje dat ze had gemaakt, in een wanhopige bui. Nu pakte ze de envelop en haalde de echte brief eruit. De foto viel er bij uit. Zacht las ze het op.
”Lieve Rain,
Dit kan zo niet langer, we gaan er allebei op deze manier aan onderdoor. Ik wil dit echt graag uitgepraat hebben. Ik wil je niet kwijt, Rain! Maar ik wil Lex ook niet opgeven. Je moet begrijpen dat ik van hem houd. Hij maakt me compleet, en ik ben stapelgek op hem. Hij maakt me gelukkig, bij hem lijkt alles mooi en goed. Alsof er nooit iets anders heeft bestaan dan dat wij twee samen. Ik weet dat ik hem nog maar heel even ken, maar die paar weken lijken een leven lang. Wij noemden elkaar toch ook al na 5 minuten soulmater en beste vriendinnen? Zoiets moet voorbestemt zijn, dat móét gewoon. Waarom zou je dan een paar maanden terughouden blijven, en de liefde laten wachten. Je kunt liefde niet temmen of naar je hand zetten. Zoiets gebeurt gewoon. En waarom dan wachten? Als je er allebei klaar voor bent, als je van iemand houdt. Dat zou onzin zijn.
Serieus, Rain. Ik voelde me zó gelukkig toen het was gebeurd. Ik had alles wat ik wilde. Een schat van een beste vriendin, waar ik echt niet zonder kon, en een perfect vriendje. Het is zo jammer dat jij dat niet zag. Je werd kwaad omdat we in bed waren gedoken. Ik weet niet of ik na dit precies hetzelfde zou hebben gedaan, in ieder geval niet zonder even na te hebben gedacht. Toch heb ik er totaal geen spijt van gehad. Het heeft Lex en mij bij elkaar gebracht. Het heeft ons laten inzien dat we bij elkaar horen. Maar ja, jij zag dat niet. Je begon te schreeuwen over de telefoon. Ik schreeuwde terug. Hing woedend en gekwetst op. Nam zelfs helemaal niet meer op. Het kwaad was geschied. Onze eerste echte ruzie was een feit.
We zaten er allebei heel erg mee; dat merkte iedereen. Allebei zijn we super afgevallen, en zwak door slaapgebrek. Zach, Lex, Luke, iedereen maakt zich zorgen om ons. Lex wilde het zelfs uitmaken zodat wij het weer goed konden maken. Toen hij langskwam, ontplofte we allebei weer. Jij schreeuwde dat ik zwanger was. Ik stortte in. Haatte je. Wilde je weghebben. Zach kwam binnen, terwijl hij er helemaal niets van wist. Hij natuurlijk erg bezorgt. Ik voelde me zó schuldig. Die nacht heb ik geen oog dicht gedaan, maar de hele nacht liggen huilen. Dit alles wordt nog eens mijn dood, als het niet snel goed komt.
De reden dat ik deze brief heb geschreven, en niet echt ben komen praten is simpel. Ik ben bang. Ik ben gewoon bang voor je. Bang dat je weer gaat schreeuwen, en me weer pijn doet. Dat het helemaal niet goed meer zal komen. Dat je me rustig afwijst. Maar nog erger dat ik jóú afwijs, of pijn doe. Dat ik mezelf niet kan houden, en tegen jou begin te schreeuwen. Dat ik je wat aandoe. Ik wil je niet kwijt, maar ik ben te laf om de confrontatie aan te gaan. Oh, wat voel ik me slap nu ik dit schrijf. En wéér huil ik. Het is een gewoonte geworden…
Lieve Rain, het spijt me zo. Ik weet niet hoe ik dit moet zeggen. Er gaat gewoon zóveel oor mijn hoofd dat ik het niet eens allemaal op een rijtje kan zetten. Ik ben in de war. Ik ben slap. Ik ben laf. Ik haat mezelf. Rain, ik heb je nodig. Zonder jou is mijn hoofd één warboel. Jij houdt me op de goede weg. Zonder jou was ik al tien keer gek geworden. Iets dat nu dreigt te gebeuren. Je vindt deze brief vast gezeur, en gooit hem kwaad weg. Of je lacht me uit. Maar je moet gewoon weten dat ik niet zonder je kan. Al waren er tien Lex’en, dan was het nog niet genoeg. Dat kind dat ik nu mijn ‘beste vriendin’ noem, is een trut. Ik haat haar. Ze betekent niets voor me. Al mijn vrienden samen zijn minder waard dan jij. De foto die ik hierbij heb gedaan, is mijn dierbaarste bezit geworden. Weet je nog, toen Zach die had gemaakt op mijn verjaardag vorig jaar. In New York? Ik staar elke dag naar deze foto. De drie musketiers. Ik wil je gewoon terug. Alsjeblieft, vergeef me. Rain, ik smeek je. Vergeef me…”
De brief ontlokte nieuwe tranen. Ze had heel eerlijk haar gevoel geuit in de brief, die af en toe nat was van de tranen. Zacht zuchtte Abby, toen ze de brief weer opvouwde, en bij het kettinkje in de envelop deed.. Rain moest zelf maar zien of ze bij haar kwam en de andere helft aan haar gaf. Abby had expres allebei de helften - ongebroken - gegeven. Dan had Rain een reden om naar haar te komen en het écht goed te maken. De foto bekeek ze even, met dezelfde mistroostigheid. Met nog een wanhopige zucht stond Abby op, en liep de kamer uit. In haar eigen kamer liet ze zich op haar Fatboy vallen. Het wachten was begonnen.