|
Post by Angela G. Martinez @ on Aug 23, 2007 17:25:06 GMT -5
Op blote voeten en met haar schoenen in haar handen rende ze het strand op. Haar lip was dik en op haar arm prijkte een blauwe plek. Ze werd moe en liet zichzelf in het zand vallen, ze wist dat ze nu haar dure jurk verpeste. Maar het kon haar allemaal niet meer schelen, die dure etentjes, de dure kleding, het was allemaal een grote leugen. Een masker om te laten denken dat hun leventje perfect was. Hardop snikte ze, die avond hadden ze een etentje gehad met belangrijke zakenmensen maar ze had zich volgends haar stiefvader niet gedragen. Hij had haar buiten het restaurant genomen en tegen haar geschreeuwd. En voor het eerst sinds lange tijd ook weer geslagen. Ze had hem uitgemaakt voor hartenloze mishandelaar en was weggerent. Hij had waarschijnlijk nieteens de moeite gedaan om achter haar aan te gaan - wat maar goed was ook want anders was ze vast uit haar vel gesprongen en had hij een hooggehakte manolo tegen zijn hoofd aangekregen. Zacht snikkend trok ze haar knieen op en sloeg haar armen erom heen. Ze zong zachtjes mee met het liedje 'Never alone' van de 'Barlow girls' dat nu op haar mp3 draaide. En begon toen harder te snikken. Ze zou niet meer terug gaan, dat wist ze zeker. Voor geen goud wou ze nog naar die eikel toe, en naar haar moeder die nu alleen maar aan haar carriere kon denken. Ze kon heus wel voor zichzelf zorgen, ze ging wel in zo'n kraakpand wonen.
|
|
|
Post by wowposter on Nov 12, 2008 3:34:21 GMT -5
|
|