|
Post by engeltje on Apr 17, 2007 6:53:19 GMT -5
Stilletjes staarde Evanna naar de golven, die zacht op het strand knalden. Het water, dat dezelfde kleur als haar ogen had, vloeide over haar blote voeten. Het deed haar niks, ze beschouwde het water als haar vriend, net zoals de rest wat met de natuur te maken had. De zon scheen op haar blanke gezicht, waardoor een glimlach op haar gezicht verscheen. Zoals altijd paste Evanna haar humeur aan bij het weer, alsof dit haar beïvloedde. Ze zuchtte, terwijl de wind haar blonde haar liet wapperen. Kon dit maar altijd zo zijn- zo zonder zorgen dacht Evanna. Ze zuchtte, en als bij donderslag verdween de zon. Achter de wolken, die een schaduw over de wereld wierpen. "Dag Zon, ik zie je vanmiddag wel weer. Ga nu, slaap, rust uit of doe wat je moet doen. Wind zal je helpen" zei ze, niet bepaald hard, maar toch goed hoorbaar. "Zee, jij blijft nog, want weggaan word moeilijk voor jou. Ik zou je graag helpen, maar dat lukt nu eenmaal niet... En je laat me niet alleen, of wel?". Ze zocht even door het zand, vond een zilver-kleurige schelp en trok haar ketting los, die bestond uit een simpel touwtje. Hieraan hingen een spiegeltje, als teken voor de zon, een zakje ter grootte van een knoopje, gevuld met lucht als teken voor de wind, en nu kwam er een schelp aanhangen. Evanna glimlachte tevreden, terwijl ze zich zelf overeind hees. "Dag, Zee. Ik zie je morgen" zei ze nog even, terwijl ze zwaaide naar het water en de lucht. Oké, ze was dan wel maf, maar niet bepaald gestoord. Ze geloofde gewoon sterk in die dingen die er niet waren, praatte tegen alles wat natuur was en verzon haar echte vrienden.
Plots rende ze terug, plofte in het zand neer en ging met haar hand door het water. Haar hand, die tot een vuist gebald was, gleed open en liet een steen naar de bodem zinken. Dit 'offer', zoals ze het noemde, bracht haar dichter bij de natuur. Tenminste, dat dacht ze.
|
|
|
Post by Peter & Rachel & Charlotte on Apr 17, 2007 10:13:43 GMT -5
Rachel lag in het zand, over een boek gebogen. Het was heerlijk weer, voor een moment had ze zelfs overwogen om te gaan zwemmen. Maar dan zou ze óf haar kleren nat moeten maken of naar haar dorm terug moeten gaan om zwemspullen op te halen. Daarom bleef ze maar gewoon van de zon genieten. Geïrriteerd slaakte ze een zucht toen ze zag dat een wolk voor de zon dreef. Ze keek omhoog naar de hemel, alsof de zon daardoor terug zou komen. Ze hoorde iemand praten, verderop zag ze een meisje staan. Vaag herkende ze haar. Ze deed haar uiterste best om te kunnen horen wat het meisje zei. Ze trok haar wenkbrauwen op toen ze het enigzins verstond; ze vond het nogal raar gepraat.
|
|
|
Post by engeltje on Apr 17, 2007 10:19:25 GMT -5
Evanna glimlachte even, draaide zich om en liep weer weg. Waarschijnlijk zou ze hier vanavond weer zijn. Hier komen rond de middag was voor haar doodnormaal, al vonden velen het vreemd. Als je ooit op dit strand was geweest had je haar wel moeten zien, al viel ze niet zo op. Behalve als ze weer eens wat schreeuwde tegen haar 'vrienden'. Plots voelde ze iets voor haar voeten, struikelde en knalde laguit op de grond. Ze was zojuist over Rachel's benen gestruikeld, en was nu zand aan het happen. Een jongen lachte en Evanna wierp hem een kille blik toe. Hij begon alleen meet harder te lachen.
|
|
|
Post by Peter & Rachel & Charlotte on Apr 17, 2007 10:22:50 GMT -5
Rachel had zich weer op haar boek gericht en schrok zich een ongeluk toen ze plotseling iets tegen haar benen aan voelde komen. Ze keek om en zag Evanna in het zand liggen. 'Wat - Gaat het?' vroeg Rachel aarzelend. Ze ging rechtop zitten en keek het meisje aan, daarna stak ze haar een hand toe om haar overeind te helpen. Ze wierp de jongen die erom lachte een giftige blik toe, die meteen zijn mond hield. Niet dat hij bang was voor Rachel, maar Rachel kon héél erg boos kijken. Zoals nu.
|
|
|
Post by engeltje on Apr 17, 2007 11:06:32 GMT -5
Evanna pakte de hand aan en trok zich overeind. Als antwoord op de vraag knikte ze . Ze veegde het stof van haar broek en uit haar haar. TOen draaide ze zich, zonder nog naar Rachel te kijken, om. Woorden hoefde ze niet te spreken- dat wist bijna iedereen. Haar blikken zeiden altijd genoeg- behalve als ze zelf niet wist wat ze moest. "Miki Ato Rijo" mompelde ze tegen zichzelf. Dit waren woorden uit de taal die ze zelf verzonnen had; de taal die ze vaak gaf tegen dieren. Ze geloofde dat ze haar dan verstonden. "Rola Kras Mikor" vervolgde ze, iets harder. Het was niet meer tegenzichzelf, maar tegen het konijntje dat was aan komen huppelen. Het sprong om haar voeten heen en Evanna glimlachte.
|
|
|
Post by Peter & Rachel & Charlotte on Apr 17, 2007 13:04:48 GMT -5
Rachel aarzelde even en keek naar wat Evanna deed. Wat voor taal sprak ze daar? Rachel kende heel wat talen, maar dit kwam haar niet bekend voor. Ze zag het konijntje en glimlachte flauwtjes. Ze deed een stap naar Evanna toe. 'Ik ben Rachel,' stelde ze zich voor. Ze verplaatste haar blik van het konijntje naar Evanna. In de verte hoorde ze de jongen nog iets roepen als 'probeer je soms vrienden te maken?!', maar ze trok er zich niets van aan. Ze wist wel dat Evanna niet bekend stond als het normaalste meisje van de school, maar daarom kon ze best wel aardig zijn.
|
|
|
Post by engeltje on Apr 17, 2007 13:10:56 GMT -5
Evanna keek naar de jongen, die gekke bekken begon te trekken. "Oe, Mvr. Freak kijkt me aan! Whaa! Màààm, Evanna kijkt me aan! màmà, help!" riep hij, en Evanna gaf hem een woedende blik. De jongen keek haar aan, deed serieus, trok een gek gezicht en rende weg. Evanna zuchtte opgelucht. "Rakati Mijoto Lakyt" vervolgde ze tegen het beest, aslof ze Rachel niet gehoord had. Het konijntje keek haar aan met zijn kraaloogjes en begon te snuffelen. Evanna glimlachte, en bekeek het konijntje. "Kaï lakke Maroç?". Evanna glimlachte opnieuw, vooral omdat de jongen terug kwam. Hij was bang- hij had vrienden gehaald. Loser dacht Evanna, terwijl ze keek naar de groep die lachte, wees en opnieuw in lachen uitbarstte
|
|
|
Post by Peter & Rachel & Charlotte on Apr 17, 2007 13:22:26 GMT -5
Rachel aarzelde even maar haalde daarna bijna onmerkbaar haar schouders op. Als ze niet met haar wilde praten, nou, dan niet. Rachel ging door haar knieën en pakte haar boek en haar tas, van plan om maar eens naar huis te gaan. Ze keek op en zag de jongens staan. Maar wat graag had ze nu een grote mond gehad om de jongens helemaal de huid vol te schelden, maar nee, daar had ze de moed niet voor. In plaats daarvan bleef ze de jongens schaapachtig aan kijken.
|
|
|
Post by engeltje on Apr 18, 2007 7:27:04 GMT -5
Jongens kunnen hun loserige kop ook nooit halen- ach, er komen meiden bijstaan. Dus? Ze zijn gewoon laf- LAF dacht Evanna, terwijl ze naar de groep keek. "Zeg nerdo, probeer je soms vrienden te maken met iemand die géén woord zegt? Deze griet hier kent haar wel; het is haar ex-buurmeisje. Ooit waren ze vrienden, maar deze werd populair en wou niet meer met mensen omgaan die freak waren. Mischien dat dat je overtuigd" liep de grootste van hets tel, terwijl hij een meisje meesleepte. Het meisje grijnsde kil. Nee, Evanna. Houd je in- laat ze maar leugens vertellen- ik heb nooit goede vrienden gehad. Evanna, rustig. Het zijn populaire mensen- de losers dacht ze, terwijl ze een kille blik op de groep wierp. Deze begon hard te lachen. "LEUGENAAR!" gilde Evanna plots, al kreeg ze daar al gauw spijt van. Nu zou ze pas problemen krijgen- echte problemen. De jongen deed alsof hij bang was, en een ander immiteerde haar. Evanna voelde de woede opkomen, maar negeerde dit en plofte neer in het zand. "Zo- dus Freak Evanna heeft wat gezegt? Ik zou bijna bang worden! Ik heb trouwens op internet wat namen+ betekenis gevonden; Evanna betekend Dwaas, wist je dat?" riep een tamelijk uit de kluiten gewassen meisje. Evanna voelde tranen opkomen, maar beet op haar lip, tot ze de smaak van bloed proefde.
|
|
|
Post by Peter & Rachel & Charlotte on Apr 18, 2007 11:47:48 GMT -5
Rachel stond roerloos toe te kijken. Wat moest ze doen? Ze was veel te laf om iets tegen die pesters te zeggen, maar ze wilde er ook niet zomaar bij weglopen. En ze wilde al helemaal niet hier blijven staan. 'Evanna, kom, we gaan weg,' zei Rachel, zacht, zodat de pesters het niet konden horen, maar toch zo dat ze er zeker van was dat Evanna het had gehoord. Ze aarzelde even, maar pakte daarna Evanna's arm vast. Zachtjes trok ze haar mee.
|
|
|
Post by engeltje on Apr 24, 2007 8:09:46 GMT -5
Evanna keek lichtelijk verbaasd naar Rachel- was dat diezelfde persoon die zich net nog nijdig had omgedraait omdat ze niks zei? Hoe kon iemannd zo verassend zijn? Nee, Evanna. Ze is en blijft een mens- je hoort haar normaal te behandelen, zoals je jezelf ook behandelt. Mischien wel iets beter, ofzo. Véél beter, want het is een mens. Denk dat haar weg- want je wilt haar niet zien als een vuurgeest- denk dat haar weg, Evanna! dacht ze twijvelend, wat duidelijk te zien was aan haar gezicht.
|
|
|
Post by Peter & Rachel & Charlotte on Apr 26, 2007 9:09:47 GMT -5
Rachel keek Evanna aan en fronste haar voorhoofd. 'Wil je liever bij -,' Rachel zocht de goede woorden, 'deze figuren blijven?' vroeg ze, met een licht hoofdknikje naar de pesters een eindje verderop. Ze praatte niet erg luid, zodat alleen Evanna haar kon horen. Ze had inmiddels Evanna's arm losgelaten. Haar ogen flitsten van de pesters naar Evanna en weer terug.
|
|
|
Post by engeltje on Jun 26, 2007 13:44:43 GMT -5
Als jezelf behandelen? Kan je iemand nog erger behandelen? stibbelde een tweede gedachte tegen. Evanne bleef stijd staan, terwijl haar geweten aan het ruzieën was met zichzelf. Het is een normaal mens, verdorie! Behandel haar normaal, alsof ze een- mens is! Behandel haar beter als jezelf, dat is wat je moet doen. Nee, je ket haar toch niet? Waarom zou je haar normaal behandelen? Omdat ze een mens is, die jou ook normaal behandeld. Ze sloot haar ogen en balde haar handen tot vuisten.
|
|
|
Post by Peter & Rachel & Charlotte on Jun 27, 2007 11:28:32 GMT -5
Rachel bleef even een tijdje staan toekijken, afwachtend of er nog iets zou gebeuren aan Evanna's kant. Ze zuchtte even diep, wierp nog een blik op de pesters, en mompelde toen: 'Nou... Ik ga nu, in ieder geval.' Ze keek Evanna nog even aan, draaide zich daarna om en liep het strand af. Ze had geprobeerd contact te zoeken, maar als dat onbeantwoord bleef, wilde Rachel zich niet opdringen. Bovendien wilde ze niet graag dat die pesters zich op haar gingen richtten omdat ze tijden bleef staan zeuren of Evanna alsjeblieft mee wilde gaan.
|
|