|
Post by Rain Jarlé Diego Kayleigh on Apr 11, 2007 13:26:37 GMT -5
Felle zonnenstralen sneden door het bladerdak van de oude eik, waar een magere gestalte zich onder had genesteld. Zandkleurige haren, met een lichte slag hingen langs haar smalle, bleke gezichtje. Bruine ogen staarden de wereld in, omringt door lichte wallen - tekenen van haar slechte nachtrust van die nacht. Ze droeg een strakke spijkerbroek, die zichtbaar te klein was. Een dun hempje zat strak om haar dunne torso heen.
Een zacht, warm zomerbriesje tilde één van haar lokken op. Het meisje zat met haar rug tegen de harde stam aan, haar ogen nu gesloten. Ze pakte haar tas, een oude east-pack - een schoudertas, zwart met buttons - en haalde haar schetsblok eruit. Haar naam had ze er met een rode pen opgekrast: "Jarlé Diana Aidin"
Met het schetsblok op haar schoot en een pen in haar bleke hand begon Jarlé te schetsen. Eerst een hoofd, dan een lichaam. Langzaam begon ze met de ogen. Met moeilijkste maar mooiste onderdeel. Geconcentreerd en gefocust op de tekening zat ze daar. Alleen, maar vredig.
|
|
|
Post by nouan on Apr 11, 2007 13:35:48 GMT -5
Dezelfde felle zonnestralen verlichtten een tekening in een soort schetsboek. het plaatje was van een meisje, kattenorens taart, mangagedoe. Een groene pen lag ernaast, en weer daarnaast zat een meisje, voor zich uit te staren.
"Huiswerk.. Al af: Mompelde ze verveeld. Ze keek weer naar de tekening en pakte het boek op, ze sloeg een bladzeide om en keek naar het witte vel. Met rustige halen begon ze een dunne schets van een dier te maken. De ogen, daar was ze het best in, maar de verhouding van de dierenlijven lukten niet vaak, in tegenstelling tot de andere lijven lukte deze wel. Snel maakte ze de lijnen wat duidelijker, tekende ze er wat bloemetjes omheen en zette ze haar naam eronder. Setah Seer.
|
|
|
Post by Rain Jarlé Diego Kayleigh on Apr 11, 2007 13:44:47 GMT -5
Jarlé keek op. Je kon echt zien dat de school uit was. Het was al tegen vieren, en leerlingen kwamen in grote groepen het schoolplein op. De fontijn werd weer bezet door de cheerleaders en de populaire leerlingen, de emo's zaten tussen de bomen, een stukje verder weg van Jarlé. De Wannabe populars zaten vlak bij de fontijn, aan het aanpappen met de Cheerleaders. Jarlé zuchtte, konden mensen niet normaal doen?!
De tekening was nog lang niet af. Jarlé tekende langzaam, precies, en gepassioneerd. Ze hield van tekenen. Ze stopte haar ziel er in. Haar bruine ogen scanden de leerlingen. De meeste kende ze vaag van gezicht, maar haar blik viel op Setah, een meisje waar ze vorig jaar bij in de klas had gezeten. Ze vond haar maar een slijmbal, maar dat vond ze van bijna iedereen.
|
|
|
Post by nouan on Apr 11, 2007 13:48:02 GMT -5
Setah keek even op en zag dat Jarlé ook aan het tekenen was. Dát had ze nooit van haar geweten, na ja, leuke kant. Ze begon zich af te vragen wat Jarlé aan het tekenen was maar begon daarna aan de schaduwen van het dier. Toch werd ze na het tekenen van de schaduwen weer nieuwschierig en liep ze op Jarlé af.
|
|
|
Post by Rain Jarlé Diego Kayleigh on Apr 11, 2007 13:51:25 GMT -5
Jarlé's blik verharde. Wat moest Setah van haar?! Ze rolde bijna onzichtbaar met haar ogen. Ze haatte contact met mensen die haar alleen maar zouden gebruiken. Tenminste, dat dacht zij. "Hallo." Zei Jarlé koeltjes. Afstandelijk en zakelijk. Zoals altijd. Ze klapte haar schetsboek dicht, dat hoefde Setah niet te zien. Ze pakte haar MP3 speler, een hele oude die ze ooit gestolen had, en stopte ze oortjes in haar oren. Ze had geen computer om de muziek op haar mp3 te zetten, maar ze mocht alle liedjes van Catherina overnemen. "I don't love you" van My Chemical Romance stroomde haar oren in.
|
|
|
Post by nouan on Apr 11, 2007 13:54:41 GMT -5
"Hoi" Zei Setah. "Ik wist niet dat jij ook tekende" Ze hield haar schetsboek in haar hand geklemd, alsof ze het kwijt kon raken door het zachtste briesje. Zelf had ze ook een oordop van haar MP3 in, de ander hing naar beneden, langs haar lijf. Niet te mager, niet te dik, gemiddeld. Ze vond zichzelf maar saai, maar iets anders wilde ze ook niet. Ze had expres versleten kleding aan, ze wilde niet dat iedereen haar een rijke opschepster zou gaan vinden, ze hield namelijk helemaal niet van het feit dat ze rijke ouders had. Haar blik was gewoon.
|
|
|
Post by Rain Jarlé Diego Kayleigh on Apr 11, 2007 14:09:44 GMT -5
"Dan weet je het nu." Zei ze sarcastisch. Wat moest ze van haar?! Ze rolde nogmaals met haar ogen. Het nummer was afgelopen, en ze klikte het volgende nummer aan. Boulevard of Broken Dreams van Green Day dit keer. Ze zuchtte zachtjes, sloot haar ogen en leunde tegen de boom aan. Ze deed alsof Setah er niet was. Kon haar het schelen!
|
|
|
Post by nouan on Apr 11, 2007 14:12:30 GMT -5
Setah keek Jarlé even aan en draaide zich toen om om terug naar het bankje te gaan, verder tekenen. Sjee, het leek wel alsof niemand haar echt mocht. Een echte goede vriendin had ze niet, ze had alleen haarzelf. Zuchten pakte ze haar pen en ging ze op het bankje zitten, ze krastte maar wat, kijken wat eruitkwam.
|
|
|
Post by Rain Jarlé Diego Kayleigh on Apr 11, 2007 14:18:35 GMT -5
Jarlé zuchtte opgelucht. "Eindelijk..." Fluisterde ze zachtjes, maar net hard genoeg zodat Setah het zou horen. Ze had er geen problemen mee mensen oneerlijk te behandelen. Zij werd net zo behandeld! Tevreden zakte ze onderuit, en tekende verder.
Honderden gedachten schoten door haar hoofd, ze was Setah allang vergeten. Haar moeder zou vanavond thuiskomen... Ze rilde bij de gedachen. Ze haatte haar moeder, nee, ze was bang voor haar moeder. Haar moeder haatte háár. Ze zuchtte zachtjes. En ze moest ook nog naar de bibliotheek voor haar bijbaantje... Het zou krap worden deze maand. Ze had maar 50 van haar moeder gekregen.
|
|
|
Post by nouan on Apr 11, 2007 14:33:48 GMT -5
Setah negeerde Jarlé. Niemand deed echt normaal tegen haar. Meestal kon er alleen maar een klein 'Hoi' vanaf, De mensen in haar dorm kende ze ook nauwelijks. Zuchtend stond ze op, het was warm. Ze zocht een oude eik op en ging daar in de schaduw zitten.
Ze begon te schetsen, het beeld van haarzelf in haar gedachten, hoe ze eigenlijk wou zijn. Ze tekende zichzelf rondhangend met een vriendin waarvan je geen gezicht kon zien, gewoon praten, iemand die ze kan vertrouwen.
|
|
|
Post by Rain Jarlé Diego Kayleigh on Apr 11, 2007 14:37:18 GMT -5
Jarlé rolde weer met haar ogen. "Je weet echt niet van ophouden he?" Vroeg ze nog steeds monotoon. Ze schudde haar hoofd. De schets in haar hand begon nu echt op een tekening te lijken. Een hopeloos meisje, haar handen voor haar huilende gezicht. Een stel andere mensen die in een kring rond haar heen stonden. Met een brok in haar keel keek Jarlé naar de tekening. Hoe vaak had zij er wel niet zo uitgezien?
|
|
|
Post by nouan on Apr 20, 2007 15:28:16 GMT -5
Setah keek Jarlé aan en rolde ook met haar ogen. Daarna richtte ze zich weer op haar tekening. Haar tekening vormde een meisje dat met de rug naar haar toe stond, zonder emoties, ze hield van dat soort tekeningen, je kon er van alles bij verzinnen. Toch koos ze zelf het vaakst voor de emotie teruggetrokken.
De lucht begon een beetje grijs te worden en de zon verdween. Setah keek even boos naar de lucht, het weer zat ook werkelijk nooit mee. Ze rilde en liep weer naar een andere boom.
|
|