Post by Bridget.David.Evan.Loïs on Mar 11, 2007 13:37:37 GMT -5
Langzaam sloop hij het winkeltje binnen, in het plaatselijke winkelcentrum van Purple moon Academy. Modderige voetsporen liet hij achter op de brandschone vloer. Net schoongeboend door medewerkster Rebecca, een iethingy magere vrouw met roodgeverfd haar. Zij haalde haar wenkbrauwen op toen zij hem zag, zich afvragend wat hij hier in een kledingwinkel voor meisjes wou gaan doen.
“Wil je iets voor je vriendinnetje kopen?”. Haar stem klonk scherp in de winkel. Op de achtergrond klonk zacht een liefdesliedje van James Blunt. David keek haar iethingy onverschillig aan, alsof zij hem had gestoord in een heel belangrijk iets. “Nee” antwoorde hij bot, en draaide zijn rug naar hem toe. De baggy grijze trainingsachtige broek hing op zijn middel, en zijn onderbroek kwam er half bovenuit. Een witte, zag Rebecca, vanachter haar tijdschrift over de huidige mode.
Ze zag hoe David geïnteresseerd bleek te zijn in de mooie armbanden. Met een aantal exemplaren kwam hij op haar af. “Is dit van echt goud?”
“Ja” zei ze en glimlachtte, oprecht verbaasd dat een jongen zich hier in interesseerde. Hij zou toch een vriendinnetje hebben, maar hij durfde dat vast niet te zeggen, dacht ze glimlachend.
“Echt goud?” David trok zijn wenkbrauwen omhoog. “Het ziet er nogal nep uit..”. Hij grijnsde. Manier nummer een om medewerkers van een winkel kwaad te krijgen.
“Het is echt goud” hield Rebecca vol.
Davids blik viel op Rebecca’s been, dat in het gips zat. “Hoe komt dat?”
“Gevallen met dansen” bekende Rebecca. David glimlachhte meelevend, tenminste, dat dacht Rebecca, want eigenlijk moest hij lachen omdat hij het zich niet kon voorstellen dat dit meisje kon dansen. Überhaupt.
“Dus je kan nu vast niet meer dansen, en hard rennen enzo..”
Rebecca trok een pijnlijk gezicht terwijl ze hem de armbanden overhandigde. “Inderdaad niet nee”.
“Nou” zei David met een duivelsachtige grijns op zijn gezicht. “Dat komt mooi uit he?”.
Met die woorden draaide hij zich in een ruk om en stoof de winkel uit. Achter zich hoorde hij Rebecca verbaasd gillen en het alarm in de winkel afgaan.
De sieraden verdwenen in zijn zak en hij stoof het hoekje om, niet op de mensen lettend die aan het winkelen waren. Hij was nu ver genoeg.
Hijgend kwam hij tot stilstand en bekeek zijn buit. Een dure zonnebril, en die armband van 19.50. Natuurlijk kon hij het weer doorverkopen voor nog meer geld.
Hij weerstond de verleiding zichzelf op zijn rug te kloppen, en te zeggen dat hij het goed gedaan had. Toch had hij het goed gedaan. Weer niet betrapt. Grijnzend liet hij de dingen weer in zijn zak vallen en liep rustig verder, alsof er niets gebeurd was…
“Wil je iets voor je vriendinnetje kopen?”. Haar stem klonk scherp in de winkel. Op de achtergrond klonk zacht een liefdesliedje van James Blunt. David keek haar iethingy onverschillig aan, alsof zij hem had gestoord in een heel belangrijk iets. “Nee” antwoorde hij bot, en draaide zijn rug naar hem toe. De baggy grijze trainingsachtige broek hing op zijn middel, en zijn onderbroek kwam er half bovenuit. Een witte, zag Rebecca, vanachter haar tijdschrift over de huidige mode.
Ze zag hoe David geïnteresseerd bleek te zijn in de mooie armbanden. Met een aantal exemplaren kwam hij op haar af. “Is dit van echt goud?”
“Ja” zei ze en glimlachtte, oprecht verbaasd dat een jongen zich hier in interesseerde. Hij zou toch een vriendinnetje hebben, maar hij durfde dat vast niet te zeggen, dacht ze glimlachend.
“Echt goud?” David trok zijn wenkbrauwen omhoog. “Het ziet er nogal nep uit..”. Hij grijnsde. Manier nummer een om medewerkers van een winkel kwaad te krijgen.
“Het is echt goud” hield Rebecca vol.
Davids blik viel op Rebecca’s been, dat in het gips zat. “Hoe komt dat?”
“Gevallen met dansen” bekende Rebecca. David glimlachhte meelevend, tenminste, dat dacht Rebecca, want eigenlijk moest hij lachen omdat hij het zich niet kon voorstellen dat dit meisje kon dansen. Überhaupt.
“Dus je kan nu vast niet meer dansen, en hard rennen enzo..”
Rebecca trok een pijnlijk gezicht terwijl ze hem de armbanden overhandigde. “Inderdaad niet nee”.
“Nou” zei David met een duivelsachtige grijns op zijn gezicht. “Dat komt mooi uit he?”.
Met die woorden draaide hij zich in een ruk om en stoof de winkel uit. Achter zich hoorde hij Rebecca verbaasd gillen en het alarm in de winkel afgaan.
De sieraden verdwenen in zijn zak en hij stoof het hoekje om, niet op de mensen lettend die aan het winkelen waren. Hij was nu ver genoeg.
Hijgend kwam hij tot stilstand en bekeek zijn buit. Een dure zonnebril, en die armband van 19.50. Natuurlijk kon hij het weer doorverkopen voor nog meer geld.
Hij weerstond de verleiding zichzelf op zijn rug te kloppen, en te zeggen dat hij het goed gedaan had. Toch had hij het goed gedaan. Weer niet betrapt. Grijnzend liet hij de dingen weer in zijn zak vallen en liep rustig verder, alsof er niets gebeurd was…