|
Post by Stella S. Sanchez on May 8, 2007 12:21:47 GMT -5
Op de een of andere manier was Stella's humeur vandaag vréselijk. Ze voelde zich slecht, had overal kritiek op, had nergens zin in...
In de hoop op het zien van wat zonnestralen - en daarbij hopend op een verbetering van haar humeur - was Stella naar de grasvelden 'gevlucht'. Mensen keken haar raar aan, ze had geen idee waarom. Misschien was het omdat ze nieuw was, hópelijk was het daarom. Enerzijds was het heerlijk om als het ware overnieuw te beginnen, anderzijds voelde ze zich op dit moment slechter dan op de vorige scholen waar ze had gezeten, daar was Stella in ieder geval eigenlijk nooit alleen geweest. Natuurlijk had ze al wel een klein aantal mensen gezien of ontmoet, maar ze liet niet zo snel mensen dicht bij haar in de buurt komen op emotioneel vlak. Daarbij was het daar sowiso te vroeg voor, naar haar mening.
Het bleek dat het de vorige avond had geregend en het gras was redelijk nat. De optie 'op het gras zitten' was dus al vrij snel géén optie meer. Het enige positieve dat Stella tot nu toe op de grasvelden had gezien waren de prille straaltjes licht die de zon vrijuit liet gaan. Het was in ieder geval iets, maar ze nam er geen genoegen mee. "kom op zon, gierigaard" mompelde ze enigsinds nors. Stella besloot gewoon te lopen, als het haar ging irriteren kon ze altijd nog terug naar binnen gaan.
|
|
|
Post by louise on May 21, 2007 11:47:10 GMT -5
Met haar blik op de grond gericht liep ze richting de grasvelden. Natuur stond haar altijd wel aan, welke bui ze ook in was. Ze was vandaag opgestaan met een rotgevoel. Ze voelde zich behoorlijk eenzaam en had tot nu toe nog niemand ontmoet op Purple Academy. Iedereen leek hun eigen leventje te leiden en te weten waar ze heen moesten. Ze bracht een diepe zucht uit en keek op om even om haar heen te kijken. Het was niet bepaald druk maar ze kreeg wel een benauwd gevoel. Ze plofte uiteindelijk op het gras neer en kwam er te laat achter dat deze nog behoorlijk vochtig was. "Ugh, rot toch op" zei ze tegen het gras bedoeld maar bleef toch zitten. Ze was benieuwd of er nog leven in PMA was. Ze had echt geen zin om hier vast te zitten in het land van saaiheid.
|
|
|
Post by Stella S. Sanchez on May 22, 2007 13:11:18 GMT -5
Traag vervolgde ze haar weg, vanuit het niets opschrikkend door een stem. Ze herkende het meisje als degene bij de kluisjes. Stella twijfelde, zou ze een gesprek aanknopen of gewoon doorlopen? Ze voelde zich sinds ze op Purple Moon was aangekomen continu onzeker. Stella was dan ook niet gewend om zoveel alleen te zijn, zelfs vroeger had ze altijd Kandice nog gehad.
Ze besloot nog trager dan voorheen door te lopen, wat moest ze anders? Haar humeur werd in ieder geval niet veel beter van het buiten lopen. De zon vertikte het om beter en feller te gaan schijnen, het gras was nat, er was hier - op enkele mensen na - niemand en ze had het lef nu even niet iemand aan te spreken. Wat een leven, ze vond het nu al leuk hier, niet. Doe niet zo negatief sprak ze zichzelf in haar gedachten toe. Het hielp alleen niet veel.
|
|
|
Post by louise on May 22, 2007 15:37:12 GMT -5
Met een korte blik op haar horloge kwam ze erachter dat ze zo echt moest opstappen. Haar maag begon al aan te geven dat het gevoerd wou worden. Ze beet op haar lip en probeerde het gevoel weg te drukken. Het laatste wat ze wou was alleen aan een tafeltje terecht komen.
Haar ogen dwaalden af naar de grasvelden en zag een meisje lopen die ze ergens van leek te kennen. Ze glimlachte lichtjes toen ze haar als Stella herkende. Ze had het meisje al eerder ontmoet bij de kluisjes. Aardig leek ze wel. Een iemand is beter dan niemand, bedacht ze. "Hey Stella" riep ze uiteindelijk toch maar uit en stak haar hand uit. Ze had het gevoel dat Stella haar allang in het oog had gehad maar gewoon niet naar haar toe wou komen. Boeien, dacht ze bijzichzelf. Positief blijven had ze zichzelf altijd laten geloven en dat hield ze nu ook gewoon vol.
|
|
|
Post by Stella S. Sanchez on May 27, 2007 10:23:57 GMT -5
In haar hoofd bleef ze liedjes herhalen, puur om zichzelf af te leiden en te zorgen dat het leek alsof ze het helemaal niet erg vond om alleen buiten te lopen. Stella had geen idee of het ook echt zo zou lijken, maar een poging doen kon in ieder geval geen kwaad, had ze zo het idee. Bij het horen van haar naam keek ze verward opzij. "eh. Hoi" ze forceerde een glimlach die niet erg lang rond haar lippen bleef staan. Stella bleef schaapachtig stilstaan en wist niet hoe ze zich een houding moest geven. Moest ze doen zoals ze juist had gepretendeerd of gewoon zoals ze zich echt voelde? Ze stak haar handen in haar zakken en deed niets.
|
|
|
Post by louise on May 27, 2007 15:17:51 GMT -5
Ze zag dat Stella niet echt wist een houding te geven. Ze besloot zelf het initiatief te nemen door op te staan en niet al te snel naar haar toe te lopen. Het maakte haar niet echt veel uit of Stella met haar wou praten of niet. Dan moest ze dat maar zeggen, besloot ze. "Ook alleen aan het verkennen?" vroeg ze met een glimlach. Het was misschien een beetje overdreven maar veel kon het haar niet schelen wat andere mensen van haar dachten. Lieten ze maar..
|
|