Post by Kaye River Abby Levi Niké on May 31, 2007 11:23:15 GMT -5
Ja, mijn grote passie is schrijven, en ik wilde wel eens weten wat jullie er van vinden Tis niet veel soeps ofzo
Een kort verhaal/stuk, ooit geschreven ergens voor:
Dood. Hij moest dood. Dat was het enige dat de jongen verdiende, en na wat hij had gedaan was het eigenlijk nog te genadig.
“Hé, schatje. Kom dan bij papa!” Woede klonk door in die raspstem, die aan een uit de kluiten gewassen jongen toebehoorde. Hij had een knap gezicht en een wasbordje, maar de arrogantie verpeste zijn uiterlijk. Om hem heen stonden zijn maten, al even groot en bonkig, maar stukken lelijker.
“Ik zal je eens een lekkere beurt geven!”
“Donder op!” Dit keer was de stem afkomstig van een meisje. Haar stem klonk angstaanjagend boos en haar gezicht leek op een donderwolk. Haar zwarte ogen stonden vol tranen en haar mond was een dunne, witte streep geworden. Haar hand had ze op haar broekzak, waar duidelijk de vorm van een zakmes te zien was.
“Kijk eens jongens, ons chickie is boos. Omdat papa haar nerdje heeft gedood,” spotte de jongen. Hij grijnsde even naar zijn maten, en keek toen weer naar het meisje. “Doe niet zo dom, Dana. Ik heb veel meer te bieden dan die sukkel had, en dat weet je. Daar komt nog eens bij dat hij dood is. Het ziet er naar uit dat ik als enige ben overgebleven.”
Het meisje, Dana Fergusson, voelde haar hele lijf trillen van kwaadheid en angst. Angst voor deze jongen, de moordenaar van haar vriendje, maar ook angst voor zichzelf en voor de waarheid. De jongen, Zack, had gelijk. Hij hád meer te bieden. Was het niet Dana die niet had kunnen kiezen? Hij had haar de kans gegeven en toen ze die niet had gegrepen, had hij de keuze gemaakt. Alleen had ze nooit verwacht dat hij hem zou vermoorden. Maar haar dode vriendje was zo lief en begrijpend geweest! Hij had haar laten zijn wie ze was in haar hart; niet de populaire, mooie cheerleader maar de onzekere, verlegen Dana. Nu was het te laat. En Zack had zelfs toegegeven dan hij haar vriendje had vermoord. Ze wist hoe. Een paar dagen geleden had ze het telefoontje gehad. Hij had zelfmoord gepleegd, volgens de politie. Ze hadden hem gevonden in een rivier, met een gebroken touw rond zijn nek. Het had erop moeten lijken dat het zelfmoord was, maar het was gewoon pure moord. En de moordenaar stond voor haar. Nu zou híj doodgaan. Door Dana’s hand.
Hardop vervloekte ze zichzelf. Had ze maar verstandig gedaan, dan had hij nu nog geleefd. Al maanden lang ruzieden de twee jongens om haar, en ze had er zelf gebruik van gemaakt. Ze had van beiden een graantje meegepikt. Toen ze uiteindelijk voor de ander koos, was Zack boos geworden, en had gedreigd hun beiden te vermoorden. Dana had hem keihard uitgelachen, en was weggelopen. Dat hij het echt zou doen, was nooit bij haar opgekomen. De tranen stroomden nu echt over haar wangen, wat gelach en gespot opriep bij de vrienden van Zack. Deze maande ze tot stilte en liep naar de trillende Dana toe. Hij sloeg zijn armen om het trillende meisje, denkend dat haar gesidder van de emoties kwam. Het waren inderdaad haar emoties, maar niet die Zack dacht. Snel als de bliksem greep ze het zakmes en stak het lemmet diep in de arm van Zack. Ze voelde hoe het staal bot raakte en hoe de sterke armen om haar heen verslapten. De jongens staarden haar geschrokken aan en gingen toen in de aanval. Zack kreunde en gaf Dana toe een keiharde klap. Ze voelde hoe haar neus brak onder zijn hand en klapte dubbel toen een bonkige jongen haar in haar buik stompte. Het warme bloed uit haar neus spoot als een fontein over haar kleren en lichaam en ze voel huilend op de grond. Geluid kwam er niet uit haar keel, die werd door een woedende Zack dichtgeknepen. Zijn gewonde arm hing bloedend naast hem en zijn ogen waren half dichtgeknepen van pijn. Dana’s ogen traanden en ze voelde hoe haar lichaam slap werd. Ze moest ademen, anders zou ze stikken. Met haar laatste krachten zwierde ze haar benen op, midden in het kruis van Zack. Hij klapte dubbel en liet Dana’s keel los. Zij haalde gulpend adem en hoestte. Toen voelde ze weer een slag tegen haar hoofd en ze sloot haar ogen. Haar gezicht zat onder het bloed en ze was bont en blauw. Ze voelde hoe de jongens haar begonnen te trappen. Ze voelde hoe het lemmet van haar eigen mes en dat van een andere in haar buik drongen. Ze voelde hoe het bloed uit haar wonden stroomde. Ze voelde hoe haar darmen door een snee in haar buik naar buiten gleden. Toen voelde ze niets meer en werd het zwart voor haar ogen. Het laatste wat ze hoorde waren Zack’s woorden. “Kies verstandig, Dana”
Argh, is echt slecht als ik het zo terug lees O.o
---------------------------------------------------------------------------------------
Een kort verhaal/stuk, ooit geschreven ergens voor:
Dood. Hij moest dood. Dat was het enige dat de jongen verdiende, en na wat hij had gedaan was het eigenlijk nog te genadig.
“Hé, schatje. Kom dan bij papa!” Woede klonk door in die raspstem, die aan een uit de kluiten gewassen jongen toebehoorde. Hij had een knap gezicht en een wasbordje, maar de arrogantie verpeste zijn uiterlijk. Om hem heen stonden zijn maten, al even groot en bonkig, maar stukken lelijker.
“Ik zal je eens een lekkere beurt geven!”
“Donder op!” Dit keer was de stem afkomstig van een meisje. Haar stem klonk angstaanjagend boos en haar gezicht leek op een donderwolk. Haar zwarte ogen stonden vol tranen en haar mond was een dunne, witte streep geworden. Haar hand had ze op haar broekzak, waar duidelijk de vorm van een zakmes te zien was.
“Kijk eens jongens, ons chickie is boos. Omdat papa haar nerdje heeft gedood,” spotte de jongen. Hij grijnsde even naar zijn maten, en keek toen weer naar het meisje. “Doe niet zo dom, Dana. Ik heb veel meer te bieden dan die sukkel had, en dat weet je. Daar komt nog eens bij dat hij dood is. Het ziet er naar uit dat ik als enige ben overgebleven.”
Het meisje, Dana Fergusson, voelde haar hele lijf trillen van kwaadheid en angst. Angst voor deze jongen, de moordenaar van haar vriendje, maar ook angst voor zichzelf en voor de waarheid. De jongen, Zack, had gelijk. Hij hád meer te bieden. Was het niet Dana die niet had kunnen kiezen? Hij had haar de kans gegeven en toen ze die niet had gegrepen, had hij de keuze gemaakt. Alleen had ze nooit verwacht dat hij hem zou vermoorden. Maar haar dode vriendje was zo lief en begrijpend geweest! Hij had haar laten zijn wie ze was in haar hart; niet de populaire, mooie cheerleader maar de onzekere, verlegen Dana. Nu was het te laat. En Zack had zelfs toegegeven dan hij haar vriendje had vermoord. Ze wist hoe. Een paar dagen geleden had ze het telefoontje gehad. Hij had zelfmoord gepleegd, volgens de politie. Ze hadden hem gevonden in een rivier, met een gebroken touw rond zijn nek. Het had erop moeten lijken dat het zelfmoord was, maar het was gewoon pure moord. En de moordenaar stond voor haar. Nu zou híj doodgaan. Door Dana’s hand.
Hardop vervloekte ze zichzelf. Had ze maar verstandig gedaan, dan had hij nu nog geleefd. Al maanden lang ruzieden de twee jongens om haar, en ze had er zelf gebruik van gemaakt. Ze had van beiden een graantje meegepikt. Toen ze uiteindelijk voor de ander koos, was Zack boos geworden, en had gedreigd hun beiden te vermoorden. Dana had hem keihard uitgelachen, en was weggelopen. Dat hij het echt zou doen, was nooit bij haar opgekomen. De tranen stroomden nu echt over haar wangen, wat gelach en gespot opriep bij de vrienden van Zack. Deze maande ze tot stilte en liep naar de trillende Dana toe. Hij sloeg zijn armen om het trillende meisje, denkend dat haar gesidder van de emoties kwam. Het waren inderdaad haar emoties, maar niet die Zack dacht. Snel als de bliksem greep ze het zakmes en stak het lemmet diep in de arm van Zack. Ze voelde hoe het staal bot raakte en hoe de sterke armen om haar heen verslapten. De jongens staarden haar geschrokken aan en gingen toen in de aanval. Zack kreunde en gaf Dana toe een keiharde klap. Ze voelde hoe haar neus brak onder zijn hand en klapte dubbel toen een bonkige jongen haar in haar buik stompte. Het warme bloed uit haar neus spoot als een fontein over haar kleren en lichaam en ze voel huilend op de grond. Geluid kwam er niet uit haar keel, die werd door een woedende Zack dichtgeknepen. Zijn gewonde arm hing bloedend naast hem en zijn ogen waren half dichtgeknepen van pijn. Dana’s ogen traanden en ze voelde hoe haar lichaam slap werd. Ze moest ademen, anders zou ze stikken. Met haar laatste krachten zwierde ze haar benen op, midden in het kruis van Zack. Hij klapte dubbel en liet Dana’s keel los. Zij haalde gulpend adem en hoestte. Toen voelde ze weer een slag tegen haar hoofd en ze sloot haar ogen. Haar gezicht zat onder het bloed en ze was bont en blauw. Ze voelde hoe de jongens haar begonnen te trappen. Ze voelde hoe het lemmet van haar eigen mes en dat van een andere in haar buik drongen. Ze voelde hoe het bloed uit haar wonden stroomde. Ze voelde hoe haar darmen door een snee in haar buik naar buiten gleden. Toen voelde ze niets meer en werd het zwart voor haar ogen. Het laatste wat ze hoorde waren Zack’s woorden. “Kies verstandig, Dana”
-----------------------------------------------------------------------------------
Argh, is echt slecht als ik het zo terug lees O.o