|
Post by Kaye River Abby Levi Niké on Mar 13, 2007 14:00:16 GMT -5
Kaye sprong plotseling op en duwde Mae weg. Ze veegde ruw de tranen van haar gezicht, en zette het op een lopen. "Ga toch weg!" riep ze. Ze struikelde een paar keer bijna, maar bleef doorrennen. Plots gleed zeuit over een tak, belandde hard tegen een boom aan en ging door haar enkel. Kaye gaf een gilletje van de pijn, en probeerde overeind te komen. Maar haar enkel weigerde haar gewicht te dragen, en ze zakte wanhopig terug op de grond. Daar bleef ze tegen de boom aan geleund, en met haar enkel in een nogal pijnlijke positie onderzich gewrongen zitten. Ze kreeg haar enkel dan ook met geen mogelijkheid los.
|
|
|
Post by Peter & Rachel & Charlotte on Mar 14, 2007 13:01:51 GMT -5
Peter was al een eindje van de meisjes verwijderd. Hij keek nog even om, en zag dat Kaye dezelfde kant op was gerend als hij. Ook zag hij haar struikelen, haar enkel verzwikken en dat ze tegen de boom aan ging zitten. Even twijfelde hij. De vorige keer dat hij vandaag naar haar toe was gelopen was hem niet in dank afgenomen, maar toen hij de pijnlijke houding van haar enkel zag liep hij toch naar haar toe. Rustig liep hij op haar af, alsof hij bang was dat ze hem ieder moment kon aanvallen. Een eindje stond hij nog van haar verwijderd, toen hij vroeg: 'Gaat het?' Hij wist echter een deel van het antwoord al, te oordelen naar de positie van Kaye's enkel.
|
|
|
Post by Rain Jarlé Diego Kayleigh on Mar 15, 2007 11:35:44 GMT -5
Mae snikte, en rende achter Kaye aan. Haar hart sprong op toen ze haar zo hard tegen de boom zag smakken. "Kaye!" Riep ze, en rende zo hard als haar benen haar toelieten. Haar voeten zakten weg in de sompige modder grond, maar ze zette door. Haar hoofd was één grote wirwar, van gevoelens gedachten en herinneringen.
Ze zakte weer naast Kaye neer. "Kunnen we dit niet gewoon uit praten? Je brengt jezelf alleen maar in meer problemen." Zei Mae nu wat vriendelijker. Ze baalde er van dat Peter niet weg was gelopen, maar bande die gevoelens uit haar stem. Met een voorzichtige beweging hield ze Kaye's enkel uit de onnatuurlijk houding. "Zo beter?" Vroeg ze.
|
|
|
Post by Kaye River Abby Levi Niké on Mar 15, 2007 11:43:34 GMT -5
"Mens, waar héb je het over?! Ik heb zoveel problemen dat nog en erbij me niet eens meer boeit! Ikzelf ben mijn probleem! " snauwde Kaye. Ze weigerde Mae aan te kijken, en om haar ook maar te bedanken. Zij was hier immers de schuld van. Ze bewoog voorzichtig haar voet. Het deed heel veel pijn, maar ze gaf geen kik. Haar gezicht bleef kil. "En wat uitpraten? Ik hoef niets uit te praten, ik heb niks met je te maken"
|
|
|
Post by Rain Jarlé Diego Kayleigh on Mar 15, 2007 11:51:40 GMT -5
Mae's blik verharde. Ze had genoeg van Kaye. Genoeg van haarzelf, genoeg van iedereen. Ze zuchtte diep. Een traan biggelde langs haar wang, en haar onderlip trilde. Verder gaf ze geen kik. Ze had geen zin meer om aardig te doen.
"OK. Best." Zei Mae nuchter, de tranen waren gestopt en haar onderlip stopte met trillen. Diep in haar huilde haar hart, ze was gekwetst door wat Kaye had gezegd. Heel erg gekwetst. Ze stond langzaam op, en gunde Kaye niet meer dan een minachtende blik. "Wat ben jij aardig tegen Kayleigh, iemand die normaal en zelfs lief tegen je doet. Ze wilde je vrienden en zelfs een vriendje bezorgen, en wat doe jij? Jij werkt haar adviezen tegen, en doet gewoon net zo koel en gemeen als altijd." Zei Mae rustig, en draaide zich met een ruk om. Ze liep weg, in een rustig tempo, maar haar hart klopte alles behalve rustig.
|
|
|
Post by Kaye River Abby Levi Niké on Mar 17, 2007 13:20:32 GMT -5
"M-maar... W-wat..? Hoe bedoel je...?" Geraakt stamelde Kaye wat, maar ze wist dat het geen nut had te ontkennen. Mae had gelijk. Ze had gewoon helemaal gelijk. Ze deed gewoon stom! Alles wat Kayleigh haar had gezecht, alles, álles vergat ze nu. Maar eigenlijk ook niet. Had Kayleigh haar niet verteld te doen alsof niet haar uitmaakte, alsof niemand haar pijn kon doen? Maar was dat niet wat ze altijd al had gedaan? Ze wist het niet meer. Ze wist het gewoon niet meer. Wie was ze?
Ze wist een ding zeker. Ze was niet wie ze wilde zijn. Wie ze écht wilde zijn, wist ze niet eens. Wilde ze populaire Kaye zijn, Vinony, of aardige, lieve, meegaande Kaye. Wilde ze echte vrienden, of veel vrienden en vriendjes, alleen omdat ze 'bevriend' was met Kayleigh en omdat ze haar gezicht vol plamuurde? Ze wist het niet. Ze wilde eigenlijk geen van alle zijn. Ze wilde zichzelf zijn.
"Wie ben ik?" fluisterde Kaye zacht. In al die jaren was ze er nog steeds niet achter. Ze had nooit maar dan ook nooit de kans gehad zich te ontwikkelen. Die kans kreeg ze nu, door Kayleigh, maar Kaye wist dat ze zó graag iemand wilde zijn, dat ze erg makkelijk te beïnvloeden was. Wilde ze wel uitgroeien tot een bitch? Wat dat zou zeker gebeuren, als het zo door bleef gaan. Net was daar het perfecte voorbeeld van...
Het probleem was dat mensen niet wisten hoe Kaye was, en hun eigen interpretaties van haar gedrag maakten. De een vond haar een bitch, de ander een loser, weer een ander dacht dat ze enorm verlegen was, en het was ook zo vaak voorgekomen dat ze arrogant en nerdy werd genoemd. En ze was alles ervan, en ook weer niets.
"Ik ben gewoon niets..." Met die woorden sprong Kaye op. Ze negeerde de pijn in haar enkel, en begon wankel weer te rennen. Ze vloog zo snel als haar protesterende enkel haar gewicht kon houden langs Mae heen. Bij de rand van het bos hield ze even hijgend halt. Ze leunde buiten adem tegen een lantaarnpaal op, met een pijnlijk kloppende enkel en een enorme mildesteek. Haar conditie was ook niet wat het geweest was...
Veel zag ze niet, de zwarte plekken en de sterretjes verschenen voor haar ogen. Ze moest vechten om niet door het duister mee getrokken te worden, en flauw te vallen. Het enige wat ze hoorde waren de auto's, die op de weg voor haar voorbij reden. Toen vulde geruis haar oren. Haar benen wankelden en ze zetten een paar moeizame stappen om de weg over te steken en naar huis te gaan. Het was geen snelweg, maar de auto's reden behoorlijk hard, en leken geen erg te hebben in het zebrapad waar Kaye opliep. Plots struikelde ze, en het laatste wat ze voelde was dat ze tegen een voorruit werd aangesmakt, voor ze met een luide kreet van pijn de duisternis in werd gesleept. Zacht mompelde ze nog wat, voor ze helemaal het bewustzijn verloor van de pijn en de knal. "Het spijt me..."
((Mensen, ze is NIET dood! Voor de goede orde, je char dood laten gaan is dan ook geen manier om van je char af te komen!))
|
|
|
Post by Rain Jarlé Diego Kayleigh on Mar 17, 2007 14:08:16 GMT -5
"KAYE!" Gilde Mae, alsof ze uit een droom was wakker geschud. Een kleine, oud uitziende, rode Renault was met een sneltreinvaart over de weg gereden, en tegen Kaye aangereden. De tranen rolden over haar wangen, en ze rende naar Kaye toe. Een man rond de 40/50 stapte met een geschrokken blik in zijn ogen de auto uit. Zijn bruine haren - met wat grijze lokken - zat warrig, en hij mompelde in zichzelf. "Wat heb ik gedaan?! Meisje... " En zo zei de man nog meer dat Mae niet kon verstaan. Gedachten flitsten door haar hoofd, net als ze er naar wilde luisteren verdwenen ze. Haar hoofd liep over, de emoties en de schrik namen de overhand.
"KAYE!" Riep ze nog eens terwijl ze haar en de man naderde. Ze boog zich over haar bewegingsloze lichaam, maar zag tot haar opluchting dat ze nog ademde. Ze boog dichter naar haar toe, en fluisterde in haar oor:"Kaye, alsjeblieft, ga niet dood! Het is mijn schuld, oh, wat HAAT ik mezelf! Kaye, hoor je me?" Vroeg ze aan het meisje dat schijnbaar in een andere wereld was.
De man keek naar Mae, nog steeds die blik in zijn ogen. "Ken je haar?" Vroeg hij, op een merkwaardig rustige toon. Alsof hij bekend was met dit soort situaties. Nog voor Mae kon antwoorde haalde hij een flesje water uit zijn auto, boog zich over Kaye en zorgde ervoor dat ze op de grond kwam te zitten, met haar rug leunend tegen de auto. Hij opende haar mond, en goot er wat water in. Ze moest drinken, bij zinnen komen, en dan naar het ziekenhuis.
"Ehm... Ja." Stamelde Mae, waarna ze in huilen uitbarstte. Waarom moest haar dit overkomen!? Ze voelde zich hopeloos en nutteloos. "Maak je maar geen zorgen, ik ben Arts. Ik weet hoe ik hiermee om moet gaan. Ik ben Dave. Dave McHogan." Zei de man die kennelijk Dave heette. Het feit dat hij arts was stelde haar gerust. Kaye was in goede handen. De veegde de zweetdruppels die door de inspanning en overvloed aan emoties zich op haar voorhoofd verzameld haddden weg, en keek de man aan, die een rustigere blik in zijn ogen had. "Maydaine Bolaín." Zei ze snel, en vergat te vertellen dat ze liever Mae genoemd werd. Nu maakte dat niet uit, Kaye was nu belangrijk.
|
|
|
Post by Kaye River Abby Levi Niké on Mar 18, 2007 11:58:53 GMT -5
Druppeltjes zweet parelden op Kaye's voorhoofd, en vermengenden met het bloed dat langzaam uit een snee boven haar oog droop. Ze had haar ogen gesloten, en alles wat rond haar gebeurde, ging langs haar heen. Ze worstelde met een duistere stroom, die haar mee wou sleuren. Een deel van haar geest protesteerde niet, maar een ander deel vocht hevig. Ze wilde nog helemaal niet dood! Er was nog zoveel om voor te leven!
Plots hoorde ze een stem. Hij kwam niet van de echte wereld rond haar heen, maar hij klonk ín haar hoofd. Het was de zachte stem van haar moeder. Kaye. Kaye! Vecht, meisje. Geef niet op. Je bent alles wat ik heb! Kaye schudde zacht met haar hoofd, iets wat al haar kracht kostte. Een andere stem verscheen, en voegde zich bij die van haar moeder. Ze herkende de stem niet zo één-twee-drie. Plots schoot het haar te binnen. Het was die van Kayleigh. Kom op, slet. Niet opgeven. Vernaai mijn moeite niet. Algauw klonken de stemmen van alle mensen die ooit wat voor hadden gedaan in haar hoofd. Het was één koor, en allemaal bleven ze het zelfde herhalen. Niet opgeven! Steeds weer...
”Verdomme, ze drinkt niet…” Vloekend stond Dave op. De man keek naar Mae, en legde zijn hand even op haar hoofd om haar te troosten. ”Het komt wel goed met je vriendin, Maydaine. Wees maar niet bang.” Hij haalde zijn hand weg, en keek naar Kaye. Ze kwam niet bij. Nog even en de dood zou haar opslokken… ”Heb je een mobiel? Bel 112, snel!”
In een flits zag Kaye haar leven aan haar voorbijgaan. Zij als baby, zij bij de geboorte van haar eerste halfbroertje, haar vader die altijd weg was, het gepest, haar uiltje, het verhuizen, de onthulling over haar echte moeder, haar emoties daarna, de ontmoeting met haar moeder… Alles. En ook de afgelopen dagen schoten voor haar geestenoog voorbij. Het koor van stemmen zwakte wat af, en Kaye leek weer wat meegevoerd te worden door de stroom van duisternis. Ze moest nu écht knokken om niet opgenomen te worden in de koelte van de dood. Kaye, alsjeblieft! Die ene stem, vol wanhoop en liefde… Het was haar moeder weer. Dit leek Kaye nieuwe energie te geven, en het lukte haar uit de stroom te komen. Ze viel wéér weg in duisternis, maar nu niet de kilte van de dood, maar de zachte koelte van de slaap. Haar ademhaling werd regelmatig, net als haar hartslag. Het levensgevaar was geweken…
|
|
|
Post by Rain Jarlé Diego Kayleigh on Mar 18, 2007 12:08:20 GMT -5
Mae knikte en graaide naar haar mobiel. Met trillende vingers drukte ze op de toetsen. "Kom op!" Zei ze geërgerd tegen haar mobiele telefoon. Hij ging over, één keer, twee keer, drie keer en toen werd eindelijk opgenomen. Nog voor de man aan de andere lijn was uitgesproken begon Mae met haar verhaal. Kaye was nu belangrijk! "Ja hallo, met Mae Bolaín, mijn vriendin hier is tegen een auto aangesmakt!" Haar stem kraakte en die weer bekende brok in haar keel was er weer. Ze huilde zachtjes, en probeerde beheerst te klinken. "Waar ben je? We komen er zo snel mogelijk aan." Zei de man gehaast. Ook hij begreep dat er spoed was.
"In het bos, bij de snelweg die het bos doorsbnijdt, vlak bij Starville en Purple Moon Academy. Begrijpt u me?" Vroeg ze snel, terwijl ze de tranen wegveegden. De man begreep het en hing op, maar Mae hoorde zijn woorden al niet meer. Kaye leek... vredig te slapen. Haar ademhaling werd weer rustig... Ze griste naar het flesje en probeerde de vloeistof in haar open mond te gieten.
|
|
|
Post by Kaye River Abby Levi Niké on Mar 18, 2007 12:23:37 GMT -5
Kaye voelde hoe vloeistof hardhandig in haar mond werd gegoten. Ze begon te hoesten, en duwde nog half in slaap de gene die haar probeerde te laten drinken weg. Toen viel ze weer, uitgeput, in slaap. Ze was aan het eind van haar latijn, na alle emoties en gebeurtenissen die dag. Haar enkel stak en klopte, en ze kon haar arm niet meer bewegen. Nog steeds drupte er bloed uit de hoofdwond. Ja, ze was behoorlijk gewond. Haar slapen bonkten, dus een hersenschudding zou er ook wel bij zitten.
Het geluid van sirenes haalden haar uit haar slaap. Ze sperde geschrokken haar ogen open. "M-mijn hoofd... W-wat is er gebeurt?" fluisterde ze met een zacht en gebroken stemmetjes. "Stil maar, meisje." Een mannenstem drong tot haar door, en ze zag vaag een hoofd boven haar zweven. Ze voelde hoe ze op een brancard werd gelegd. "Meisje, wil je mee?" vroeg een van de ambulancebroeders aan Mae.
|
|
|
Post by Rain Jarlé Diego Kayleigh on Mar 20, 2007 14:33:38 GMT -5
Mae knikte hevig, en kon wel een gat in de lucht springen van blijdschap. Ze was niet dood! Ze had de tijd niet om van haar vreugde te genieten of weer wikkelde angst zich om haar hart. Nú nog niet. Ze kón natuurlijk nog doodgaan! Haar wangen kleurden rood van de spanning.
"Ja, graag." Zei ze en ook zij stapte de ambulance in. Ze keek naar Kaye, en weer welden tranen op. Ze had zo het gevoel dat het haar schuld was! Ze had gewoon moeten reageren toen Kaye bot deed. Dan had ze zich niet zo opgewonden en was ze gewoon blijven zitten! Dan was er niks aan de hand geweest! "Het spijt me zo..." Fluisterde ze zachtjes.
Plots stond Dave weer voor haar neus, die was ze bijna vergeten. "Hier, Maydaine, heb je mijn telefoonnummer." Zei Dave terwijl hij haar zijn visite kaartje in haar hande drukte. Haar vingers klemden zich stevig om het stukje karton - haar vingers bloedden bijna. Ze was zo ontzettend bang! Ze wilde niet dat Dave wegging. Hij was een dokter, en het gaf haar een geruststellend gevoel. "Ik kan helaas niet mee, maar bel me als er nieuws is." Zei hij vriendelijk. Ondanks het feit dat hij weg zou gaan, had ze sympathie voor de man. Hij was aardig, en had het beste met Kaye voor. "Sterkte," zei hij kijkend naar Kaye, "Jij ook sterkte." Zei hij nu naar Mae gericht. Ze knikte en zuchtte, weer een traan volgde toen Dave in zijn auto stapte en uit haar zicht verdween.
|
|
|
Post by Kaye River Abby Levi Niké on Mar 21, 2007 12:38:03 GMT -5
{{Verder in ziekenhuis}}
|
|