Post by Kaye River Abby Levi Niké on Jul 24, 2007 7:01:06 GMT -5
Levi zuchtte. Hij had deze reactie verwacht, had zelfs even overwogen om over het meisje te liegen om haar dit niet te laten zeggen, maar het deed hem nog steeds pijn. Hij wilde niet dat ze hem veroordeelde. Maar aan de andere kant, ze wist zeer waarschijnlijk niet waarom hij zo hard geld nodig had. Ze zou het begrijpen als hij het haar vertelde, maar dat kon hij niet. Hij had nog nooit iemand over zijn verleden verteld. Het paste niet bij hem. Het was niet zijn verleden. Hij had het ver weggestopt, en hield zich voor dat het geen nut had als iemand het wist. Zijn verleden kon hij tenminste nog negeren, de zorgen die het met zich mee had gebracht voor nu niet. Hij woonde al twee jaar in een appartementje dat hij huurde van een oude vrouw. Het was niet veel meer dan de miniatuur zolder, een kamertje met douche en wc, en een kamer die tegelijk keuken, eetkamer, woonkamer en studeerkamer was. Het oude vrouwtje had hem nooit veel laten betalen, maar nu ze was verhuisd naar een bejaardentehuis, had haar zoon het huis overgenomen. En hij was niet zo soepel als zijn moeder. Het was een vrek, en de huurprijs was omhoog geschoten. Zo hoog dat Levi het niet kon betalen met alleen het geld van zijn moeders uitkering. Ze zat in een kliniek, en kon niet werken. Voor Levi was het ook moeilijk aan werk te komen, door zijn reputatie. Misschien was het omdat Lilly hem zo had gekwetst, maar hij kon er niets aan doen haar ook een beetje de schuld daarvan toe te schuiven. Zij was toch degene waarmee hij de grappen uithaalde?! De Lune wilde hem niet, de Star niet, en alle restaurantjes en winkeltjes vlak bij school niet. In werk bij de stripclub had hij niet veel zin, al had hij nog zo weinig geld. Dit alles betekende dat hij die 100 euro heel goed kon gebruiken. Het was niet zo erg dat hij geen kleding of eten kon kopen, maar aan het eind van de maand moest hij heel vaak een tochtje naar de Lune afzeggen. Lilly had hij echter er niets over verteld.
"Lilly!" zei hij scherp, toen ze het over een hotelkamertje had. "Dat slaat helemaal nergens op, en dat weet je best! Je zegt dat alleen omdat je kwaad bent. Maar even voor de duidelijkheid, ik ben je eigendom niet en ik mag ook andere vriendinnen heb. Vriendinnen, in de zin van vrienden. Je weet dondersgoed dat ik geen vriendin hoef." Hij staarde haar half kwaad en half gekwetst en teleurgesteld aan. Ze snapte het gewoon niet. Ze snapte het verdomme niet!
Toen ze wegliep, ging hij haar niet achterna. Hij riep niets, hield haar niet tegen, maar liet haar gaan. Hij keek haar na, en toen ze uit het zicht was, liet hij zich op het bankje vallen. Die meid ook, nu zat hij hier met een rotgevoel van hier tot Tokio. Lilly had geen idee hoe moeilijk het was je eigen geld bij elkaar te sprokkelen. Hij deed er niet zielig over, hoefde geen medelijden of hulp, het was nou eenmaal zo, maar een beetje begrip was toch niet te veel gevraagd?! Een paar uurtje, een paar keer dansen, met een vriendin? Wat was daar verkeerd aan? Hij zag het niet. Zijn gedachten sprongen van hot naar her, maar telkens kwam hij op hetzelfde ding uit. Lilly was kwaad, iets dat voort was gekomen uit onwetendheid. Levi zuchtte en haalde zijn mobiel uit zijn zak. Het ding was oud, enorm maar het deed wat het moest doen. Bellen en sms’en dus. Hij opende het schermpje voor een nieuwe sms, en haalde ondertussen een klein potje uit dezelfde broekzak. Met één vinger wipte hij het open, en haalde er een klein ADHD-pilletje uit. Snel stopte hij het in zijn mond, slikte en borg het potje weer op. Toen richtte hij zijn blik op het smsje.
"Lilly!" zei hij scherp, toen ze het over een hotelkamertje had. "Dat slaat helemaal nergens op, en dat weet je best! Je zegt dat alleen omdat je kwaad bent. Maar even voor de duidelijkheid, ik ben je eigendom niet en ik mag ook andere vriendinnen heb. Vriendinnen, in de zin van vrienden. Je weet dondersgoed dat ik geen vriendin hoef." Hij staarde haar half kwaad en half gekwetst en teleurgesteld aan. Ze snapte het gewoon niet. Ze snapte het verdomme niet!
Toen ze wegliep, ging hij haar niet achterna. Hij riep niets, hield haar niet tegen, maar liet haar gaan. Hij keek haar na, en toen ze uit het zicht was, liet hij zich op het bankje vallen. Die meid ook, nu zat hij hier met een rotgevoel van hier tot Tokio. Lilly had geen idee hoe moeilijk het was je eigen geld bij elkaar te sprokkelen. Hij deed er niet zielig over, hoefde geen medelijden of hulp, het was nou eenmaal zo, maar een beetje begrip was toch niet te veel gevraagd?! Een paar uurtje, een paar keer dansen, met een vriendin? Wat was daar verkeerd aan? Hij zag het niet. Zijn gedachten sprongen van hot naar her, maar telkens kwam hij op hetzelfde ding uit. Lilly was kwaad, iets dat voort was gekomen uit onwetendheid. Levi zuchtte en haalde zijn mobiel uit zijn zak. Het ding was oud, enorm maar het deed wat het moest doen. Bellen en sms’en dus. Hij opende het schermpje voor een nieuwe sms, en haalde ondertussen een klein potje uit dezelfde broekzak. Met één vinger wipte hij het open, en haalde er een klein ADHD-pilletje uit. Snel stopte hij het in zijn mond, slikte en borg het potje weer op. Toen richtte hij zijn blik op het smsje.