|
Post by Rain Jarlé Diego Kayleigh on Jun 20, 2007 9:34:44 GMT -5
Rain keek op naar Luke. Haar ogen waren waterig geworden. Ze baalde zo van zichzelf! Waarom had ze nou zo'n ruzie met Abby gemaakt?! Waarom had ze het zo uit de hand laten lopen?! Nu leek het alsof het nooit meer goed kwam. Een angstig gevoel overviel haar. Ze durfde geen antwoord op Luke's vraag te geven. Ze wist zeker dat ze dan in huilen uit zou barsten. Dat wilde ze niet, ze moest sterk zijn. Haar hoofd liet zakken; het leunde nu op zijn schouder. Een kleine traan rolde over haar wang. Haar ijsje glipte uit haar vingers.
|
|
|
Post by Zach.Emily.Rory.Luke.Dino on Jun 20, 2007 9:40:03 GMT -5
Voorzichtig lag hij een arm om haar schouder; troostend. Hij dacht er niet aan hoe leuk hij haar vond nu. Nee, het was duidelijk dat ze verdrietig was, en iemand die haar trooste leek hem nodig.
''Is het Abby?'' Zei hij zachtjes, bijna op een fluistertoon terwijl hij even naar haar keek. Hij streek lichtjes de traan weg die over haar wang gleed.
|
|
|
Post by Rain Jarlé Diego Kayleigh on Jun 20, 2007 15:51:57 GMT -5
Rain slikte. Ze wist dat dit niet hoorde. Ze wist dat niet mocht, maar ze had hem nu even nodig. Niet als flirt, maar als vriend. Ze had nu even een pilaar nodig om op te leunen, en nu ze Abby niet meer had, Zach druk met zijn examens was en Jon niet in de buurt was, was Luke dat. Ze voelde zijn warmte, zijn vinger over haar wang. Het voelde zo dubbel! Aan de ene kant vreselijk ongemakkelijk, maar aan de andere kant heerlijk. Eindelijk even weer uithuilen! Ze knikte langzaam. "Ja." Piepte ze zachtjes.
|
|
|
Post by Zach.Emily.Rory.Luke.Dino on Jun 21, 2007 8:35:24 GMT -5
Hij zweeg even. Hij besloot niet te veel vragen te stellen nu, gewoon luisteren; zoals het altijd ging als iemand bij 'm uithuilde.
''Het komt vast wel goed, Rain'' Zei hij met een troostende stem nog even zachtjes, als daarvoor. ''Je bent al zo lang vriendinnen met haar.. dat kan niet zomaar over zijn'' Vervolgde hij. - Zijn stem was een bijna fluistertoon, ze zat toch zo dichtbij hem. Eendaarbij hoefde het hele park echt niet mee te luisteren. Hij streek, heel eventjes maar, met zijn hand over haar haar.
Zijn gedachte's vlogen als een gek door zijn hoofd. Hij moest toegeven, hij was slecht in dit soort dingen, mensen troosten. Eigenlijk wist hij nooit de juiste dingen te zeggen, of op zo'n manier dat het er nogal vreemd uitkwam. Maar dat kon nu niet gebeuren.. Hij kon kiezen, of hij troostte haar, of hij vrolijkde haar op..
|
|